Twoim problemem jest to, że powszechną NICOŚĆ mylisz z osobistą PUSTKĄ
Prawo
to zespół norm wydanych lub usankcjonowanych przez
państwo i zagwarantowanych przymusem państwowym.
Prawo to zespół spójnych norm. Prawo jest nierozerwalnie
związane z państwem, jest uporządkowanym zbiorem norm.
Funkcje prawa:
i ich obywateli lub członków;
· ROZPORZĄDZENIE – akt prawny regulujący w
szczegółowy sposób
materię określoną przez ustawę;
· AKTY PRAWA MIEJSCOWEGO – są źródłem norm
prawnych
obowiązujących powszechnie na obszarze jednostki
samorządu terytorialnego, który dany akt wydał;
- DECYZJA ADMINISTRACYJNA – podstawowa forma
rozstrzygnięć organów administracji, jednostronne
rozstrzygnięcie o prawach i obowiązkach konkretnej osoby
w indywidualnej sprawie.
GAŁĄŹ PRAWA
- stanowi wyodrębnioną z systemu prawa
grupę aktów prawnych regulujących określone stosunki
społeczne.
Wyróżniamy następujące podstawowe gałęzie prawa:
· PRAWO KONSTYTUCYJNE – reguluje ustrój państwa,
kompetencje władz państwowych i samorządu
terytorialnego oraz określa wolności, praw i obowiązki
obywatelskie, np. konstytucja, ordynacje wyborcze;
· PRAWO KARNE – reguluje stosunki w zakresie ochrony
państwa i społeczeństwa poprzez określenie katalogu
przestępstw i zasad ich ścigania, np. kodeks karny, kodeks
postępowania karnego;
· PRAWO CYWILNE – reguluje stosunki majątkowe i
niemajątkowe osób
fizycznych i osób prawnych. Podstawową zasadą prawa
cywilnego jest dobrowolność stosunków i równorzędność
podmiotów prawa cywilnego, np. kodeks cywilny, kodeks
postępowania cywilnego;
· PRAWO ADMINISTRACYJNE – reguluje
funkcjonowanie administracji
państwowej, określając jej prawa i obowiązki względem
obywateli. Podstawową zasadą prawa administracyjnego jest
przymusowość stosunków prawnych i nierównorzędność
podmiotów, polegająca na możności stosowania przez
organy administracji publicznej przymusu państwowego, np.
np. ustawa o systemie oświaty, prawo budowlane, ustawa o
podatku dochodowym od osób fizycznych, kodeks
postępowania administracyjnego.
Podmiot prawa
– ten, kto może posiadać uprawnienia
(prawa) lub obowiązki, a więc ma zdolność prawną.
Podmiotowość prawną nadaje prawo. Każdy człowiek jest
podmiotem prawa od chwili urodzenia aż do śmierci.
Podmiotem prawa jest:
a) osoba fizyczna, b) osoba prawna c) jednostka
organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, jeśli
posiada zdolność prawną.
Osoba
Rodzaje:
* jednostronne – do ich dokonania wystarcza tylko
oświadczenie jednej strony, tak jak w sytuacji przyjęcia
spadku,
*dwustronne – do ich dokonania niezbędne są zgodne
oświadczenia woli, np. stron umowy, oraz uchwały będące
czynnościami organów działających kolegialnie;
* między żyjącymi (inter vivos) oraz na wypadek śmierci
(mortis causa). Skuteczność tych ostatnich jest zależna od
śmierci osoby, która czynności dokonała, przykładowo
spisała testament;
* konsensualne – gdy wystarczy, że strona złoży
oświadczenie woli, oraz realne – gdy należy jeszcze dodać
jakieś inne elementy realne, np. wydanie rzeczy;
* rozporządzające – ich celem i bezpośrednim skutkiem jest
przeniesienie, zniesienie lub obciążenie prawa majątkowego,
oraz zobowiązujące – tzn. że dana osoba zobowiązuje się
względem innej do świadczenia;
* przysparzające – ich zamierzonym skutkiem jest
przysporzenie korzyści majątkowej innej osobie, co oznacza
zwiększenie jej aktywów lub zmniejszenie pasywów, np.
zwolnienie z długu. Wśród tych czynności wyróżnia się
kauzalne (przyczynowe) – kiedy dla danej osoby istnieje
jakiś subiektywny cel gospodarczy, dla skuteczności tej
czynności niezbędne jest istnienie przyczyny prawnej tej
czynności, oraz abstrakcyjne (oderwane), przy których
istnienie przyczyny prawnej nie jest konieczne;
* odpłatne, w których strona dokonująca przysporzenia
otrzymuje lub dopiero ma otrzymać w zamian za nie korzyść
majątkową, stanowiącą ekwiwalent tego przysporzenia, oraz
czynności nieodpłatne, przy których takiego ekwiwalentu
brak.
PRZYKŁAD
Czynnością prawną, przez którą każdy może uregulować
losy swojego majątku na wypadek śmierci, jest testament.
Jest to czynność prawna mortis causa, jednostronna o ściśle
osobistym charakterze, poddana różnym rygorom
formalnym, możliwa do odwołania – wedle woli
sporządzającego testament.
Prawo własności -
uprawnienia do posiadania, korzystania
oraz rozporządzania rzeczami w granicach ustanowionych
przepisami prawa i współżycia społecznego. Przedmiotem
prawa własności mogą być tylko nieruchomości (np. ziemia,
budynki) i ruchomości, tj. wszelkie rzeczy nie będące
nieruchomościami (np. motocykl, rower). Uprawnienie do
posiadania oznacza, że faktycznie włada się daną rzeczą.
Uprawnienie do korzystania polega na możliwości czerpania
korzyści z rzeczy, tj. pożytków, bądź dochodów, na możności
przetwarzania rzeczy, a nawet zniszczenia . Rozporządzanie
rzeczą może nastąpić m.in. przez przeniesienie własności na
inną osobę (np. na podstawie umowy sprzedaży), zrzeczenie
się własności (np. darowizna) lub w drodze spadku na
podstawie testamentu.
Prawo własności podlega konstytucyjnej i ustawowej
ochronie. Jeżeli prawo to jest naruszone lub nawet
zagrożone, każdy może się zwrócić d osądu o obronę swego
prawa własności.
Sposoby nabycia własności
a) pierwotne sposoby nabycia własności:
*zawłaszczenie (własność rzeczy ruchomej niczyjej nabywa
się przez jej objęcie w posiadanie samoistne – art. 181 kc.)
