sciaga, geodezja, rok III, Geodezja inżynieryjna

Twoim problemem jest to, że powszechną NICOŚĆ mylisz z osobistą PUSTKĄ

1. .co to jest szkic dokumentacyjny i szkic tyczenia i co zawieraja

Zawartość szkicu dokumentacyjnego:

-rysunek obiektu bez zachowania skali

-istniejące przewody i urządzenia podziemne i elementy podziemne budowli

-punkty osnowy realizacyjnej

-współrzędne punktów charakterystycznych obiektu

-kierunek północy

-kierunki osi X i Y lokalnego układu współrz

-obliczone miary realizacyjne i kontrolne

-identyfikacja zlecenia i projektu

-identyfikacja sporządzającego szkic i data

Szkic tyczenia:

, na którym uwidacznia się wszystkie dane liczbowe uzyskiwane w toku prac tyczeniowych wraz z miarami kontrolnymi.

Jest to szkic przedstawiający położenie wytyczonych punktów, zawierający miary pobrane ze szkicu dokumentacyjnego oraz miary uzyskane w wyniku kontroli, mające na celu udokumentowanie poprawności wykonanego tyczenia.

Wykonuje się go bez obowiązku zachowania jakiejkolwiek skali i proporcji, w dwóch kolorach, czarnym i czerwonym. Do jego sporządzenia można użyć kopii szkicu dokumentacyjnego. Szkic tyczenia zawiera (Instrukcja G-3):

a) rysunek obiektów projektowanych (czerwony),

b) miary konieczne do wytyczenia projektu w terenie (czerwony),

c) miary w trakcie tyczenia rzeczywiście w terenie odłożone i pomierzone (czarny),

d) obliczone miary kontrolne (czerwony),

e) wyniki pomiaru miar kontrolnych (czarny)

f) podpisaną przez wykonawcę prac geodezyjnych i kierownika budowy adnotację o przyjęciu przez kierownika budowy zastabilizowanych znaków osi, znaków wysokości itp. lub ustabilizowaniu położenia elementów konstrukcyjnych wedle wskazań geodety.

2.jaki obszar powinna obejmowac mapa do celow projektowych

Mapy do celów projektowych powinny obejmować oprócz obszaru terenu inwestycji także obszar otaczający w pasie co najmniej 30 m a w razie konieczności ustalenia strefy ochronnej także teren tej strefy.

3.skale map do celow projektowych

-działki budowlane nie powinna być mniejsza niż 1:500

-zespołów obiektów budowlanych oraz terenów bud. Przemysłowego nie powinna być mniejsza niż 1:1000

-rozległych terenów z obiektami budowlanymi o dużym rozproszeniu oraz obiektami liniowymi może wynosic 1:2000

4. paragraf 7 rozporzadzenia – inwentaryzacja architektoniczno budowlana – remont obiektu zabytkowego

Przy opracowaniu projektu budowlanego dotyczącego remontu obiektu zabytkowego wykonawca prac geod, na wniosek projektanta sporzadza inwentaryzacje arch-budowlana remontowanego obiektu ,powinna zawierac dokumentacje

- opisowa

- pomiarowo – kartograficzna

- fotograficzną

- fotogrametryczna

Umożliwiająca w sposób jednoznaczny z wymagana dla charakteru planowanych prac dokładnościa odtworzyc geometrię układu przestrzennego oraz detali architektonicznych i budowlanych danego obiektu.

5. paragraf 10 pkt 2 – co podlega wytyczeniu w terenie i utrwaleniu na gruncie

Wytyczeniu w terenie i utrwaleniu na gruncie zgodnie z wymaganiami projektu bud. podlegaja geodezyjne elementy określające usytuowanie w poziomie oraz posadowienie wysokościowe budowanych obiektów ,a w szczegl.:

1)główne osie obiektów bud naziemnych i podziemnych

2)charakterystyczne pkty projektowanego obiektu

3)stałe pkty wysokościowe – repery

6. paragraf 21 – komu przekazuje dokumentacje wykonawca prac geodezyjnych

1)do ośrodka dok. Geodezyjnej i kartograficznej oryginał dok.geod-kart. W formie i zakresie przewidzianym odrębnymi przepisami

2)kierownikowi budowy kopię mapy powstałej w wyniku geodezyjnej inwentaryzacji powykonawczej

7. instrukcja G3.2 – błędy rozdzial II – cos tez o odchylce tyczenia

-podstawowy parametr dokładności-graniczna odchyłka wytyczenia dLt – dopuszczalna różnica między pozycją punktu w wyniku wytyczenia a pozycją zgodną z projektem, dopuszczalna różnica między wymiarem uzyskanym w wyniku tyczenia a wymiarem projektowanym. Graniczna odchyłka

dLt ≤K*dL, 0,4≤K≤1,0

-podstawowy parametr oceny dokładności tyczenia-graniczny błąd tyczenia Mt≤dLt≤K*dL

-pomocniczy parametr oceny dokładności tyczenia-średni błąd tyczenia mt i współcz. r określający stosunek błędu granicznego do błędu średniego

mt ≤ Mt/r ≤ KdL/r , 2≤r≤4

-przy optymalnych wart. K=0,8 i r=3à mt=dL/4

8.metody tyczenia lokalizującego – wszystkie mniej wiecej – zwrocic uwage na trygonometryczna

Metody tyczenia lokalizującego.

Tyczenie elementów projektowanego obiektu wykonuje się tymi samymi metodami, które są stosowane w innych pracach geodezyjnych na podstawie punktów poziomej osnowy realizacyjnej, a więc punktów o znanych współrzędnych. Punkty sytuacyjne można lokalizować jedną z następujących metod tyczenia:

- metodą ortogonalną,

- metodą biegunową,

- metodą wcięcia kątowego w przód,

- metodą przecięć kierunków,

- metodą trygonometryczną.

