Twoim problemem jest to, że powszechną NICOŚĆ mylisz z osobistą PUSTKĄ
Historia świata od 1815 do 1939
1.             Pozycja Wielkich Mocarstw w latach 1871-1914. Austro-Węgry, Francja, Wielka Brytania, Rosja i Niemcy.Od września 1814 roku do czerwca 1815 roku odbył się Kongres Wiedeński. Mówiono o sytuacji w Europie po upadku Napoleona. W kongresie brała udział Austria, Wielka Brytania, Rosja i Prusy (w 1815 roku były to Prusy Fryderyka Wilhelma III i Fryderyka Wilhelma IV). Francja na kongresie była to ta sprzed okresu napoleońskiego. Pierwszym hasłem kongresu była restauracja, czyli powrót na trony dawnych władców zrzuconych przez Napoleona. Na tronie francuskim zasiedli Burbonowie, Ludwik XVIII. Drugim hasłem był legitymizm, legalny powrót do rządów. Trzecie hasło to równowaga europejska. Zabiegała o to Wielka Brytania, aby żadne państwo nie było na tyle silne, aby jej zagrozić.Skutki Kongresu Wiedeńskiego:1.             Burbonowie na tronie Francji.2.             Francja wróciła do granic sprzed 1792 roku.3.             Belgię połączono z Holandią tworząc Królestwo Niderlandów.4.             Norwegię oderwano od Danii i przyznano Szwecji.5.             Na Półwyspie Apenińskim przywrócono poprzedni stan, czyli rozbite Włochy, bez państwowości. Wenecja do Austrii, Genua do Królestwa Sardynii.6.             Zlikwidowano Księstwo Warszawskie, powstało Królestwo Polskie pod auspicjami Cara Rosji Aleksandra I. Z pozostałych części Księstwa Warszawskiego utworzono Księstwo Poznańskie, które weszło w skład Prus. 7.             Powiększono terytorium Bawarii.8.             Utworzono na Kongresie Wiedeńskim Związek Niemiecki składający się z 35 państw niemieckich i czterech wolnych miast. Na czele tego związku postawiono Austrię.9.             Powołano Święte Przymierze, które miało stać na straży Status wypracowanego na kongresie. W skład przymierza weszły Austria., Prusy, Rosja, później Francja. Nie weszła Wielka Brytania, Turcja.W czasie trwania Świętego Przymierza doszło między innymi do:-             1848 Wiosna Ludów-             1861 zjednoczenie Włoch-             1871 zjednoczenie Niemiec. Zjednoczone Niemcy, silne i potężne państwo zagrażające innym państwom w Europie.I. AUSTRO - WĘGRYW 1867 roku powstaje monarchia dualistyczna Austro-Węgry. W 1866 roku doszło do wojny Austrii z Prusami. Austria tę wojnę przegrała. Doszło do osłabienia państwa. Dopuszczono do współrządów jeden naród, Węgrów. Wspólne instytucje dla tej monarchii:1.             Wspólny Monarcha, był nim Franciszek Józef (rządził od 1848 do 1916 roku, równie długo spośród innych monarchów rządziła Królowa Brytyjska Wiktoria od 1837 do 1901 roku). Franciszek Józef był też Królem Węgier.2.             Wspólna armia, wojsko.3.             Wspólna polityka zagraniczna, wspólne finanse.4.             Wspólny parlament, Izba Panów i Izba Posłów. Ordynacja wyborcza do parlamentu była wyjątkowo zacofana jak na warunki XIX wieku, bowiem wybory odbywały się w czterech kuriach:-             pierwsza kuria wielkiej własności ziemskiej-             druga kuria izb handlowych-przemysłowych-             trzecia kuria miejska-             czwarta kuria wiejskaGłosy nie były równe. Olbrzymie dysproporcje polegały na tym, że np. pierwsza kuria z 4505 wyborców wybierało 85 posłów, natomiast czwarta kuria wiejska z miliona wyborców wybierała 129 posłów. Kuria pierwsza i druga decydowała o kształcie parlamentu. Akty prawne wydawał cesarz, kontrasygnata odpowiedniego ministra. Decydujący głos miał cesarz, który zajmował się sprawami państwowymi.             