Twoim problemem jest to, że powszechną NICOŚĆ mylisz z osobistą PUSTKĄ
RODZAJE POLIREAKCJI
Polizwiązki to związki, których cząsteczki składają się z bardzo wielu mniejszych, powtarzających się ugrupowań atomowych, merów. Istnieją polimery naturalne (np. białka, celuloza, kauczuk) i syntetyczne.
Ze względu na ogólną strukturę i warunki przetwórstwa rozróżnia się polimery łańcuchowe, które topią się w wyższych temperaturach i są rozpuszczalne w odpowiednich rozpuszczalnikach (termoplasty), oraz termo- lub chemoutwardzalne (czyli tzw. duroplasty), które pod wpływem odpowiednio wysokiej temperatury albo odczynników chemicznych ulegają usieciowaniu i stają się tworzywami nietopliwymi i nierozpuszczalnymi.
Polimer addycyjny (poliaddukt) jest produktem poliaddycji (polimeryzacja), polimer kondensacyjny (polikondensat) jest produktem polikondensacji. Polimery ataktyczne mają nieregularną strukturę. W stereoregularnych polimerach izotaktycznych podstawniki są rozmieszczone po tej samej stronie płaszczyzny łańcucha.
Polimery syndiotaktyczne (również stereoregularne) mają podstawniki regularnie rozmieszczone po obu stronach łańcucha.
Z polimerów produkowane są: przedmioty codziennego użytku, folie przemysłowe, obwody drukowane, wyłączniki membranowe, materiały izolacyjne, sprzęt sportowy (np. deski surfingowe, narty) i medyczny (np. strzykawki), meble ogrodowe, uszczelki, kleje, lakiery, części samochodów, samolotów, statków kosmicznych, wykładziny zaworów, elementy aparatów audio-wideo, mikrochipy, instrumenty optyczne, płyty kompaktowe. Polimery mogą służyć jako rozpuszczalniki w stałych elektrolitach.
POLIMERYZACJA – łączenie się monomerów kosztem wiązań podwójnych i potrójnych lub rozerwania nietrwałych wiązań pierścieni. Podczas reakcji polimeryzacji nie wydzielają się żadne produkty uboczne. Polimeryzacja ma mechanizm łańcuchowy, przy czym odróżnia się polimeryzację wolnorodnikową prowadzoną w obecności inicjatorów i polimeryzację jonową, którą prowadzi się najczęściej w obecności katalizatorów typu Friedela i Craftsa. Polimeryzację można prowadzić w masie (polimeryzacja blokowa), w rozpuszczalniku, w emulsji (polimeryzacja emulsyjna) i w zawiesinie (polimeryzacja suspensyjna, czyli perełkowa). Można wydzielić trzy etapy procesu polimeryzacji: icicjacja, wzrost łańcucha, terminacja. Proces polimeryzacji stosuje się do otrzymywania polietylenu, polichlorku winylu, polichlorku winylidenu, polimetakrylanu metylu, policzterofluoroetylenu, kauczuków syntetycznych itd.
nCH2= CH2 → (CH2= CH2)n
KOPOLIMERYZACJA – polimeryzacja przebiegająca z udziałem dwóch lub więcej rodzajów monomerów. Mery ułożone są w sposób nieuporządkowany, przemienny –ABABABAB-, lokowy –(AAAAAA)-n-(BBBBBB)m-i szczepiony.
POLIMERYZACJA RADIACYJNA – reakcja chemiczna inicjowana promieniowaniem jonizującym, prowadząca do zwiększenia średniej masy cząsteczkowej napromieniowanego substratu. Polimeryzację radiacyjną można prowadzić w każdym stanie skupienia, nawet stałym. Polimeryzacja radiacyjna jest najczęściej reakcją łańcuchową inicjowaną wolnymi rodnikami wytworzonymi w wyniku oddziaływania promieniowania z obecnymi w układzie cząsteczkami. W przeciwieństwie do polimeryzacji klasycznej, w polimeryzacji radiacyjnej do zainicjowania reakcji nie jest konieczne dodawanie do monomeru lub mieszaniny monomerów katalizatorów, preparatów inicjujących ani podwyższenie temperatury.
POLIKONDENSACJA – proces chemiczny tworzenia się związku wielkocząsteczkowego (polikondensatu) wskutek reakcji zachodzącej między związkami małocząsteczkowymi, przeważnie z wydzieleniem produktów ubocznych – najczęściej wody. Polikondensacja zachodzi stopniowo, przy czym na każdym etapie ustala się stan równowagi. Łańcuchy polikondensatów nie są nigdy czysto węglowe, zawierają zawsze heteroatomy. Polikondensację określa się również jako proces powstania związków wielkocząsteczkowych zawierających ugrupowania, których nie ma w małocząsteczkowych związkach wyjściowych. Do procesów polikondensacyjnych mających duże znaczenie przemysłowe należą: otrzymywanie fenoplastów, aminoplastów, alkidali, poliamidów, żywic epoksy, tworzyw termostabilnych itd.
