Twoim problemem jest to, że powszechną NICOŚĆ mylisz z osobistą PUSTKĄ
Scharakteryzować modelowanie kartograficzne W kartografii wynikiem modelowania danych przestrzennych jest mapa (lub inna geowizualizacja), która powstaje jako obrazowy zapis modelu - najczęściej bazy danych przestrzennych, służąc poprawnemu przekazywaniu informacji o przestrzeni. Zawsze od cech modelu w największej mierze zależy treść obrazu kartograficznego. W mapowaniu rzeczywistości mamy, więc do czynienia po pierwsze: z modelowaniem - tworzeniem modelu rzeczywistości (bazy danych, czyli osnowy pojęciowej i geometrycznej mapy) oraz po drugie: z wizualizowaniem - tworzeniem przekazu, czyli - mapy. Zadaniem modelu nie jest wiec bezpośrednie przekazywanie informacji, ale uporządkowanie zapisu pozwalającego na analizy przestrzenne w pewnym otoczeniu narzędziowym i metodycznym (w systemie) natomiast podstawowym zadaniem przekazu - obrazu nie jest modelowanie danych, które umożliwiałoby ich analityczną obróbkę, ale poprawne dotarcie z informacją do zmysłów odbiorcy. Na rysunku bez chmurki fazy projektowania systemów.
Model mentalny
Model materialny: m. topograficzny( bazodanowy), m. kartograficzny( znakowy), m. teledetekcyjny( obrazowy)
SKALE POMIAROWE
Według niej są wyrażane atrybuty obiektów, ponieważ od niej zależy metoda przedstawiania danych. Przed podjęciem decyzji o wyborze kartograficznej metody prezentacji należy rozpoznać, na jakim poziomie skali pomiarowej są ujęte dane i w przypadku, gdy ujęcie to nie odpowiada potrzebom danej mapy dokonać zmiany. Wyróżniamy 4 poziomy skali pomiarowej: nominalny (jakościowe cechy zjawisk: płeć, język, religia. Atrybuty różnią się rodzajem, przy czym żaden nie jest ważniejszy od innych); porządkowy (Atrybuty różnią się między sobą, przy czym zachodzi miedzy nimi relacja porządku, np. jedne z nich są ważniejsze lub większe niż inne. Nie można powiedzieć o ile różnią się wartości cech); interwałowy (atrybuty mają charakter liczbowy. Można określić nie tylko ich porządek, ale także o ile większy jest jeden obiekt od drugiego. Nie jest możliwe określenie, ile razy większy jest obiekt od innych obiektów); wskaźnikowy (wartości atrybutów są różne, można je uporządkować, przy czym wartości mogą być odniesione w stosunku do siebie).
ODWZOROWANIA PŁASZCZYZNOWE (AZYMUTALNE)
Szczegółowe omówienie odwzorowań kartograficznych rozpoczniemy od odwzorowań płaszczyznowych, zwanych azymutalnymi. Niektóre z tych siatek były znane już kartografom starożytnym. Współcześnie obserwujemy wzrost zainteresowania odwzorowaniami z tej grupy co ma związek z gwałtownym rozwojem telekomunikacji, teledetekcji i astronomii. To właśnie siatki płaszczyznowe znakomicie nadają się do prezentacji wyników badań i rozwoju tych dziedzin.
Siatka azymutalna powstaje na skutek przeniesienia siatki geograficznej z kuli ziemskiej na płaszczyznę (ryć. 17) przyłożoną w biegunie (położenie normalne), na równiku (położenie poprzeczne) lub w miejscu pośrednim (położenie ukośne). Można opracować nieskończoną liczbę odwzorowań płaszczyznowych, ale tylko pięć spośród nich zdobyło popularność. Trzy z nich powstają w wyniku geometrycznego rzutowania siatki geograficznej na płaszczyznę, są więc rzutami. W zależności od położenia środka rzutu wyróżniamy:
- rzut centralny,
- rzut stereograficzny,
- rzut ortograficzny.