Metoda ortogonalna polega na odmierzaniu wzdłuż znanego boku wartości odciętych, a następnie wyznaczaniu w tak określonych punktach kierunków prostopadłych i odmierzeniu na nich rzędnych (rys. 2.12).

Metoda ta wymaga 2-krotnego ustawienia teodolitu i odłożenia dwóch kątów () i dwóch odległości (). Stosowana jest najczęściej w przypadku osnów regularnych ze względu na łatwość obliczenia danych do tyczenia.

Metoda biegunowa polega na odłożeniu odległości d wzdłuż kierunku wyznaczonego przez odłożenie kąta lub od prostych odniesienia (rys. 2.13.). Stanowiskiem instrumentu do pomiaru jest najczęściej punkt osnowy realizacyjnej lub punkt leżący na boku osnowy.

Odległość między stanowiskiem i punktem osnowy realizacyjnej wyznaczającym prostą odniesienia nie powinna być mniejsza od połowy odległości dzielącej stanowisko od lokalizowanych punktów.

Metoda wcięcia kątowego w przód z dwóch punktów A i B o znanych współrzędnych polega na odłożeniu z tych stanowisk kątów wcinających i, obliczonych ze współrzędnych (rys. 2.14.). Metoda ta może być stosowana w przypadku znacznej odległości tyczonych punktów od bazy. Ze względów dokładnościowych celowe powinny przecinać się pod kątem bliskim .

Metoda przecięć kierunków polega na określeniu czterech punktów wyznaczających proste (kierunki) przecinające się w tyczonym punkcie (rys. 2.15.). Kierunki wyznaczające tyczony punkt powinny przecinać się pod kątem bliskim 90°.

Metodę trygonometryczną stosuje się wówczas, gdy wymagana jest duża dokładność i duża pewność tyczenia. Metoda ta polega na wstępnym wyznaczeniu punktu tyczonego i późniejszym pomiarze kątów i odległości w trójkącie, którego jednym z wierzchołków jest tyczony punkt, a dwa pozostałe punktami osnowy realizacyjnej (rys. 2.16.).

Na podstawie pomierzonych kątów i długości oraz współrzędnych punktów osnowy oblicza się współrzędne wstępnie wytyczonego punktu, który przez wprowadzenie poprawek trasowania przesuwa się w położenie zgodnie z projektowanym.

9. co to jest osnowa budowlano montazowa

Osnowa budowlano-montażowa służy do geodezyjnej obsługi poszczególnych etapów wznoszenia budowli (fundamenty, stan zerowy, kondygnacje powtarzalne) (rys. 3.2.).

Kształt i rodzaj osnowy budowlano – montażowej zależy od:

- projektowanego kształtu budynku i technologii jego wznoszenia,

- projektu zagospodarowania placu budowy,

- aktualnego stanu budowy,

- otaczającej budowę sytuacji terenowej,

- przyjętej metody przenoszenia wskaźników konstrukcyjnych na poszczególne kondygnacje powtarzalne.

Osnowę geodezyjną do budowy fundamentów, tyczenia stóp fundamentowych metodą przecięć i pomiaru stanu zerowego stanowi rama geodezyjna lub układ linii prostopadłych związany geometrycznie z układem konstrukcyjnym obiektu budowlanego. Do tyczenia wskaźników konstrukcyjnych na kolejnych kondygnacjach powtarzalnych stosuje się, zależnie od przyjętej metody obsługi geodezyjnej, następujące rodzaje osnów:

1) osnowę budowlano – montażową zewnętrzną, zakładaną:

- przy tyczeniu wskaźników metodą stałej prostej,

- przy tyczeniu wskaźników metodą rzutowania;

2) osnowę budowlano – montażową wewnętrzną (dla instrumentu ustawianego na stropie budynku), wyznaczaną przy użyciu optycznych przyrządów do pionowania.

Osnowy zewnętrzna i wewnętrzna, założone na stropie nad piwnicami, nazywamy osnowami wyjściowymi. Osnowę budowlano – montażową rozwija się ze wskaźników wyjściowych, oznaczonych na ścianach piwnic (fundamentów) budowli w wyniku wpasowania siatki konstrukcyjnej w stan zerowy.

10.podstawowe kryterium dokładności wysokościowej osnowy realizacyjnej i poziomej

Tez

Jako główne kryterium oceny dokładności osnowy poziomej przyjmuje się średni błąd po wyrównaniu długości najsłabiej wyznaczonego boku sieci. Kryteriami pomocniczymi mogą być:

- średnie błędy boków po wyrównaniu (md),

- średnie błędy kątów lub kierunków po wyrównaniu (mα)

- średnie błędy podłużne i poprzeczne punktów ( m∆x i m∆y)

- parametry geometryczne elips błędów średnich położeń punktów (a, b, φ )

Wysokościowa-średni bład niwelacji po wyrównaniu w milimetrach na 1 kilometr

11.cos o wznowieniu punktu osnowy realizacyjnej str 33 G3.1

W przypadku zniszczenia pktu poziomej osnowy realizacyjnej pkt zostanie wznowiony

1)ponowna stabilizacja pktu

2)wykonaniu pomiarów elementów wiążących wznawiany pkt z sąsiednimi pktami osnowy(co najmniej 2 obs nadliczbowe na każdy pkt)

3)wyrównanie obserwacji z odrzuceniem bezbłędności pktów nawiązania

4)wprowadzenie poprawek do trasowania

Wznowienie pktów osnowy realizacyjnej może mieć miejsce wówczas gdy pkty posiadają założone współrzędne nominalne.