Następstwo tronu. Cesarz Franciszek Józef, wywodził się z monarchii habsburskiej. Rządził do 1916 roku, po nim cesarzem został Karol. Żoną cesarza Franciszka Józefa była Elżbieta z którą miał syna Rudolfa. Rudolf miał dzieci, w 1897 roku związał się z inną kobietą. W 1889 roku w zamku Rudolfa Mayerlingu z kochankę 17-letnią baronówną Marią von Vetsera popełnili samobójstwo. Otwartą sprawą pozostała sprawa następcy tronu. Jego żona Sisi w 1898 roku została zasztyletowana przez anarchistę włoskiego. W kolejce do tronu był brat cesarza Karol Ludwik, jednak i on umarł. Syn Karola Ludwika Franciszek Ferdynand i jego żona Zofia zostają zamordowani w Sarajewie. Franciszek Ferdynand nie cieszył się poparciem Austriaków i Węgrów. Chciał monarchii federalistycznej, ponadto zakochał się Czeszce Zofii Chotek. Zagroził Franciszkowi Józefowi, że nie przyjmie tronu jak nie wyrazi on zgody na ich małżeństwo. Cesarz zgodził się pod warunkiem, że dzieci z ich małżeństwa nie będą miały prawa dziedziczenia tronu. Następny w kolejności do tronu był brat Franciszka Ferdynanda, Otto. Kolejnym był syn Otta, Karol, który został cesarzem w 1916 roku, ale w 1918 roku po I Wojnie Światowej monarchia się rozpadła.             Problem narodowościowy. Najpoważniejszym problemem monarchii był problem narodowościowy. Monarchia liczyła 51 milionów obywateli. Skład narodowościowy monarchii:-             22 miliony Austriacy-             6,5 miliona Węgrzy-             7 milionów Chorwatów, Słoweńców i Serbów-             6 milionów Czesi i Słowacy-             5,5 miliona Polaków-             4 miliony Ukraińców-             3,5 miliona Rumunów-             1 milion WłochówByła tez ludność żydowska. W monarchii panował antysemityzm. Językiem urzędowym był język niemiecki. Narody nie doznawała germanizacji , nie narzucano jej. Doszło do madziaryzacji , narzucania wpływów węgierskich nad częścią cesarstwa w której Węgrzy sprawowali kontrolę. Kwestia gospodarcza, kształt rządów. W cesarstwie Austro-Węgierskim w latach 1867-1914 były trzy gabinety:1.             Pierwszy gabinet (1867-1879) tzw. etap rządów liberalnej burżuazji. Na czele tego rządu stał Adolf Auersperg. Był to rząd, który domagał się państwa ściśle scentralizowanego, unifikacji państwa dualistycznego. Gabinet ten przeprowadził kilka reform w tym kierunku:a.             w 1873 roku wprowadził bezpośrednie wybory do Rady Państwab.             wprowadził nowy Kodeks Karnyc.             liberalna burżuazja doprowadziła do skasowania ustawy o lichwie, powstała możliwość tworzenia spółek, udzielania i brania kredytówd.             liberalizacja w stosunkach z Kościołem Katolickim.W okresie rządów tego gabinetu doszło do starcia z narodowością Czeską. Czesi domagali się współrządów, chcieli państwa Austro-Węgrów-Czech, monarchii trialistycznej. W 1878 doszło do Kongresu Berlińskiego w wyniku którego Austro-Węgry mogły zaanektować Bośnię i Hercegowinę. Rząd Auersperga był temu przeciwny. Państwo nie byłoby scentralizowane. Jednak większość posłów przegłosowała aneksję Bośni i Hercegowiny. Przyczyną dymisji rządu Auersperga był problem Bośni i Hercegowiny. Bośnia i Hercegowina była w granicach Turcji, administrowane przez Austro-Węgry. W 1879 roku rząd Auersperga podał się do dymisji. 2.             Drugi gabinet (1879-1893) na czele którego stanął Edward Toaffe. Był to etap rządów konserwatystów. Konserwatystów niemieckich, polskich i czeskich. Okres rządów żelaznego pierścienia . Popierała go różna część monarchii. Ministrem sprawiedliwości był Czech Alojzy Prażak, ministrem skarbu był Polak Julian Dunajewski, który to doprowadził do istotnych reform finansowych. Był to gabinet nastawiony najbardziej profederalistycznie. Uniwersytet w Pradze podzielono na część czeską i niemiecką. 3.             Trzeci gabinet (1895-1897), rząd na czele którego stanął Kazimierz Badeni. Były to polskie rządy w Wiedniu. Badeni był tez ministrem spraw wewnętrznych, ministrem spraw zagranicznych był Agenor Gołuchowski, ministrem skarbu Leon Biliński. Gabinetowi stawiano wielkie zadania, reforma prawa wyborczego, rozwiązanie kwestii czeskiej. Reforma prawa wyborczego polegała na utworzeniu piątej kurii, dla tych wszystkich, którzy do tej pory nie mieli prawa głosu. Wybory były powszechne, ale nie równe. Ustawa o powszechnym i równym prawie wyborczym weszła w życie w 1907 roku. Kwestia języka czeskiego jako urzędowego, wydano w tej materii rozporządzenia dla Czech i Moraw. Wszyscy urzędnicy na terenie Czech i Moraw do tej pory musieli znać język niemiecki, teraz dwa języki niemiecki i czeski. Otrzymali dwa lata na naukę języka. Urzędnicy niemieccy musieli uczyć się języka czeskiego. Z tego właśnie powodu upadł