*zasiedzenie (nabycie własności wskutek upływu czasu)
*przemilczenie (nabycie wskutek braku zgłoszenia się
właściciela)
*odłączenie pożytków naturalnych od rzeczy przez
uprawnionego do ich pobierania
*przetworzenie, pomieszanie, połączenie rzeczy ruchomych
*nacjonalizacja
*w drodze egzekucji sądowej
b) pochodne sposoby nabycia własności:
*przez dziedziczenie
*w drodze nadania przez władzę
*przez umowę przenoszącą własność
Przeniesienie własności
*przeniesienie przez umowy zobowiązujące do przeniesienia
własności:
*do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do
tożsamości wystarczy sama umowa zobowiązująca do
przeniesienia własności rzeczy (np. umowa sprzedaży,
zamiany czy darowizny).
*do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej tylko co do
gatunku lub rzeczy przyszłej potrzebne jest oprócz umowy
zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy także
przeniesienie posiadania rzeczy.
S ąsiedzkie prawo
do używania najemcy, na czas oznaczony lub nieoznaczony,
w zamian za wynagrodzenie w postaci czynszu płaconego
przez najemcę. Przedmiotem najmu mogą być rzeczy
ruchome, jak również nieruchomości, a także części rzeczy
jako całości lub nawet jej części składowe. Wyłączone z
najmu są rzeczy zużywalne a także prawa. Wynajmujący ma
obowiązek wydania najemcy rzeczy w stanie przydatnym do
umówionego użytku i utrzymywanie go w odpowiednim
stanie przez cały czas trwania umowy na swój koszt.
Najemca ma obowiązek płacenia czynszu, który może być
ustalony w pieniądzach lub innych świadczeniach, a także
używania rzeczy w sposób przewidziany w umowie i
sprawowania nad nią pieczy.
Umowa dzierżawy
- polega na udostępnieniu innej osobie
prawa lub rzeczy, natomiast (w odróżnieniu np. od pożyczki)
nie przenosi własności. Przedmiotem dzierżawy może być
tylko rzecz lub prawo przynoszące pożytki. Istotą dzierżawy
jest to, że wydzierżawiający na oznaczony czas oddaje
dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków, w
zamian za co dzierżawca zobowiązuje się płacić
wydzierżawiającemu czynsz. Konieczną cechą dzierżawy
jest zatem jej odpłatność. Dzierżawca powinien wykonywać
swoje prawo zgodnie z zasadami prawidłowej gospodarki i
nie może zmieniać przeznaczenia przedmiotu dzierżawy bez
zgody wydzierżawiającego. Nie może również bez zgody
wydzierżawiającego oddawać rzeczy osobie trzeciej.
Najem od
-stabilizująca
-ustala pewien porządek
-dynamizująca
-przepisy prawa mogą przyspieszać zmiany społeczne,
gospodarcze.
-ochronna
-chroni nas pokazując pewien system wartości
-organizująca- organizuje życie zbiorowe
-wychowawcza (preferencyjna, resocjalizująca)
-represyjna
-karząca
CECHY PRAWA:
1) jest powszechne, 2) pochodzi od uprawnionych organów,
3) powstaje w przypisanym trybie, 4) jego stos. Jest
zagwarantowane przymusem państwowym
5) do stos. przymusu są upoważnione odpowiednie organy.
Przepis prawny
- wyodrębnione zdanie zamieszczone w
akcie prawnym. Przepisy ujmuje się najczęściej w formie
artykułów lub paragrafów, te zaś dzielą się na ustępy (cyfra
arabska z kropką), punkty (cyfra arabska z nawiasem), litery.
Najczęściej w jednym przepisie wyrażona jest jedna norma
prawna, ale zdarza się też, że kilka przepisów dotyczy jednej
normy lub jeden przepis wyraża dwie lub więcej norm.
Istnieją przepisy, które nie zawierają żadnych norm
prawnych, nie określają bowiem żadnych reguł
postępowania.
Norma prawna
jest popartą przymusem państwowym
ogólną regułą postępowania skierowaną do abstrakcyjnego
adresata, określającą jego sposób postępowania w
przewidzianej normą sytuacji; jest zawsze regułą o
charakterze ogólnym i skierowana jest nie do konkretnej
osoby, lecz zawsze do pewnego (szerszego lub węższego)
kręgu adresatów.
Składaja się z
H-D-S
Hipoteza
– określa adresata okoliczności w jakich będzie
spełniona dysopzycja.
Dyspozycja
- prawa i obowiązki adresata
Sankcja
- przykrość
lub dolegliwość która spotka adresata gdy nie zastosuje się
do dyspozycji.
Normy imperatywne
(bezwzględnie obowiązujące)-
formułują w sposób bezwzględny obowiązek postępowania
w określony sposób w przewidzianych prawem sytuacjach.
Adresatowi normy nie wolno pod rygorem zastosowania
sankcji zachować się inaczej niż to przewiduje norma.
Normy dyspozytywne
(względnie obowiązujące)- mimo
ustanawiania pewnych reguł pozostawiają jednak stronom
swobodę kształtowania swego postępowania odmiennie od
postępowania określonego normą.
Normy semiimperatywne
- normy o charakterze
pośrednim, będące imperatywnymi dla strony silniejszej, a
działające jak dyspozytywne w stosunku do strony słabszej.
ŹRÓDŁA PRAWA
reguluje niedozwolone zakłócenia
korzystania z nieruchomości sąsiednich, roszczenia
właścicieli nieruchomości sąsiednich oraz określa kryteria
tych zakłóceń.
Właściciel nieruchomości przy wykonywaniu swojego prawa
powinien się bowiem powstrzymywać od działań, które
zakłócałyby korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad
przeciętną miarę, która wynika ze społeczno-gospodarczego
przeznaczenia nieruchomości oraz stosunków miejscowych.
Sąsiednią nieruchomością jest każda nieruchomość, która
znalazłaby się w zasięgu oddziaływania immisji, czyli
oddziaływania na nią. Immisje mogą być:
- pośrednie - oznacza działanie na nieruchomość sąsiednią,
powodujące, że skutki przenikają na nią w sposób naturalny,
np. chodzi tutaj o wytwarzanie zapachów, wywoływanie
hałasów, wibracji, a nawet naturalny spływ wody deszczowej
przez wybudowanie betonowego chodnika.
- bezpośrednie - oznacza bezpośrednie wtargnięcie na
nieruchomość sąsiednią, np. przerzucenie tam nieczystości.
- pozytywne - oddziałuje wprost na sąsiednią nieruchomość
przez rozchodzenie się z nieruchomości wyjściowej
cząsteczek materii (np. trujących chemikaliów) albo
określonych energii (np. hałas, promieniowanie, wstrząsy).
- negatywne - polega na zaniechaniu powstrzymywania od
pewnych działań (np. przeszkadzanie w dopływie światła lub
powietrza do sąsiedniej działki z powodu wzniesienia na
nieruchomości wyjściowej wysokiej budowli).
Umowa
zakresem uprawnień
najemcy, który może tylko używać rzeczy, podczas gdy
dzierżawcy przysługuje ponadto prawo pobierania
przynoszących przez rzecz pożytków (plonów, zysków).
