Twoim problemem jest to, że powszechną NICOŚĆ mylisz z osobistą PUSTKĄ
„Współczesne sekty religijne”
I. Wstęp W niniejszej pracy poświęconej sektom poruszymy następujące kwestie: podamy definicję sekt, ich podział, charakterystykę, techniki werbowania nowych członków, sposoby indoktrynacji, przyczyny atrakcyjności oraz przedstawimy stanowisko Kościoła wobec nich. Jednocześnie mamy świadomość, że temat jest zbyt obszerny, wieloaspektowy by móc w sposób wyczerpujący przedstawić go w ciągu 20 minut. Dlatego mamy nadzieję, że uzupełnimy go podczas wspólnej dyskusji, a także przez indywidualne dotarcie do literatury, której ostatnio nie brakuje w naszych księgarniach czy bibliotekach. II. Definicja sekty
Słowo sekta ma wielorakie znaczenie. Za nim jednak spróbujemy zdefiniować ten termin, przyjrzyjmy się jego etymologii. Analizując słowo sekta możemy wyjść albo od łacińskiego secare – czyli odcinać, odrąbywać, albo od łacińskiego sequi – czyli pójść za kimś, naśladować. Jeżeli wyjdziemy od secare, to wtedy sekta oznacza „grupę religijną, która oderwała się od któregoś z wielkich Kościołów panujących [...]; odłam wyznaniowy jakiejś religii, grupę społeczną izolującą się od reszty społeczeństwa [...], akcentującą rolę przywódcy”. Natomiast, jeżeli wyjdziemy od sequi, to w określaniu, czym jest sekta akcentujemy związek wspólnoty z jakimś mistrzem, guru.
Co zatem oznacza nazwa sekta? Jest to grupa społeczna odizolowana od otoczenia, o własnym, odrębnym, najczęściej opozycyjnym systemie wartości i mocno akcentowaną rolą przywódcy. Cechuje ją bardzo silna więź wewnętrzna, najczęściej dla jej członków jedyna, a także wymóg bezwzględnej lojalności.
Oczywiste jest, że można spotkać szereg innych określeń. Przykładem może być definicja sekty destrukcyjnej; „Jest to ruch totalitarny, najczęściej podszywający się pod grupę religijną, kulturalną lub terapeutyczną. Grupa wymaga od swoich członków całkowitego posłuszeństwa, oddania się idei, darmowej pracy dla grupy i przywódcy. Dzięki zastosowaniu rozbudowanego systemu kontroli, zakazów i kar, oraz technik psychologicznych, doprowadza do całkowitej zależności adeptów od grupy przy zniszczeniu związków rodzinnych i społecznych” (Uwaga sekty, ulotka wydana przez Civitas christiana, Łódź 1995).
Należy zwrócić uwagę, iż dzisiaj coraz częściej termin sekta mający zabarwienie pejoratywne (negatywne) zastępuje się określeniem nowy ruch religijny lub nowa grupa religijna. Pejoratywnego zabarwienia nabrał ten termin na skutek – cytuję ks. Stanisława Pyszkę SJ: „separatystycznych zachowań (działań) mniejszościowych ruchów religijnych w Kościele”. Stąd mianem sekta nie powinno się określać ruchów niechrześcijańskich (gdyż nie należały one nigdy do chrześcijaństwa, nigdy też od niego się nie odłączyły), oraz Kościołów czy wspólnot chrześcijańskich. Natomiast terminem sekta można określać taki „ruch o inspiracji chrześcijańskiej, który jest przeciwny a nawet wrogi Kościołowi katolickiemu, a niekiedy samemu społeczeństwu, w łonie którego działa”.
III. Podział sekt
Wśród znawców problematyki mamy do czynienia z różnymi klasyfikacjami sekt. Na przykład Piotr Jordan Śliwiński w swojej książce pt. „Kraina wodnika i okolice” dokonuje podziału opartego na negacji czterech wartości: Kościoła, Chrystusa, Boga lub religii. I tak według niego sekty dzielą się na: odrzucające rolę Kościoła – grupy pochodzenia żydowsko-chrześcijańskiego wybiórczo interpretujące Pismo św.; odrzucające rolę Chrystusa – oparte na mistyce orientalnej i wierze w Istotę Absolutną; przyjmujące religijność bez Boga; odrzucające religię – ruchy magiczne.