rząd. Polityka zagraniczna. Austro-Węgry jako pierwsze wypowiadają wojnę Serbii. W Wiedniu nie cieszono się, panowała nostalgia. I Wojna Światowa przyniosła rozpad monarchii austro-węgierskiej.II. FRANCJA Zgodnie z zasadami legitymizmu i restauracji, zgodnie z ustaleniami z Kongresu Wiedeńskiego na tron wstępuje Ludwik XVIII. W kraju panował zamęt. Król uchwalił konstytucję, która nikogo nie zadawalała, monarchistom była zbędna, dla przeciwników monarchistów ułomna i bez znaczenia. Zapanował biały terror . Wspominano z nostalgia Napoleona. Napoleon wraca z Elby do Francji na sto dni, po czym na tron wraca Ludwik XVIII, który stwarza pozory konstytucjonalizmu, nie potrafi nadal zapanować nad sytuacją w kraju. W związku z tym w 1824 roku na tronie Francji zasiada Karol X. Postanawia on swoje rządy oprzeć na arystokracji i duchowieństwie. Zaczęto we Francji ograniczać resztki swobód obywatelskich. W kraju tym były trzy stany, stan duchowny, szlachecki i stan trzeci (bardzo bogata burżuazja, biedacy, nędzarze, lumpenproletariat). Szlachta była uzależniona od bogatej burżuazji ze stanu trzeciego. Burżuazja miała pieniądze, ale nie miała władzy. Próbowała dogadać się z arystokracją, która gardziła burżuazją. Burżuazja postanowiła walczyć. W lipcu 1830 roku wybuchła Rewolucja Lipcowa. Obalono Burbonów, na czele państwa postawiono Ludwika Filipa I Orleańskiego. Był to król marionetkowy, państwem rządziła burżuazja. Ustalała cenzusy wyborcze, decydowała o polityce gospodarczej, wewnętrznej i zewnętrznej Francji. Poprawiła się sytuacja gospodarcza, rozwijał się przemysł. W 1840 roku dobra sytuacja się zachwiała, król był królem burżuazji , a nie wszystkich Francuzów. W lutym 1848 roku we Francji dochodzi do Wiosny Ludów . Zmuszono Filipa I Orleańskiego do abdykacji. W 1948 roku Francuzi domagali się wprowadzenia rządów republikańskich, ustanowienia republiki. W 1848 roku obalono monarchię i proklamowano II Republikę. Wydarzenia w 1848 roku w różnych państwach przebiegały pod innymi hasłami. We Francji obalenie monarchii i wprowadzenie republiki. Polacy domagali się własnego państwa. Wiosna Ludów jest wyznacznikiem świadomości narodowej i politycznej. W 1848 roku proklamowana jest II Republika, prezydentem zostaje Ludwik Napoleon Bonaparte, który w grudniu 1851 roku dokonał zamachu stanu i w styczniu 1852 roku ogłasza się cesarzem jako Napoleon III. Proklamuje drugie cesarstwo we Francji (II Cesarstwo 1852-1870, gdy Napoleon III dostanie się do niewoli pod Sedanem, przegrywa wojnę z Prusami). Usunięto symbole republiki, ograniczono system parlamentarny, ograniczono wolność prasy i swobód obywatelskich. Był to jednak bardzo dobry okres dla rozwoju gospodarczego. Francja przechodzi od gospodarki protekcjonalizmu do gospodarki liberalizmu gospodarczego. Francja podpisuje bardzo korzystny układ handlowy z Wielka Brytanią, rozwija się przemysł i bankowość.W okresie III Republiki Francja miała konflikty wewnętrzne, między innymi aferę panamską i sprawę Dreyfusa: -             Afera panamska. Ferdynand De Lesseps (inicjator przekopania Kanału Sueskiego na Bliskim Wschodzie) chciał powtórzyć sukces Kanału Sueskiego, przekopując nowy kanał w Panamie, który połączyłby Ocean Atlantycki z Oceanem Spokojnym. W 1880 roku założono spółkę dla budowy tego kanału. Zabrakło funduszy, wypuszczono więc obligacje loteryjne. Do tego trzeba było uchwały parlamentu, wówczas na jaw wyszły afery korupcyjne związane z tym przedsięwzięciem.-             Sprawa Dreyfusa. W 1894 roku aresztowano kapitana Alfreda Dreyfusa (był Alzatczykiem pochodzenia żydowskiego). Oskarżono go o szpiegostwo na rzecz Niemiec. Osądzony przez Sąd Wojskowy skazany został na więzienie, dożywotnie zesłanie. Wysłano go na Wyspę Diabelska na Gujanie Francuskiej. Dwa lata później pułkownik Pisquart, szef kontrwywiadu złożył ministrowi wojny dokument, potwierdzający niewinność Dreyfusa (prawdziwym szpiegiem był oficer Esterhazy). Dowództwo obawiając się kompromitacji nie wznowiło sprawy Dreyfusa, co tylko pogorszyło sprawę. Cała Francja żyła sprawą Dreyfusa. Społeczeństwo podzieliło się na dwa obozy, antydreyfusistów i