Dzierżawę od najmu rozróżnia także zakres przedmiotowy
umowy. Dzierżawione mogą być także prawa (np. prawo do
użytkowania wieczystego).
Umowa o dzieło
- przez umowę o dzieło przyjmujący
zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego
dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Umowa o
dzieło jest umową: zobowiązującą, odpłatną, wzajemną oraz
konsensualną. Warunkiem zaistnienia umowy o dzieło jest
określenie w umowie dzieła jakie ma wykonać przyjmujący
zamówienie. Dziełem może być dowolna rzecz, utwór (np.
program komputerowy). Poprzez zawarcie umowy o dzieło
wykonawca zobowiązuje się do wykonania oznaczonego
dzieła, to znaczy zobowiązuje się do uzyskania pewnego
wyniku swoich działań, a zamawiający, czyli pracodawca, do
wypłaty wynagrodzenia określonego w umowie. Wysokość
wynagrodzenia powinna być określona w umowie, choć
niekoniecznie kwotowo.
FORMY DZIAŁALNOŚCI BIUR PODRÓZY:
1) organizator turystyki -i jest przedsiębiorca organizujący
imprezę turystyczną. Organizator turystyki występuje w
imieniu własnym jako usługodawca wobec klientów, czyli
osób zawierających umowy o świadczenie imprez
turystycznych.
2) pośrednik turystyczny - przedsiębiorca wykonujący
czynności na zlecenie klienta, pośredniczy w zawieraniu
umów, zatem działa w interesie klienta, często bezpośrednio
w jego imieniu. Nie może być związany umową agencyjną
czy działać w interesie drugiej strony np.: organizatora
turystyki.
3) agent turystyczny - biuro podróży, działalność którego
polega na stałym pośredniczeniu w zawieraniu umów o
świadczenie usług turystycznych na rzecz organizatorów
turystyki posiadających zezwolenia w kraju lub na rzecz
innych usługodawców posiadających siedzibę w kraju. Z
tytułu pośrednictwa w zawieraniu umowy otrzymuje
odpowiednią prowizję od usługodawcy lub touroperatora,
która jest już wliczona w cenę usługi lub wycieczki.
Wpis do rejestru
Zgodnie z ustawą o usługach turystycznych organem
właściwym do prowadzenia rejestru jest marszałek
województwa właściwy ze względu na siedzibę
przedsiębiorcy, a wpis do rejestru dokonywany jest na
wniosek przedsiębiorcy.
Wniosek powinien zawierać:
1) firmę przedsiębiorcy, jego siedzibę i adres, a w przypadku
gdy przedsiębiorca jest osobą fizyczną – adres zamieszkania;
2) numer identyfikacji podatkowej (NIP),
3) określenie przedmiotu działalności;
dzierżawy
różni się
– w prawie cywilnym stan faktyczny polegający na
złożeniu dwóch lub więcej zgodnych oświadczeń
woli zmierzających do powstania, uchylenia lub zmiany
uprawnień i obowiązków podmiotów składających te
oświadczenia woli. Umowy w polskim prawie cywilnym
reguluje podgałąź prawa cywilnego zwana prawem
zobowiązań, której zasadniczy zrąb znajduje się w księdze
trzeciej kodeksu cywilnego.
Umowa kupna-sprzedaży -
jest to zobowiązanie pomiędzy
osobą sprzedającą, a kupującą polegające na przekazaniu
prawa własności do danego przedmiotu oraz wydanie go
osobie kupującej, która jednocześnie jest zobowiązana do
zapłacenia i odebrania.
Umowa powinna być sporządzona w formie pisemnej, w
dwóch jednakowo brzmiących egzemplarzach. Musi jasno
określać co jest przedmiotem sprzedaży, jaka jest jego cena
oraz kto jest stronami w umowie czyli kupującym i
sprzedającym.
Umowa kupna sprzedaży powinna zawierać informacje takie
jak:
* Data
* Podpisy osoby kupującej i sprzedającej
* Dane każdej ze stron: imię, nazwisko, adres zameldowania,
seria i numer dokumentu tożsamości oraz informacja przez
kogo został ten dokument wystawiony
Kwotę transakcji strony ustalają dowolnie .W umowie
sprzedający zrzeka się wszelkich roszczeń do przedmiotu
sprzedaży i przenosi je na kupującego. Kupujący musi
zapłacić i odebrać przedmiot w wyznaczonym czasie.
Umowa agencyjna
jest umową konsensualną, wzajemną,
odpłatną o świadczenie usług. Przyjmujący zlecenie (agent)
zobowiązuje się, w zakresie swojego przedsiębiorstwa, do
stałego pośredniczenia, za wynagrodzeniem, przy zawieraniu
z klientami umów na rzecz dającego zlecenie przedsiębiorcy
albo do zawierania ich w jego imieniu (zleceniodawcy).
Charakterystyczne jest, że umowę agencyjną mogą zawrzeć
tylko przedsiębiorcy, a więc zarówno osoby fizyczne
prowadzące działalność gospodarczą, jak i osoby prawne.
Głównymi cechami umowy agencyjnej są więc:
- Wzajemność umowy,
- Odpłatność umowy,
- Strony są przedsiębiorcami,
- Element stałości pośrednictwa.
Umowa najmu
– prawne określenie człowieka w prawie
cywilnym, od chwili urodzenia do chwili śmierci, w
odróżnieniu od osób prawnych. Bycie osobą fizyczną
pociąga za sobą zawsze posiadanie zdolności prawnej, czyli
możliwość bycia podmiotem stosunków prawnych (praw i
zobowiązań). Osoby fizyczne mają także zdolność do
czynności prawnych, uzależnioną jednak od dalszych
warunków. Pełną zdolność do czynności prawnych nabywa
się po osiągnięciu pełnoletności, ograniczoną zdolność do
czynności prawnych od chwili ukończenia lat 13
Osoba prawna
- jest to trwałe zespolenie ludzi i środków
materialnych w celu realizacji określonych zadań,
wyodrębnione w postaci jednostki organizacyjnej,
wyposażonej przez prawo w osobowość prawną (czyli
zdolność do samodzielnego, tj. we własnym imieniu,
występowania w obrocie prawnym w charakterze podmiotu
praw i obowiązków jako strona stosunku cywilnoprawnego).
Osobami prawnymi są Skarb Państwa i jednostki
organizacyjne, którym przepisy szczególne przyznają
osobowość prawną.