1. homopolikondensacja
nX-M-Y → X-(M-Z)n-1-M-Y + (n-1)a
2. heteropolikondensacja
nX-M-Y + M-Y’-M’-Y→ X-(M-Z-M’-Z)n-1-M-Z-M’-Y + (n-1)a
X
Y
Z
typ związku
rodzaj małocząsteczkowej substancji
-OH
HOOC-
-COO-
poliester
H2O
-OH
ClCO-
-COO-
poliester
HCl
-NH2
HCOO-
-NHCO-
poliamid
H2O
-NH2
ClCOO-
-NHCOO-
poliuretan
HCl
-NH2
Cl-
-NH-
poliamina
HCl
polisiloksan
ROH
POLIADDYCJA – reakcje polimeryzacji, w których monomery łączą się bez powstawania żadnych produktów ubocznych. Polimer jest jedynym produktem i ma ten sam wzór empiryczny jak monomer. Podczas poliaddycji dwie różne składowe tworzą makrocząsteczkę bez wydzielania produktów ubocznych oraz bez wzajemnego nasycania podwójnych wiązań węgla. Często tej reakcji towarzyszy przemieszczenie atomu wodoru w monomerze. Przykładami tworzyw w ten sposób otrzymywanych są żywice epoksydowe, poliuretany. Niektóre reakcje tworzenia polimerów przebiegają w sposób odmienny od podanego powyżej podziału np. synteza poliuretanów lub polimeryzacja azometanu. Stąd bardziej właściwa klasyfikacja reakcji powstawania polimerów opiera się na mechanizmie reakcji. Istotne jest mianowicie, czy wzrost makrocząsteczki polimeru odbywa się stopniowo , czy też przebiega lawinowo wg mechanizmu łańcuchowego. Polikondensacja to reakcja monomerów posiadających aktywne grupy funkcyjne, które mogą reagować jednocześnie. Stabilność produktów reakcji w poszczególnych stadiach procesu jest duża, co powoduje, że wzrost łańcucha jest stopniowy i równomierny. Na każdym etapie reakcji produkty przejściowe dają się wyodrębnić. Inaczej jest w przypadku polimeryzacji addycyjnej, ponieważ wymaga ona utworzenia aktywnej cząstki monomeru (rodnika lub jonu), która dopiero wtedy może przyłączać kolejne cząstki monomeru, co jest procesem bardzo szybkim.
WŁAŚCIWOŚCI FIZYCZNE I CHEMICZNE TWORZYW SZTUCZNYCH
Zależne są od składu i struktury chemicznych średniej masy cząsteczkowej, polimolekularności oraz zawartości substancji małocząsteczkowych. Wspólnymi własnościami tworzyw sztucznych są
- mała gęstość (< 2 g/cm3)
- złe przewodnictwo cieplne i elektryczne
- znaczna (w porównaniu z metalami) rozszerzalność cieplna
- niezbyt wysoka maksymalna temperatura stosowania (< 300oC)
- dobre własności mechaniczne , które jednak wyraźnie pogarszają się w miarę przedłużania czasu działania naprężeń i wzrostu temperatury .
Charakterystyczną własnością chemiczną związków wielkocząsteczkowych jest ich mała reaktywność , a co za tym idzie - duża odporność na działanie czynników chemicznych. Ze wzrostem temperatury odporność chemiczna tworzyw sztucznych z reguły maleje. Rozpuszczalniki powodują często pęcznienie tworzyw. Większość tworzyw sztucznych jest odporna na działanie wody , niektóre nieco pochłaniają wodę , a tylko nieliczne (polialkohol winylowy) ulegają rozpuszczeniu. Tlen powietrza w obecności światła atakuje tylko niektóre tworzywa sztuczne , czemu zapobiega się przez dodanie antyutleniaczy. Palność tworzyw sztucznych jest zróżnicowana; od niepalnych (silikony) do łatwo palnych (nitroceluloza), lecz z reguły mniejsza niż palność monomerów.
Istnieje kilka rodzajów klasyfikacji tworzyw sztucznych nie wyczerpujących całokształtu zagadnienia i nie całkowicie zadowalających , a dokonanych z różnego punktu widzenia.