dreyfusistów. Antydreyfusiści stali na stanowisku, że wszelka obrona Dreyfusa godzi w honor armii francuskiej i nie należy jej podejmować. Do antydreyfusistów zaliczali się monarchiści, nacjonaliści, antysemici i część katolików. Natomiast dreyfusiści głośno domagali się uniewinnienia, gdyż wyrządzono krzywdę. Do dreyfusistów należeli socjaliści, część burżuazji, inteligencja, ta część katolików, która nie popierała antydreyfusistów. Wśród dreyfusistów był Emil Zola. Poszedł na rok do więzienia, za to, że opowiadał się za Dreyfusem. Władze wojskowe zdecydowały się rozpatrzyć jeszcze raz sprawę Dreyfusa. Sąd wojskowy stwierdził, że jest winny, doszukano się pewnych elementów łagodzących. Skazano go ponownie, ale na 10 lat więzienia we Francji. Ponownie rozpatrzono jego sprawę i w końcu go uniewinniono. W 1906 roku został oficjalnie uniewinniony i otrzymał Legię Honorową.W 1870 roku Napoleon II dostał się do niewoli. Klęska Francji w wojnie z Prusami. Skutkiem tej klęski był upadek II Cesarstwa i w 1870 roku proklamowano III Republikę. W Paryżu jednak nie było spokoju. Gwardia wystąpiła przeciwko rządowi. Powstaje Komuna Paryska, nowa władza, która odrzuciła monteskiuszowski podział władzy, a sama była próbą połączenia władzy ustawodawczej z wykonawczą. W maju 1871 roku rozgorzały w Paryżu krwawe walki, w wyniku których po 72 dniach istnienia Komuna Paryska upadła. Dochodzi do kolejnych przepychanek, a spór między monarchistami, a republikanami o nową formę rządów rozstrzygnęła konstytucja z 1875 roku sankcjonując republikę z silną prezydenturą i dwuizbowym parlamentem. Znamienną cechą tej konstytucji była silna centralizacja państwa. O życiu politycznym decydowała burżuazja. Francja miała charakter kraju rolniczego, 69% społeczeństwa to chłopi (1872). W 1900 roku chłopi stanowili 59% ogółu ludności. Pod względem politycznym chłopi popierali początkowo monarchistów, a później przeorientowali się na republikanów. Ludność robotnicza we Francji w 1872 roku liczyła 23% ogółu społeczeństwa. Największe skupiska ludności robotniczej to okolice Paryża, północne i wschodnie departamenty Francji. Położenie robotników było ciężkie, zawiązywały się organizacje robotnicze walczące o poprawę ich bytu. W 1879 roku powstaje Francuska Partia Robotnicza. W ruchu robotniczym nie ma jednolitości. Francuska Partia Robotnicza rozpada się na:-             Kolektywistów, którzy domagali się uspołecznienia środków produkcji-             Posybilistów, którzy domagali się reform możliwych do przeprowadzenia przez rząd dla poprawy bytu robotników-             Blankistów, którzy skupiali się wokół walki politycznej, zapowiadali zdobycie i przejęcie władzy wręcz siłą.To rozbicie istniało do 1905 roku. W kwietniu 1905 roku dochodzi do zjednoczenia tych trzech odłamów i powstaje Francuska Partia Socjalistyczna.Polityka zagraniczna Francji. Dostrzega się dwie opcje w polityce zagranicznej Francji:1.             Zwolennicy, którzy dążyli do zbliżenia z Niemcami. Ta droga może zapewnić Francji bezpieczeństwo.2.             Przeciwnicy tej opcji, zdecydowanie przeciwstawiali się tej polityce. Zbliżenia Francji z Niemcami jest niemożliwe. Francja powinna zawrzeć sojusz z Rosją, ewentualnie z Wielka Brytanią. Tak też się stało.III. WIELKA BRYTANIAWiek XIX (1850-1870) to rozkwit potęgi Wielkiej Brytanii. Stała się potęga przemysłową i kolonialną. Koniec XIX i początek XX wieku jest to koniec monopolu przemysłowego Wielkiej Brytanii. Jest to okres przewlekłych kryzysów nadprodukcyjnych i agrarnych. Wpłynął na to szczególny konserwatyzm struktury przemysłu brytyjskiego, wolniejszy, niż w innych krajach proces unowocześniania przemysłu, słabnąca dynamika rozwoju tradycyjnych gałęzi przemysłu, a nowe gałęzie nie rekompensowały tych słabnących gałęzi i działów. W lata siedemdziesiątych XIX wieku udział Wielkiej Brytanii w światowym przemyśle wynosił 32 %, a przed I Wojna Światową już tylko 14%. Mimo to Wielka Brytania pozostawała nadal jednym z największych eksporterów, była nadal największym bankiem kapitałów. Jedną z przyczyn była też przyczyna polityczna. Wielka Brytania była olbrzymią potęgą kolonialną, miała kolonie