Czynność prawna
- polega na świadomym i swobodnym
zachowaniu się osoby, ale w ramach obowiązującego
porządku prawnego, którego celem jest dążenie do
osiągnięcia określonych skutków cywilnoprawnych, np.
przeniesienia własności jakiegoś przedmiotu, czyli kupno i
sprzedaż. Żeby dana czynność prawna stała się czynnością
skuteczną i doszła do skutku, musi składać się z tych
elementów, które przewiduje dla niej przepis prawa. Jest to
stan faktyczny, w którego skład musi wchodzić co najmniej
jedno oświadczenie woli.
fizyczna
- są to akty prawne wydawane przez
organy władzy
państwowej, w których zawarte są normy prawne. Istnieje
hierarchia źródeł prawa. Jedne akty prawne mają wyższą
moc prawną niż inne, co oznacza, iż akty prawne o niższej
mocy prawnej muszą być zgodne z aktami o wyższej mocy
prawnej.
RODZAJE AKTÓW PRAWNYCH:
· KONSTYTUCJA – akt prawny o najwyższej mocy prawnej
określający
ustrój polityczny, gospodarczy i społeczny państwa,
kompetencje organów
władzy państwowej i samorządu terytorialnego oraz pozycję
jednostki
w państwie poprzez wyznaczenie wolności, praw i
obowiązków;
· USTAWA – akt prawny realizujący postanowienia
konstytucji;
· UMOWA MIĘDZYNARODOWA – porozumienie między
państwami lub
organizacjami międzynarodowymi w zakresie praw i
obowiązków państwa
– w polskim prawie cywilnym umowa, w
której wynajmujący zobowiązuje się oddać przedmiot najmu
4) określenie zasięgu terytorialnego wykonywanej
działalności (obszar kraju, kraje europejskie lub kraje
pozaeuropejskie);
5) wskazanie głównego miejsca wykonywania działalności
objętej wpisem do rejestru oraz oddziałów;
6) imiona i nazwiska osób upoważnionych do kierowania
działalnością przedsiębiorcy oraz działalnością jego
oddziałów.
Do wniosku należy dołączyć:
1) oryginał umowy potwierdzającej
uzyskanie zabezpieczenia finansowego na wypadek
niewypłacalności;
2) oświadczenie; na oświadczeniu należy umieścić: firmę
przedsiębiorcy oraz jego siedzibę i adres; oznaczenie miejsca
i datę złożenia oświadczenia; podpis osoby uprawnionej do
reprezentowania przedsiębiorcy, ze wskazaniem imienia i
nazwiska oraz pełnionej funkcji.
Ochrona klienta
organizator turystyki i pośrednik turystyczny są zobowiązani
zapewnić klientom, na wypadek swojej niewypłacalności:
pokrycie kosztów powrotu klientów z imprezy turystycznej,
zwrot wpłat wniesionych tytułem zapłaty za imprezę
turystyczną, a także zapewnić klientom zwrot części wpłat
wniesionych tytułem zapłaty za imprezę turystyczną,
odpowiadającą części imprezy turystycznej, która nie
zostanie zrealizowana, poprzez:
a) zawarcie umowy gwarancji bankowej lub
ubezpieczeniowej, lub
b) zawarcie umowy ubezpieczenia na rzecz klientów, lub
c) przyjmowanie wpłat klientów wyłącznie na rachunek
powierniczy
także zapewnić klientom zwrot wpłat wniesionych tytułem
zapłaty za imprezę turystyczną w wypadku gdy z przyczyn
dotyczących organizatora turystyki lub pośrednika
turystycznego oraz osób, które działają w ich imieniu
impreza turystyczna nie zostanie zrealizowana, a także
zapewnić klientom zwrot części wpłat wniesionych tytułem
zapłaty za imprezę turystyczną, odpowiadającą części
imprezy turystycznej, która nie zostanie zrealizowana z
przyczyn dotyczących organizatora turystyki lub pośrednika
turystycznego oraz osób, które działają w ich imieniu.
Uprawnienia przewodnika turystycznego lub pilota
wycieczek otrzymuje osoba, która:
1) ukończyła 18 lat;
2) ukończyła szkołę średnią;
3) posiada stan zdrowia umożliwiający wykonywanie zadań
przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek;
4) nie była karana za przestępstwa umyślne lub inne
popełnione w związku z wykonywaniem zadań przewodnika
turystycznego lub pilota wycieczek;
5) odbyła szkolenie teoretyczne i praktyczne oraz zdała
egzamin na przewodnika turystycznego lub na pilota
wycieczek
Osoba ubiegająca się o nadanie uprawnień przewodnika
turystycznego lub pilota wycieczek podlega badaniom
lekarskim wstępnym, a osoba posiadająca takie uprawnienia
– badaniom okresowym, w trybie i zakresie określonych w
przepisach o badaniach lekarskich pracowników.
Obowiązki przewodnika turystycznego/pilota:
- oprowadzanie wycieczek
- udzielenie informacji o kraju, odwiedzanych
miejscowościach, obszarach i obiektach turystycznych;
uświadomienie turystom bogactwa kulturalnego państwa,
zabytków, pomników,
- w zakresie ochrony przyrody i krajobrazu,
- opieka nad turystami,
- udzielanie pierwszej pomocy,
- przestrzeganie, popularyzowanie zasad kultury
turystycznej, opieki nad zabytkami i ochrony przyrody,
- podnoszenie kwalifikacji, ciągłe pogłębianie wiedzy,
przestrzeganie regulaminu przewodnickiego,
- noszenie odznaki.
Uprawnienia:
Przewodnicy otrzymują uprawnienia nadawane przez
wojewodę (obecnie marszałka) danego obszaru:
- przewodników górskich dla określonych obszarów
górskich. Są one podzielone na 3 klasy,
- przewodników miejskich dla poszczególnych miast,
- przewodników terenowych dla poszczególnych
województw lub regionów w tym obejmują również miasta
położone w obrębie województwa lub regionu.
- ustawa nie obejmuje przewodników studenckich, którzy w
rozumieniu ustawy nie posiadają uprawnień przewodnickich,
ale stanowią organ szkolący przyszłych przewodników pod
kątem egzaminu państwowego na przewodnika.
O dpowiedzialność karna, cywilna i służbowa:
zakresu świadczonych usług, ustalone dla rodzaju i kategorii,
do których obiekt został zaszeregowany;
wymagania sanitarne, przeciwpożarowe oraz inne określone
odrębnymi przepisami.
Każdemu obiektowi hotelarskiemu przyznaje się także
kategorię
, uzależnioną od jego standardu. I tak:
- dla hoteli, moteli i pensjonatów – ustanowiono pięć
kategorii oznaczonych gwiazdkami (*, **, ***, ****,
*****),
- dla kempingów – ustanowiono cztery kategorie oznaczone
gwiazdkami (*, **, ***, ****),
- dla domów wycieczkowych i schronisk młodzieżowych -
ustanowiono trzy kategorie oznaczone cyframi rzymskimi (I,
II, III).