Inny podział podsuwa nam książka pt. „Katolik wobec sekt” autorstwa Wiesławy Dzierża, Aleksandra Posackiego i Stanisława Pyszka. Otóż według niej sekty można podzielić na: ruchy religijne o inspiracji chrześcijańskiej oraz na ruchy o inspiracji niechrześcijańskiej, do których zaliczymy Międzynarodowe Stowarzyszenie Świadomości Krishny, ruchy synkretyczne, uzdrowieńcze, ezoteryczne, okultystyczne, gnostyczne.
Wydaje się, że najbardziej klarownego podziału sekt dokonał ks. Andrzej Zwoliński w książce pt. „Sekty... Dlaczego?”. Dzieli on je na:
- sekty millenarystyczne –te które oczekują końca świata i tysiącletniego królestwa. Należą do nich: Kościół Adwentystów Dnia Siódmego, Świadkowie Jehowy, Zrzeszenie Wolnych Badaczy Pisma Świętego, Świecki Ruch Misyjny „Epifania”, Chrześcijańscy Badacze Biblii, Świecki Ruch Przyjaciół Człowieka „Anioł Pański”, Nowoapostolski Kościół w Polsce i inne;
- sekty o inspiracji mądrościowej Dalekiego Wschodu – będące bardzo ważnym elementem New Age. Wśród nich można wymienić: Instytut Wiedzy o Tożsamości „Misja Czaitanii”, Medytacja Transcendentalna, Światowy Uniwersytet Duchowy Brahma Kumaris, Towarzystwo Świadomości Kriszny – Bhaki Yoga, Instytut Wiedzy Transcendentalnej, Adżapa Jogi, Tantra Joga, Ruch Świadomości Baba Ji (związane są z hinduizmem) oraz Stowarzyszenie buddyjskie – „Zen Czogie”, „Karma Kagyu”, „Zen Soto”, Jodo Shin (Szkoła Czystej Krainy), Szkoła Zen Kuan Um (związane są z buddyzmem);
- sekty o inspiracji mądrościowej zachodniej – są to ruchy, które reprezentują „nową religijność”, jak: Gnoza, Antropozofia, Astrologia, Ezoteryzm, Okultyzm, Teozofia oraz Zachodni Zakon Sufi, Subud, Stowarzyszenie Chrześcijańskiej Nauki, Scjentologia, Satanizm;
- sekty odwołujące się do „nowego mesjasza” i do „nowego objawienia” – należą do nich: Ruch pod Wezwaniem Ducha Świętego dla Zjednoczenia Chrześcijaństwa Światowego czyli „mooniści”, Maryjne Dzieło Pokuty, Powszechna Wiara Bahai oraz Mormoni.
IV. Charakterystyka sekt
1. Charakterystyka teologiczna – cechy charakteryzujące doktryny sekt:
a) redukcjonizm – czyli uproszczona wizja Objawienia co prowadzi z czasem do wyraźnej negacji prawd wiary strzeżonych przez Kościół;
b) fundamentalizm – potwierdzenie absolutnej nieomylności nawet pojedynczych słów biblijnych, zmierza on do potwierdzenia, że Biblia jest jedynym i nieomylnym źródłem wiary;
c) salwacjonizm – selekcja tekstów biblijnych na których opierają się apokaliptyczne przepowiednie i potrzeba przygotowania się na czasy ostateczne;
d) relacja Kościół - świat – zaprzeczanie jakoby wiara mogła opierać się na Kościele (elemencie światowym);
e) elekcjonizm – idea wybraństwa (jedyności) - tylko sekta jest jasnością, a wszystko inne szczególnie Kościół katolicki to ciemność;
f) synkretyzm – próba stworzenia syntezy wielu doktryn religijnych;
2. Charakterystyka religijna – charakteryzuje sekty pod względem religijnym:
a) ...