na całym świecie. Powstawała sprzeczność interesów z innymi państwami. W kwestii gospodarczej pod koniec XIX wieku Wielka Brytania wyprzedzała Niemcy i USA. W kwestii społecznej, gardzono przedsiębiorcami.Parlament, wybory. Parlament powoli się reformował. Reformy były przeprowadzane przez rządy konserwatywne i liberalne. Rządy zmieniały się z konserwatywnych na liberalne i na odwrót.Brytyjskie gabinety:-             Gabinet liberalny Glawstona (1868-1874)-             Gabinet konserwatywny Disraelego (1874-1880)-             Gabinet liberalny Glawstona, ponownie (1880-1886)-             Gabinet konserwatywny Salzberego (1886-1992)-             Gabinet liberalny Glawstona, ponownie (1892-1895)-             Gabinet konserwatywny Salzberego i później Balfura (1895-1905)-             Gabinet liberalny Ramzes Mc Donald Partia Pracy  lejburzyści (1905)Polityka rządów była podobna. Rzeczy związane z wyborami. W 1875 roku zostaje wprowadzona przez gabinet Disraelego ustawa o przedsiębiorcach i robotnikach. Znosiła karę więzienia za złamanie umowy o pracę przez robotnika, wprowadziła 57 godzinny tydzień pracy. Ustawa o ochronie pracy dzieci i ustawę o ochronie zdrowia. Disraeli obniżył cenzus majątkowy wyborczy i obdarzył prawem głosu drobnomieszczaństwo i część lepiej usytuowanych robotników. Reforma Gladstona z 1874 roku jeszcze bardziej obniżyła cenzus majątkowy i przyznała prawo wyborcze wszystkim mężczyznom mieszkającym we własnym domu, względnie dla tych co płacili czynsz co najmniej 10 funtów rocznie.Dwie kwestie zdominowały życie polityczne w Wielkiej Brytanii. Kwestia robotnicza i kwestia irlandzka. Kwestia robotnicza. Robotnicy zaczęli tworzyć własne organizacje i partie, walcząc o poprawę warunków bytowych i prawa polityczne. Na początku powstały związki zawodowe, które zostały zalegalizowane w 1871 roku. Ruch robotniczy był podzielony. Istniały różne ugrupowania robotnicze:-             Federacja Demokratyczna (1881) przekształciła się w Federację Socjaldemokratyczną. Członkami tej organizacji byli intelektualiści. Domagali się ośmiogodzinnego dnia pracy, nacjonalizacji banków i kolei.-             Towarzystwo Fabiańskie (1884) Fabian Kunktator  Rzymianin, promował wolne reformy. Opowiadali się za stopniowymi, powolnymi reformami wiodącymi ku socjalizmowi. przywódca Bernard Shaw-             Liga Obrony Sprawiedliwości i Wolności (1887)-             Niezależna Partia Pracy (1893)-             Komitet Przedstawicielstwa Robotniczego (1900). Komitet podjął się zadania skupienia całego ruchu robotniczego, stworzyć jedna partię. W 1905 roku powstaje Partia Pracy. Partia Pracy w 1906 roku dzięki poparciu liberałów zwycięża wyborach i przejmuje władzę. Będzie rządzić do końca I Wojny Światowej. Reformy promowane przez liberałów i Partię Pracy:-             nowoczesne ustawodawstwo socjalne-             wprowadzenie zabezpieczeń dla bezrobotnych-             tanie kredyty na budownictwo-             stypendia dla najuboższych uczniówProblem irlandzki. Oprócz kwestii robotniczej, istniał problem irlandzki, który wyrażał się w:-             kwestia religijna, katolicy irlandzcy-             kwestia polityczna, dominacja Anglików-             kwestia społeczna, Irlandczycy nie posiadali ziemi, byli dzierżawcami ziemi.Od XII wieku trwał proces uzależnienia Irlandii od Anglii. Uzależnienia społecznego, politycznego i gospodarczego. W wieku XIX Irlandczycy walczyli o niepodległość. Charles Stewart Parnell, był pierwszym Irlandczykiem w parlamencie brytyjskim. Założył Ligę Rolną, która walczyła o odzyskanie ziemi dla Irlandczyków, należącej do panów brytyjskich. Aresztowano go za działalność w Lidze Rolnej. Irlandczycy rozpoczęli krwawą walkę o niepodległość. Powstaje organizacja SINN FEIN (My sami). W 1857 roku powstaje Bractwo Fenian. Zapowiedziało to powstanie Irlandzkiej Armii Republikańskiej (IRA). Ruchu Zjednoczonych Irlandczyków, dał początek ruchu oporu. W XVIII wieku ruch ten starał się poderwać naród irlandzki do walki z angielskimi panami. Zbrojne powstania Irlandczyków były w latach 1798, 1803, 1848 i 1867 roku. W połowie wieku XIX ruch Fenian, z którego