Wyróżniamy 3 rodzaje parkingów:
1). Parkingi stanowiące jedynie miejsce do zaparkowania
samochodu, niestrzeżone, odpłatne lub nieodpłatne
- kierowca pozostawia tam samochód na własne ryzyko
- prowadzący parking nie ponosi żadnej odpowiedzialności
za samochód i rzeczy w nim pozostawione
- bilet nie jest umową przechowania
- prowadzący parking jest zobowiązany do zapewnienia
bezpieczeństwa (usunięcie śniegu, zaklejenie dziur,
obcinanie gałęzi drzew mogących spowodować uszkodzenie
samochodu.
2). Parkingi strzeżone, z reguły odgrodzone i odpłatne
- kierowca zawiera umowę przechowania z osobą
prowadzącą parking
- prowadzący parking jest zobowiązany do sprawowania
pieczy nad samochodem i rzeczami znajdującymi się w nim,
tzn. musi pilnować, aby nikt niepowołany nie majstrował
przy samochodzie, nic z niego nie wynosił, oraz aby nie
ukradł samego samochodu
- kierowca nie musi informować prowadzącego o tym, że w
samochodzie znajdują się rzeczy zwyczajowo przewożone,
tzn. wbudowane radio, torba podróżna czy zwykłe torby z
zakupami
- musi jednak poinformować o tym, że przewozi rzeczy
cenne, np. papiery wartościowe, telewizor, obraz Picassa itd.
- prowadzący parking ma pełne prawo odmówić
sprawowania pieczy nad takim samochodem i w wypadku,
gdy kierowca mimo wszystko pozostawi tam samochód
działa na własne ryzyko.
3). Parkingi hotelowe
- wszystko jak w punkcie drugim, ale w przypadku cennych
rzeczy kierowca może zawrzeć umowę z hotelem i złożyć te
rzeczy do przechowania w depozycie hotelowym
- hotel nie może podpisać z kierowcą umowy, która
mówiłaby o tym, że nie odpowiada on za kradzież
samochodu.
Regulaminy:
- powinny być wywieszone na parkingach w miejscach
widocznych dla kierowców, nie mogą jednak zawierać
klauzul, które naruszałyby interesy kierowcy i działały na
jego niekorzyść.
Odszkodowania:
- w razie utraty samochodu o wysokości odszkodowania
rozstrzyga wartość skradzionego samochodu z chwili
orzekania przez sąd, a nie jego cena nabycia albo wartość
rynkowa w chwili kradzieży.
Definicje:
a) „przewoźnik lotniczy” oznacza przedsiębiorstwo
transportu
lotniczego posiadające ważną licencję na prowadzenie
działalności;
b) „obsługujący przewoźnik” oznacza przewoźnika
lotniczego
wykonującego lub zamierzającego wykonać lot zgodnie z
umową zawartą z pasażerem lub działającego w imieniu
innej osoby, prawnej lub fizycznej, mającej umowę w tym
pasażerem;
c) „przewoźnik wspólnotowy” oznacza przewoźnika
lotniczego
z ważną licencją na prowadzenie działalności
wydaną przez Państwo Członkowskie zgodnie z przepisami
rozporządzenia Rady (EWG) nr 2407/92 z dnia 23 lipca
1992 r. w sprawie wydawania licencji przewoźnikom
lotniczym ( 1);
d) „organizator wycieczek” oznacza organizatora w
rozumieniu
art. 2 pkt 2 dyrektywy Rady 90/314/EWG z dnia
13 czerwca 1990 r. w sprawie zorganizowanych podróży,
wakacji i wycieczek (2), z wyłączeniem przewoźnika
lotniczego;
e) „impreza turystyczna” oznacza usługi zdefiniowane w art.
2pkt 1 dyrektywy 90/314/EWG;
f) „bilet” oznacza ważny dokument uprawniający do
przewozu lub coś równoważnego w formie innej niż
papierowa, w tym w formie elektronicznej, wydany lub
autoryzowany przez przewoźnika lotniczego lub jego
autoryzowanego przedstawiciela;
g) „rezerwacja” oznacza fakt posiadania przez pasażera
biletu lub innego dowodu potwierdzającego, że rezerwacja
została przyjęta i zarejestrowana przez przewoźnika
lotniczego lub organizatora wycieczek;
h) „miejsce docelowe” oznacza miejsce lądowania określone
na bilecie przedstawionym na stanowisku kontrolnym lub,
w przypadku lotów łączonych, miejsce lądowania ostatniego
lotu; alternatywne dostępne loty łączone nie są brane
pod uwagę, jeżeli zachowany jest planowany czas przylotu;
i) „osoba o ograniczonej możliwości poruszania się” oznacza
każdą osobę, której możliwość poruszania się jest
ograniczona podczas korzystania z transportu z powodu
jakiejkolwiek fizycznej niepełnosprawności (zmysłowej lub
ruchowej, stałej lub czasowej), upośledzenia umysłowego,
wieku lub każdej innej przyczyny niepełnosprawności a
której sytuacja wymaga specjalnej uwagi i przystosowania
do potrzeb takiej osoby usług dostępnych dla wszystkich
pasażerów;
j) „odmowa przyjęcia na pokład” oznacza odmowę przewozu
pasażerów danym lotem, pomimo że stawili się oni do
wejścia na pokład zgodnie z warunkami ustanowionymi w
art. 3 ust. 2, chyba że odmowa przyjęcia na pokład jest
racjonalnie uzasadniona, w szczególności przyczynami
związanymi ze zdrowiem, wymogami bezpieczeństwa lub
niewłaściwymi dokumentami podróżnymi;
k) „ochotnik” oznacza osobę, która stawiła się do wejścia na
pokład zgodnie z warunkami ustanowionymi w art. 3
ust. 2 i która wyraża, na prośbę przewoźnika lotniczego,
chęć zbycia swojej potwierdzone rezerwacji w zamian za
pewne korzyści;
l) „odwołanie” oznacza nieodbycie się lotu, który był
uprzednio planowany i na który zostało zarezerwowane
przynajmniej jedno miejsce.
Prawo celne:
W odniesieniu do podróżnych, przybywających z terytorium
państwa trzeciego na obszar celny Wspólnoty, zwolnione z
należności przywozowych są towary znajdujące się w ich
bagażu osobistym, pod warunkiem, że wwożone towary nie
mają charakteru handlowego. Bagaż osobisty oznacza cały
bagaż, który podróżny jest w stanie przedstawić organom
celnym przy wjeździe na obszar celny Wspólnoty, jak
również każdy bagaż przedstawiony tym samym organom w
późniejszym terminie, pod warunkiem, że możliwe jest
przedłożenie dowodu na to, że przy wyjeździe podróżnego
bagaż został zarejestrowany, jako bagaż towarzyszący, przez
przedsiębiorstwo, które dokonało jego przewozu do
Wspólnoty z państwa trzeciego, z którego przybył. Przywóz
rzeczy znajdujących się w bagażu osobistym podróżnego
Zgodnie z art. 41 rozporządzenia Rady (WE) Nr 1186/2009
ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych,
towary znajdujące się w bagażu osobistym podróżnych
przyjeżdżających z państw trzecich są zwolnione z
należności celnych przywozowych, jeżeli przywożone
towary są zwolnione z podatku od wartości dodanej (VAT)
na mocy przepisów prawa krajowego przyjętych zgodnie z
przepisami dyrektywy Rady 2007/74/WE z dnia 20 grudnia
2007 r. w sprawie zwolnienia towarów przywożonych przez
osoby podróżujące z państw trzecich z podatku od wartości
dodanej i akcyzy. Powyższe kwestie zostały uregulowane w
art. 56 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług.