POLIMERYZACJA ADDYCYJNA
· polietylen PE
Jest „tłusty w dotyku, giętki, topi się łatwo w temperaturze około 60o. Czysty polietylen jest nieprzezroczysty, biały, ale łatwo można uzyskać zmianę jego zabarwienia przez dodanie pigmentu. Istnieje odmiana niskociśnieniowa i wysokociśnieniowa. Polietylen jest odporny na działanie kwasów i zasad. Jest palny. Znaczne ilości polietylenu używane są do wyrobu folii, służących do wyrobu opakowań oraz do produkcji worków.
Część produkcji polietylenu zużywana jest do celów przemysłu elektrotechnicznego (izolacja kabli), radiowego i elektronicznego. Kwasoodporne rury polietylenowe stosowane są na szeroką skalę w przemyśle chemicznym a także w budownictwie jako rury wodociągowe. Z polietylenu wytwarza się artykuły gospodarstwa domowego, butelki, wanienki i zabawki.
· polipropylen PP
Polipropylen jest tworzywem otrzymywanym poprzez polimeryzację propylenu. Jest lżejszy od polietylenu, ma wyższą temperaturę topnienia i jest bardziej od niego wytrzymały. Przewyższa polietylen pod względem wytrzymałości mechanicznej i odporności termicznej i z tego względu jest również produkowany na dużą skalę.
Stosuje się go do produkcji wykładzin, pojemników, rur, folii itp.
· polichlorek winylu PVC
To tworzywo, które otrzymano już ponad 100 lat temu. Mlecznobiałe ciało stałe. Odporny na tłuszcze, nie palny, niska odporność cieplna. PVC zmiękczony (igalit) stosuje się do produkcji obrusów, ubrań ochronnych, rękawiczek, węży do wody i płynów, różnych opakowań przemysłowych i spożywczych. Polichlorek winylu twardy (winydur) stosuje się do produkcji opakowań grubościennych, jak sztywne balony, beczki, pudła i pudełka, słoiki, butelki itp. Ponadto z tworzyw tych wyrabia się różne rury, wykładziny podłogowe, zabawki itp.
Wykazuje dużą odporność na działanie stężonych kwasów i zasad i dlatego produkuje się z niego pojemniki służące do przechowywania związków żrących.
· politetrafluoroetylen (teflon) PTFE
Przejrzysta biała masa o wyglądzie woskowatym. Odporna na temperatury do 250oC. W temperaturze około 390o depolimeryzuje się.
Teflon jest odporny na działanie czynników chemicznych z wyjątkiem stopionych metali alkalicznych oraz gorącego fluoru. Wytrzymuje działanie dymiącego kwasu azotowego i wody królewskiej. Teflon stosuje się do budowy i wykładania aparatury odpornej na czynniki chemiczne, zwłaszcza w podwyższonej temperaturze, w przemyśle elektrochemicznym głównie w przypadkach stosowania wysokich częstości.
· polistyren PS
· polimetakrylan metylu PMM
· polioctan winylu PVAC
· polialkohol winylu PVAL
· poliformaldehyd PFA
· poliakrylonitryl PAN
· polichlorek winylidenu PVDC
POLIKONDENSACJA
· poliamidy
· fenoplasty
· aminoplasty
· poliwęglany
· silikony
· poliestry
· epoksydy
· poliuretany
KLASYFIKACJA TWORZYW SZTUCZNYCH
Szybki rozwój wytwarzania i przetwórstwa tworzyw sztucznych, wprowadzenie do produkcji nowych gatunków tworzyw oraz rosnąca liczba oznaczeń handlowych zadecydowały o konieczności dokonania klasyfikacji tej grupy materiałów. Próby takiej klasyfikacji podejmowano od dawna, przyjmując różne kryteria podziału. Przy każdej klasyfikacji, jaką próbowano przeprowadzić, wysuwano różne zastrzeżenia. Tak więc należy stwierdzić, że brakuje dotychczas całkowicie zadowalającego i ogólnie przyjętego systemu podziału tworzyw sztucznych. Najbardziej są rozpowszechnione obecnie dwie klasyfikacje tworzyw: chemiczna i technologiczna.
Klasyfikacja chemiczna
Za podstawę tej klasyfikacji przyjmuje się metodę otrzymywania związków wielkocząsteczkowych, w wyniku której są wytwarzane tworzywa sztuczne.
• tworzywa naturalnie modyfikowane są otrzymywane ze związków wielkocząsteczkowych pochodzenia naturalnego przez zmianę ich właściwości. Do tej grupy tworzyw sztucznych zalicza się:
- pochodne celulozy (octan celulozy, octanomaślan celulozy, azotan celulozy, etery celulozy);
- celulozę regenerowaną (celofan);
- pochodne kauczuku (chlorokauczuk, cyklokauczuk, chlorowodorokauczuk);
- tworzywa białkowe (galalit).
• tworzywa syntetyczne - za podstawę ich klasyfikacji przyjmuje się ostatni proces polireakcji otrzymując następujące ...