później wyłoniła się IRA, propagował ideę walki zbrojnej, walki o niepodległość. Ruch Fenian zdobył dużą popularność wśród Irlandczyków. Rok 1914 Home Rule (Walka o autonomię) posłowie brytyjscy i parlament przyznaje autonomię Irlandii, ale nie weszła ona w życie, gdyż wybuchła I Wojna Światowa. W 1916 roku wybucha Krwawa niedziela . Od 1925 roku autonomia Irlandii.IV. ROSJARosją w 1815 roku (Kongres Wiedeński) rządził car Aleksander I. W latach 1853-1856 miała miejsce Wojna Krymska, od tego momentu potęga Rosji załamuje się. Starano się przeprowadzić po wojnie reformy, aby chronić Rosję wewnętrznie i zewnętrznie.                                                          Carowie reformatorzyAleksander I                                        Aleksander II                                      Mikołaj II (1801-1825)                                                     (1855-1881)                                   (1894-1917)         Okres napoleoński                                          Wojna Krymska                                1904 wojna z Japonią                                                                                  przegrana z Turcją                            Rewolucje 1905 i 1917                                                                                                                                                   I Wojna Światowa                                          Mikołaj I                             Aleksander III                                        (1825-1855)                              (1881-1894)                                                   Carowie kontr reformatorzyWpływ na reformy ma przede wszystkim zagrożenie zewnętrzne.Reformy Carów Rosji:-             Aleksander I. Zdecydował się na wprowadzenie reform, znieść poddaństwo, zreorganizować aparat państwowy, chciał wprowadzić kodeks cywilny. Nie doszło do przeprowadzenia reform. Udało mu się tylko powołać Radę Państwa.-             Aleksander II. Reformy w okresie odwilży sewastopolskiej. W 1846 roku została przeprowadzona reforma ziemska, a w 1870 roku reforma miejska. Na wsi i w miastach zostały stworzone pewne organy samorządu. W roku 1864 przeprowadzono reformę sądową. Każdy miał prawo do obrony, procesu. Reforma wojskowa wprowadzono ją 1874 roku, przeprowadził ją hrabia Dymitr Milutin. Służba w wojsku trwała około 25 lat, zmniejszono ją do 12, 9 i w końcu do 3 lat.Mikołaj II. Chciał kontynuować linie ojca Aleksandra III, później sytuacja zmusiła go do przeprowadzenia reform. W 1893 roku Rosja podpisała układ gospodarczy z Francją. Francja wychodzi z izolacji. Rosja w zamian za sprzymierzenie się z Francją otrzymała ogromne pieniądze w formie pożyczki. Ojcem uprzemysłowienia Rosji był hrabia Sergiej Witte. Inicjator budowy Kolei Transsyberyjskiej. Kolej prowadziła między innymi przez Mandżurię. Rząd chiński zgodził się na budowę kolei przez Mandżurię. Rosja miała nie anektować Mandżurii. Gdy jednak wojska rosyjskie znalazły się w Mandżurii zaniepokoiło to Japonię. Japonia miała spór z Chinami o Koreę. Sytuacja się zaostrzyła. Japonia zaproponowała podział wpływów, Rosja otrzymałaby Mandżurię, Japonia zaś Koreę. Rosja parła do wojny, 1904 wybuch wojny z Japonią Wojna rosyjsko-japońska - wojna pomiędzy Rosją a Japonią toczona w okresie 8 lutego 1904  5 września 1905 na Dalekim Wschodzie zakończona zwycięstwem Japonii, która dzięki temu awansowała do grona światowych potęg. Japońska armia o stosunkowo małym doświadczeniu bojowym uzyskała druzgocące zwycięstwo nad siłami Rosji, co było dużym zaskoczeniem dla wielu obserwatorów konfliktu. Poniżający szereg klęsk armii rosyjskiej w ogromnym stopniu przyczynił się do niezadowolenia społecznego w Rosji i był główną przyczyną Rewolucji 1905 roku. Wojna była jednym z lokalnych konfliktów wybuchających przed światową w trakcie wojny Rosja poniosła bezprecedensową klęskę w historii wojen morskich, tracąc dwie spośród swoich trzech flot (prawie całą Flotę Bałtycką i Flotę Oceanu Spokojnego) z minimalnymi stratami drugiej strony. Jedynie Flota Czarnomorska przetrwała (na czas wojny nie opuszczała Morza Czarnego). Japonia