Zgodnie z tym przepisem, import towarów przywożonych w
bagażu osobistym podróżnego przybywającego z terytorium
państwa trzeciego na terytorium kraju zwalnia się od VAT (a
co za tym idzie od należności celnych przywozowych)
według następujących norm:
a) w transporcie lądowym – do równowartości 300 EUR;
b) w transporcie lotniczym i morskim – do równowartości
430 EUR.
Do ww. wartości nie wlicza się wartości produktów
leczniczych niezbędnych do spełnienia potrzeb podróżnego,
paliwa znajdującego się w standardowym zbiorniku
dowolnego pojazdu silnikowego oraz paliwa znajdującego
się w przenośnym kanistrze, którego ilość nie przekracza 10
litrów, a także wartości tytoniu i wyrobów tytoniowych oraz
napojów alkoholowych przywożonych według niżej
określonych norm. 10. Wywóz zabytków
W dalszym ciągu wydawane są pozwolenia jednorazowe i
wielokrotne czasowe na wywóz zabytków oraz na stałe przez
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Zależy to
jednak od rodzaju przedmiotu i kryteriów związanych z
czasem powstania i wartością materialną, określoną w wyżej
cytowanej Ustawie.
Wywóz zabytków:
Jednorazowego pozwolenia na stały wywóz zabytku za
granicę wymagają zabytki zaliczane do jednej z
następujących kategorii:
- zabytków archeologicznych, które mają więcej niż 100 lat i
wchodzą w skład zbiorów archeologicznych lub zostały
pozyskane w wyniku badań archeologicznych bądź
przypadkowych odkryć;
- elementów stanowiących integralną część zabytków
architektury, wystroju wnętrz, pomników , posągów i dzieł
rzemiosła artystycznego, które mają więcej niż 100 lat;
- wykonanych dowolną techniką i na dowolnym materiale
dzieł malarstwa , nieobjętych kategoriami wskazanymi w pkt
4 i 5, które mają więcej niż 50 lat i ich wartość jest wyższa
40 000 zł;
- wykonanych na dowolnym materiale akwareli, gwaszy i
pasteli, które mają więcej niż 50 lat i ich wartość jest wyższa
niż 16 000 zł;
- mozaik, nieobjętych kategoriami wskazanymi w pkt 1 i 2,
oraz wykonanych dowolną techniką i na dowolnym materiale
rysunków, które maja więcej niż 50 lat i ich wartość jest
wyższa niż 12 000 zł;
- oryginalnych dzieł grafiki i matryc do ich wykonania oraz
oryginalnych plakatów, które mają więcej niż 50 lat i ich
wartość jest wyższa niż 16000;
- oryginalnych rzeźb, posągów lub ich kopii wykonanych tą
samą techniką co oryginał, nieobjętych kategorią wskazaną
w pkt 1, które mają więcej niż 50 lat i ich wartość jest
wyższa niż 20 000 zł
- pojedynczych fotografii, filmów oraz ich negatywów, które
mają więcej niż 50 lat i ich wartość jest wyższa niż 6 000 zł;
- pojedynczych lub znajdujących się w zbiorach rękopisów,
które mają więcej niż 50 lat i ich wartość jest wyższa niż 4
000 zł;
- pojedynczych lub znajdujących się w zbiorach książek,
które mają więcej niż 100 lat i ich wartość jest wyższa niż 6
000 zł;
- pojedynczych map drukowanych i partytur, które mają
więcej niż 150 lat i ich wartość jest wyższa niż 6 000 zł;3.
Zabytki, o których mowa w ust. 1 i 4 mogą być czasowo
wywożone za granicę po uzyskaniu:
1) jednorazowego pozwolenia na czasowy wywóz zabytku za
granicę albo
2) wielokrotnego pozwolenia indywidualnego na czasowy
wywóz zabytku za granicę, albo
3) wielokrotnego pozwolenia ogólnego na czasowy wywóz
zabytku za granicę
4.
Zabytki nie mogą być wywożone za granicę na stałe
- wpisane do rejestru
- wchodzące w skład zbiorów publicznych, które stanowią
własność Skarbu Państwa, jednostek samorządu
terytorialnego oraz innych jednostek organizacyjnych
zaliczanych do sektora finansów publicznych ,
- znajdujące się w inwentarzach muzeów lub narodowym
zasobie bibliotecznym
Pozwolenia na wywóz za granicę nie wymagają:
- zabytki nieobjęte kategoriami wskazanymi w art. 51 ust. 1;
- zabytki przywiezione z terytorium państwa niebędącego
członkiem Unii Europejskiej, które były objęte procedurą
odprawy czasowej lub procedurą uszlachetniania czynnego
*odpowiedzialność deliktowa - za szkodę wyrządzoną
czynem niedozwolonym,
*odpowiedzialność kontraktowa
- z tytułu niewykonania lub
nienależytego wykonania zobowiązania, który powstał na
skutek dokonania czynności prawnej, najczęściej umowy.
1) Do odpowiedzialności karnej pilot lub przewodnik może
być pociągnięty wówczas, gdy podczas trwania imprezy
turystycznej naraża turystów na niebezpieczeństwo utraty
życia lub uszczerbku na zdrowiu oraz gdy wykonuje pracę
bez wymaganych uprawnień. Tego rodzaju przestępstwa
podlegają karze pozbawienia wolności oraz grzywnie.
Dotyczy to również sytuacji, gdy pilot i przewodnik nie
udzielił pomocy turyście, znajdującemu się w bezpośrednim
niebezpieczeństwie utraty życia lub zdrowia.
2)Odpowiedzialność cywilna, jest odpowiedzialnością
majątkową i wiąże się z obowiązkiem naprawienia szkody
wyrządzonej w czasie wykonywania zadań pilota lub
przewodnika. Może ona przybrać postać zarówno
odpowiedzialności deliktowej, jak i kontraktowej.
Odpowiedzialność deliktowa dotyczy sytuacji, gdy w wyniku
niedozwolonych działań pilota lub przewodnika turysta
poniesie stratę majątkową (np. w wyniku kradzieży) lub
uszczerbek na zdrowiu. Jeśli natomiast w wyniku
nierzetelnej pracy pilota lub przewodnika nie został
zrealizowany cały program imprezy lub nie wszystkie usługi
były wykonane w sposób wskazy w umowie z klientami,
pilot lub przewodnik poniesie za to wobec biura podróży
odpowiedzialność kontraktową (np. zostanie zobowiązany do
pokrycia roszeń klientów wynikających ze składanych
reklamacji).