Stosuje się także odwzorowania płaszczyznowe, które nie mają charakteru rzutów. Najpopularniejsze z nich to:
- odwzorowanie równodługościowe Postela,
- odwzorowanie równopolowe Lamberta.
Najprostsza jest charakterystyka siatek azymutalnych w położeniu normalnym (biegunowym) (tabela 1). Punkt główny odwzorowania O, stanowiący punkt styczności płaszczyzny odwzorowawczej z kulą ziemską, umiejscowiony jest dokładnie w biegunie, który jest jednocześnie punktem zenitalnym (0=N=Z lub 0=S==Z). Płaszczyzna równika stanowi płaszczyznę horyzontu, a siatka geograficzna złożona z południków i równoleżników tworzy zarazem siatkę wertykałów i almukantaratów. Krzyżujące się w biegunie południki przecinają równoleżniki pod kątem prostym, można zatem powiedzieć, że siatka geograficzna ma charakter siatki ortogonalnej.
Niezależnie od typu odwzorowania azymutalnego, w położeniu biegunowym obrazy południków (będących w tym przypadku wertykałami) zawsze tworzą pęk prostych przecinających się w biegunie. Kąty między obrazami południków na płaszczyźnie rzutów są takie same jak kąty między południkami na kuli ziemskiej (różnice długości geograficznych dwóch punktów na oryginale i w odwzorowaniu są sobie równe; ryć. 18). Równoleżniki (będące w tym położeniu almukantaratami) odwzorowują się na koła koncentryczne względem bieguna (punktu głównego). W zależności od przyjętego sposobu konstrukcji siatki odstępy między obrazami równoleżników w miarę oddalania się od punktu O rosną (siatki centralna i stereograficzna), są jednakowe (siatka Postela) lub maleją (siatki Lamberta i ortograficzna - ryć. 18). Proste południki i koła równoleżników w każdej z tych siatek przecinają się zawsze pod kątem prostym, ponieważ stanowią kierunki główne (zachowana zostaje ich prostopadłość, tak jak na kuli ziemskiej, a siatka kartograficzna jest także siatką ortogonalną).
Model kartograficzny – znakowy (z ang. Digital Cartographic Model – DCM) przekazuje informacje o obiektach (zjawiskach) za pomocą ustalonych konwencji graficznych – systemu znaków kartograficznych, które są tu nośnikami informacji geograficznej. Jest więc obrazem przestrzeni geograficznej, który został przygotowany do bezpośredniego odbioru za pomocą zmysłów człowieka. Własności topologiczne prezentowanych obiektów są zachowywane w sposób pośredni – mogą być odczytywane metodą interpretacji obrazu. Obraz ten powstaje w wyniku redakcji kartograficznej i nosi jej znamiona np. w postaci graficznych korekcji, związanych z dyslokacjami znaków w stosunku do ścisłego położenia prezentowanych obiektów. Może być zapisywany zarówno w wektorowym jak i rastrowym modelu danych. Tym samym terminem określa się często same zbiory danych przestrzennych (najczęściej zapisane w wektorowym modelu danych), które tworzone są pod kątem prezentacji graficznej (wizualizacji) danych, ale nie są jeszcze skonwencjonalizowane – nie zastosowano tam narzędzi komponujących (i udostępniających) obraz. Są to elektroniczne, cyfrowe zapisy map (dane odpowiednio uogólnione i częściowo zredagowane), których nie można zobaczyć ze względu na brak systemu znaków. Z całą pewnością takie zestawy danych można będzie określić mianem modeli kartograficznych (choć jeszcze nie w pełni znakowych). Zaznaczmy też wyraźnie, że taki zestaw danych jest jedynie półproduktem, pozwalającym na przygotowanie prezentacji graficznej, a duży zakres prac redakcyjnych wykonuje się w nawiązaniu do konkretnego systemu znaków kartograficznych – wraz z etapem symbolizacji każdej prezentacji kartograficznej. Najlepszymi przykładami modelu tego typu są mapy geograficzne, które, wyposażone w odpowiednią funkcjonalność, mogą nosić znamiona prezentacji dynamicznych lub multimedialnych.