stała się szóstą morską potęgą świata, podczas gdy rosyjska flota wojenna została niewiele silniejsza od floty Austro-Węgier. Ruch robotniczy: 1875  założono Związek Południoworosyjski w Odessie, jego inicjatorem był E. Zasławski, postawiono sobie za cel propagandę wśród robotników 1883  Plechanow zakłada pierwszą organizację marksistowską - Wyzwolenie Pracy, które rozpowszechniało założenia socjalizmu i zwalczało poglądy narodników 1895  powstaje w Petersburgu z inicjatywy Lenina Związek Walki o Wyzwolenie Klasy Robotniczej, stał się on zalążkiem partii rewolucyjnej 1898 na zjeździe przedstawicieli organizacji socjaldemokratycznych w Mińsku postanowiono zawiązać Socjaldemokratyczną Partię Robotniczą Rosji XI 1904 r. powołuje się Wielki Zjazd Ziemski z przyzwoleniem Cara. Uczestnicy domagali się utworzenia organów o kompetencjach ustawodawczych (parlamentu). Car obawiał się, że ten organ ograniczy jego władzę i wycofał swoje poparcie dla Zjazdu. To było jednak początkiem Rewolucji.Zjazd się odbył. Domagano się wielu reform: powołania Dumy. Doszło do przepychanek Krwawa Niedziela , doprowadzono do powołania Dumy- parlamentu o kompetencjach prawodawczych .6 VIII 1905 car ogłosił manifest zw. bułyginowskim, na mocy którego miała być wybrana Duma Państwowa (parlament), o charakterze jednak tylko doradczym i kompetencjach nieporównanie mniejszych niż żądali tego zarówno socjaliści, jak antycarska opozycja prawicowa 15-18 X 1905 całą Rosję ogarnął strajk generalny; pod jego wpływem Mikołaj II zgodził się na ustępstwa i30 października 1905 car wydał Manifest konstytucyjny (tzw. "manifest październikowy"), w którym obiecał poszanowanie podstawowych wolności obywateli, powołanie parlamentu oraz rządu z premierami (pierwszym premierem został Siergiej Witte). Parlament składał się z dwóch izb. Izbę wyższą tworzyła powołana przez cara Rada Państwa. Izbę niższą natomiast stanowiła Duma Państwowa pochodząca z wyborów. II 1906 -VII 1906 I Duma przetrwała kilka miesięcy, Efekt wyborów nie zadawalał Cara, bo przewagę w parlamencie uzyskali intelektualiści i chłopi, którzy utworzyli silną frakcję pracy. Po 3 miesiącach Duma została rozwiązana. Co wywołało kolejną falę wystąpień w całej Rosji (liczbę uczestników demonstracji, strajków i zajść ulicznych ocenia się na przeszło 1 mln), na stronę rewolucjonistów przechodziły też całe oddziały armii i załogi okrętów wojennych; nasiliły się także zamachy bombowe rewolucyjnych socjalistów (m.in. bombę wrzucono do willi premiera i ministra spraw wewn. P.A. Stołypina)1906 roku Mikołaj II odwołał Sergieja Wittego z urzędu premiera, a na jego miejscu został powołany Piotr Stołypin. Stołypin skutecznie tłumił rewolucję, wprowadzając surowe represje na opozycję. Z drugiej strony dokonał ważnych reform. Przeprowadził uwłaszczenie chłopów, w wyniku której wytworzyła się warstwa zamożnego chłopstwa, tzw. kułaków. Uznał wolność do zrzeszeń. Przeprowadził reformy w szkolnictwie i w wojsku. Chciał wprowadzić państwowe ubezpieczenia robotników oraz poszerzyć uprawnienia samorządu lokalnego i zreformować policję Stołypin jednak w 1911 roku został zamordowany1906 roku car wydał ustawę zasadniczą nadała ona cesarstwu rosyjskiemu znamiona monarchii konstytucyjnej. Carowi przysługiwała władza absolutna z tym że władzą ustawodawczą musiał podzielić się z parlamentem, utworzono dwuizbową dumę która dzieliła się na Dumę państwową i radę państwa obie dumy miały stanowisko równorzędne. 1907 roku wybrana została II Duma, lecz większość mieli radykałowie, więc też została rozwiązana przez Mikołaja II. Trzecia Duma została wybrana w tym samym roku, w niej większość tworzyli zwolennicy cara. W efekcie przetrwała pięć lat.W Dumie były Stronnictwa Polityczne, które powstały w 1905 roku:a.             Nacjonaliści. W skład tego stronnictwa wchodzili obszarnicy i konserwatyści. Zwolennicy absolutyzmu carskiego. Jakiekolwiek reformy to zło konieczne.b.             Oktjabryści (Październikowcy). Prawicowy odłam burżuazji, opowiadali się za konstytucją umiarkowaną.c.             Konstytucyjni Demokraci tzw. Kadeci. Była to burżuazja liberalna. Dążyli do utworzenia w Rosji rządów parlamentarnych.d.             