3) Odpowiedzialność służbowa wynika z postanowień
kodeksu pracy. Jeśli pilot zatrudniony jest w oparciu o
umowę o pracę, nienależyte wykonanie obowiązków może
mieć różne konsekwencje, włącznie z dyscyplinarnym
zwolnieniem z pracy. W przypadku umów cywilnoprawnych
(np. umowa o dzieło) podpisywanych jedynie na czas
trwania imprezy, konsekwencje nierzetelnie wykonanej pracy
mogą się wiązać z wstrzymaniem wypłaty wynagrodzenia.
W art. 36 ww. ustawy zdefiniowanych zostało
7 rodzajów
obiektów hotelarskich:
a) hotele - obiekty posiadające co najmniej 10 pokoi, w tym
większość miejsc w pokojach jedno- i dwuosobowych,
świadczące szeroki zakres usług związanych z pobytem
klientów;
b) motele - hotele położone przy drogach, zapewniające
możliwość korzystania z usług motoryzacyjnych i
dysponujące parkingiem;
c) pensjonaty - obiekty posiadające co najmniej 7 pokoi,
świadczące dla swoich klientów całodzienne wyżywienie;
d )kempingi (campingi) - obiekty strzeżone, umożliwiające
nocleg w namiotach, samochodach mieszkalnych
(campobusach) i przyczepach samochodowych,
przyrządzanie posiłków, parkowanie samochodów, a także
świadczące usługi związane z pobytem klientów; obiekty te
mogą dodatkowo umożliwiać nocleg w domkach
turystycznych lub innych obiektach stałych;
e) domy wycieczkowe - obiekty posiadające co najmniej 30
miejsc noclegowych, dostosowane do samoobsługi klientów
oraz świadczące minimalny zakres usług związanych z
pobytem klientów;
schroniska młodzieżowe - obiekty przeznaczone do
indywidualnej i grupowej turystyki młodzieżowej,
dostosowane do samoobsługi klientów;
f) schroniska - obiekty zlokalizowane poza obszarami
zabudowanymi, przy szlakach turystycznych, świadczące
minimalny zakres usług związanych z pobytem klientów.
Aby obiekt hotelarski mógł świadczyć usługi musi ponadto
spełniać:
wymagania co do wielkości obiektu, jego wyposażenia oraz
w rozumieniu przepisów prawa celnego;
- zabytki przywiezione z terytorium państwa niebędącego
członkiem Unii Europejskiej, które były objęte procedurą
dopuszczenia do obrotu ze zwolnieniem od należności
celnych przywozowych, jeżeli wywóz tych zabytków
następuje przed upływem 5 lat od dnia dopuszczenia do
obrotu;
- zabytki przywiezione z terytorium państwa członkowskiego
Unii Europejskiej na okres nie dłuższy niż 3 lata, jeżeli
wywozu tych zabytków dokonuje się na terytorium państwa
członkowskiego Unii Europejskiej;
- zabytki przywiezione z zagranicy przez osoby korzystające
z przywilejów lub immunitetów dyplomatycznych, w tym
przywiezione w celu urządzenia wnętrz przedstawicielstw
dyplomatycznych i urzędów konsularnych;
- dzieła twórców żyjących
- zabytki przemieszczane przez terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej z terytorium państwa członkowskiego Unii
Europejskiej na terytorium państwa niebędącego członkiem
Unii Europejskiej jeżeli ich wartość jest niższa od progów
finansowych wymienionych w pkt B tego załącznika;
- zabytki, które posiadają potwierdzenie wwozu wystawione
przez organ celny lub Straż Graniczną zgodnie z art. 59 ust.
CITES
Aby chronić wiele gatunków roślin i zwierząt większość
państw świata podpisało specjalną Konwencję o
Międzynarodowym Handlu Dzikimi Zwierzętami i
Roślinami Gatunków Zagrożonych Wyginięciem. Ze
względu na to, że pierwsze Państwa podpisały ją podczas
spotkania w stolicy Stanów Zjednoczonych Ameryki -
Waszyngtonie, nazywa się ją też Konwencją Waszyngtońską.
Jednak najczęściej określa się ją jeszcze krócej - jako CITES,
co jest skrótem od jej nazwy w języku angielskim.
Konwencja Waszyngtońska
wprowadza wiele przepisów.
które mają zapobiegać chwytaniu lub zabijaniu zwierząt lub
wycinaniu zagrożonych roślin z ich środowiska i
sprzedawaniu ich do innych państw. Najważniejszą zasadą,
jaką wprowadzają przepisy CITES jest, że wszystkie żywe
lub martwe rośliny i zwierzęta z gatunków wymienionych w
załącznikach do tej Konwencji, a także wykonane z nich
produkty, można przewozić przez granice państw tylko
wówczas, jeśli otrzyma się od właściwych władz specjalne
dokumenty, nazywane często zezwoleniami CITES.
Przepisy europejskie
Ponieważ w Unii Europejskiej granice przestają istnieć, aby
skuteczniej chronić zagrożone gatunki we wszystkich
krajach należących do Unii, w tym także w Polsce, poza
zasadami CITES wprowadzono także dodatkowe przepisy.
Wynika z nich, że chronione przez CITES gatunki również
na terenie krajów należących do Unii wolno sprzedawać,
kupować lub inaczej wykorzystywać do celów zarobkowych
tylko wówczas, jeśli można udowodnić ich legalne
pochodzenie. Dodatkowo gatunki najbardziej zagrożone są (z
pewnymi wyjątkami) w ogóle wyłączone ze sprzedaży. Jeśli
ktoś łamie te przepisy, może zapłacić dużą karę, a nawet
pójść na kilka lat do więzienia.
Rejestracja
W Polsce wprowadzono dodatkowo przepis, że wszystkie
żywe zwierzęta chronione przepisami CITES i przepisami
Unii Europejskiej (z wyjątkiem ryb i bezkręgowców) należy
zarejestrować w swoim urzędzie powiatowym. Wniosek o
wpisanie do rejestru należy złożyć w ciągu 14 dni od wejście
w ich posiadanie (czyli np. od ich kupna albo urodzenia się).
Jeśli ktoś przestanie posiadać takie zwierzę (np. sprzeda je),
powinien je także w ciągu 14 dni wyrejestrować.
Gatunki chronione
Na podstawie CITES oraz przepisów europejskich
chronionych jest ponad 30.000 gatunków roślin i zwierząt.
Dotyczy to wielu egzotycznych zwierząt, które można
spotkać w sklepach i na giełdach zoologicznych. Są to na
przykład wszystkie małpy, papugi (z wyjątkiem papużki
falistej, nimfy, aleksandretty obrożnej i nierozłączki
czerwonoczelnej), wszystkie żółwie lądowe, legwany,
krokodyle, węże dusiciele
Jakie zwierzęta można legalnie kupić?
Oczywiście każdy może kupić zwierzęta, które nie są
chronione przez CITES ani przepisy europejskie. Są to różne
popularne w hodowlach i niezagrożone gatunki - np.
chomiki, kanarki, węże zbożowe Zawsze jednak przed
zakupem należy dokładnie sprawdzić, czy zwierzę, które
chcemy kupić, nie jest chronione.
Jeśli zwierzę, które się nam podoba, należy do gatunku
chronionego, lepiej go nie kupować. A jeśli jednak bardzo
chcemy mieć pupila z takiego chronionego gatunku, należy
być przy jego kupnie bardzo ostrożnym. Kupujmy tylko
wówczas, jeśli wraz ze zwierzęciem dostaniemy dokumenty
wykazujące, że zwierzę to ma pochodzenie zgodne z CITES.
Przed kupnem upewnijmy się, jakie dokumenty dla tego
zwierzęcia ma sprzedawca.
Dokumenty świadczące o legalnym pochodzeniu
Dokumentami, które świadczą, że chronione zwierzę
pochodzi z legalnego źródła i można je sprzedawać, są m.in.:
- specjalne zezwolenia i świadectwa CITES,- zaświadczenie
od powiatowego lekarza weterynarii o urodzeniu w niewoli z
legalnych rodziców,- zezwolenia na schwytanie zwierzęcia w
środowisku.
Zamiast oryginałów, czasami można także stosować
odpowiednio wykonane kopie tych dokumentów.
UWAGA - zwierzęta z niektórych, szczególnie chronionych
gatunków (np. żółwie greckie) mogą być sprzedawane
jedynie jeśli są odpowiednio oznakowane i jest do nich
załączone specjalne oryginalne świadectwo zwalniające dane
zwierzę z zakazu handlu.
Za dokument świadczący o legalnym pochodzeniu
zwierzęcia z reguły NIE MOŻNA uznać: faktury, rachunku,
oświadczenia hodowcy lub sprzedawcy, ani samego
dokumentu potwierdzającego zarejestrowanie zwierzęcia.
Nie daj sobie wmówić, że rachunek wystarczy. Pamiętaj, że
kupując zwierzę z nielegalnego źródła nie tylko łamie się
prawo, ale przyczynia się do wymierania gatunków.
Do zwierząt chronionych prawem Unii Europejskiej
zaliczamy między innymi:
*wszystkie małpy i małpiatki (np. marmozety, saimiri
wiewiórcze, kapucynki)
*prawie wszystkie papugi (z wyjątkiem papużki falistej,
nimfy, nierozłączki czerwonoczelnej i aleksandretty
obrożnej)
*wszystkie sowy i prawie wszystkie ptaki drapieżne,
szponiaste (z wyjątkiem sępników, zwanych też urubu)
*wszystkie żółwie lądowe (np. żółw stepowy, grecki,
mauretański, gwiaździsty)
*żółwie czerwonolice (handel nimi jest regulowany, gdyż
stwarzają zagrożenie dla europejskiej przyrody)
*wszystkie krokodyle (w tym także aligatory, kajmany i
gawiale)
*legwany (np. wszystkie gatunki - z rodzaju Cyclura i
Iguana)
*warany (w tym także tzw. smoki z Komodo)
*kameleony (wszystkie gatunki z rodzajów Bradypodion,
Brookesia, Calumma, Chamaeleo i Furcifer)
*wszystkie węże dusiciele (boa, anakondy i pytony)
*wszystkie gekony dzienne
*większość biczogonów i szyszkowców (wszystkie gatunki z
rodzajów Uromastyx i Cordylus)
*wszystkie liściołazy i drzewołazy (żabki z rodzajów
Allobates, Dendrobates, Epipedobates, i Phyllobates)
*aksolotl meksykański (zwany także ambystomą
meksykańską)
*wszystkie ryby jesiotrowe (obejmuje to także kawior z tych
ryb)
*wszystkie pławikoniki (koniki morskie z rodzaju
Hippocampus)
*skorpion cesarski (zwany także skorpionem afrykańskim)
*niektóre pająki ptaszniki (w tym wszystkie z rodzaju
Brachypelma)
*pijawka lekarska (gatunek objęty także ochroną gatunkową
w Polsce)
*wszystkie przydacznie (nawet same muszle!)
Dokumenty paszportowe:
Zawiera następujące części składowe: Zawiera następujące
części składowe:
okładkę koloru bordowego
wyklejkę
kartę do personalizacji
słowniczek
kartki wizowe
Mikroprocesor
dokument urzędowy
- uprawnia do przekraczania granicy i pobytu za granicą
- jest własnością Rzeczypospolitej Polskiej
- poświadcza:
a) obywatelstwo polskie
b) tożsamość osoby w nim wskazanej w zakresie danych,
jakie dokument zawiera.
dokument w formie książeczki:
a) liczy 40 stron wizowych + kartę do personalizacji
b)produkowana przez Polską Wytwórnię Papierów
Wartościowych S.A.
W dokumencie paszportowym zamieszcza się
następujące dane:
1) nazwisko
2) imię (imiona)
3) datę i miejsce urodzenia
4) obywatelstwo
5) płeć
6) wizerunek twarzy i podpis posiadacza
7) datę wydania i datę upływu ważności dokumentu
8) serię i numer dokumentu paszportowego
9) numer PESEL
10) nazwę organu wydającego
11) dane biometryczne
- każdy obywatel polski ma prawo do otrzymania paszportu;
pozbawienie lub ograniczenie tego prawa może nastąpić
wyłącznie w przypadkach przewidzianych w ustawie
- wydaje się na wniosek osoby pełnoletniej po przedłożeniu
wymaganych dokumentów, pobraniu danych
biometrycznych i uiszczeniu należnej opłaty
- w imieniu małoletniego wniosek o wydanie dokumentu
paszportowego składają rodzice wspólnie, chyba że na
podstawie orzeczenia sądu jeden z rodziców został
pozbawiony władzy rodzicielskiej lub władza ta została
ograniczona
- paszport może być wydany małoletniemu po ukończeniu 5
roku życia
- małoletniemu przed ukończeniem 5 roku życia na żądanie
rodziców może być wydany paszport, z tym że jego
ważność nie może przekroczyć 5 lat od daty jego wydania
- wydania dokumentu paszportowego odmawia się na
wniosek:
a) sądu prowadzącego przeciwko osobie ubiegającej się o
dokument paszportowy postępowanie w sprawie karnej, o
przestępstwo
skarbowe, w sprawie nieletniego lub prowadzącego
postępowanie cywilne;
b) organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze
przeciwko osobie ubiegającej się o wydanie dokumentu
paszportowego