Socjaldemokraci. W 1903 roku podzielili się na Mniejszewików, którzy dążyli do obalenia cara drogą rewolucji burżuazyjnej oraz Bolszewików, którzy chcieli obalić cara w drodze rewolucji proletariackiej. Dążyli do dyktatury proletariatu.Rewolucja 1905 roku gruntownie zmieniła instytucje w Rosji ale nie naruszyła jej podstawa politycznych. Monarchia nadal ignorowała wnioski wypływające z manifestu październikowego i ustawy zasadniczej. Rewolucja z 1905 roku nie tylko nie zdołała rozwiązać najistotniejszych problemów Rosji ale również nie zlikwidowała przepaści istniejącej między rządzonymi i rządzącymi. Można użyć sformułowanie że jeszcze bardziej się pogłębiłaV. NIEMCYZjednoczenie Niemiec w 1871 roku. I Rzesza od 911 roku do 1806 roku. Cesarz Rzymski Narodu Niemieckiego, był nim też Franciszek I, który zrzekł się tronu rzymskiego. II Rzesza od 1806 do 1918 roku. III Rzesza 0d 1918 do 1945 roku.Droga Niemiec do zjednoczenia.1.             Związek Reński 1806 rok. Napoleon rozpoczął proces podbijania Europy. Stworzył Związek Reński. Były w nim wszystkie państwa niemieckie od strony Francji. Wprowadza konstytucję, kodeks karny, kodeks cywilny, wspólna monetę. Pierwszy element do zjednoczenia.2.             Związek Niemiecki 1815 rok (Kongres Wiedeński). Sankcjonuje rozbicie państwa niemieckiego. Jest konfederacją 35 państw i czterech wolnych miast. Na czele związku stoi Austria. Prusy są zdeklasowane.3.             Związek Celny 1834 rok. Bez Austrii. Jedno cło, jeden pieniądz. Na czele związku stoją Prusy. W 1850 roku w Ołomuńcu dochodzi do umowy, aby Prusy zadeklarowały się, że nie podejmą kroków do zjednoczenia Niemiec (deklaracja wobec Austrii).4.             Wiosna Ludów 1848-1849. Wystąpienia rewolucyjne. Dochodzi do oddolnej próby zjednoczenia Niemiec. Prośba do Króla Prus, aby zjednoczył Niemcy. Król odmówił przyjęcia korony Niemiec od motłochu , oddolnego zjednoczenia. Podczas obrad parlamentu frankfurckiego doszło do starcia koncepcji małoniemieckiej i wielkoniemieckiej. Małoniemiecka bez Austrii, wielkoniemiecka wraz z Austrią. Wygrała koncepcja małoniemiecka, bez Austrii, której hołdował Bismarck. W Prusach dochodzi do tzw. rewolucji niemieckiej. Reformy polityczne, gospodarcze, społeczne i wojskowe. Pojawia się Helmuth Von Moltke (stary), który przeprowadza reformę wojska. Zmniejszono czas trwania służby wojskowej. Organizuje sztab wojskowy, planowanie.5.             Wojna Prus i Austrii z Danią 1864. Kanclerz Prus Otto Von Bismarck. Prusy wciągnęły Austrię do wojny z Danią o Szlezwik i Holsztyn. Szlezwik do Prus, a Holsztyn miała otrzymać Austria. Doszło do wojny Prus z Austrią. 6.             Wojna prusko-austriacka 1866 rok. Największa bitwa była pod Sadową. Prusy wojnę wygrały. Bismarck nie upokorzył Austrii. Zażądał, aby Austria zrezygnowała z przewodzenia Związkowi Niemieckiemu.7.             Powstaje Związek Północnoniemiecki 1867 rok. Na czele tego związku stoi król Prus, kanclerzem zostaje Bismarck. Związek północnoniemiecki jest federacją ( nie konfederacją) państw, które były w Związku Niemieckim, bez Austrii.8.             Wojna z Francją 1870 rok. Bismarck dążył do wojny z Francją. Bitwa pod Sedanem, gdzie Napoleon III dostał się do niewoli. Przyczyną tej wojny była depesza Emska . Wolny był tron hiszpański. Hohenzollernowie chcieli posadzić na tronie swojego przedstawiciel. Francuzi robili wszystko, aby król Prus zrezygnował z popierania takiego kandydata. Król Prus Wilhelm napisał depeszę do Bismarcka, że rezygnuje z tronu hiszpańskiego. Bismarck przeredagował depeszę Wilhelma. Opublikowano tę depeszę w prasie. Francja wypowiedziała wojnę Prusom i wojnę przegrała. 9.             Zjednoczenie Niemiec 1871 rok. Uchwalono konstytucję niemiecką. Niemcy stały się państwem związkowym o ustroju monarchii konstytucyjnej. Na czele państwa stał król Prus, przyjmując imię Wilhelma I. Kanclerzem został Otto Von Bismarck. Do kanclerza należała władza wykonawcza. Odpowiadał wyłącznie przed cesarzem. Władza ustawodawcza należała do parlamentu, dwa organy Rada Związku, w skład wchodziło 58 pełnomocników z landów ( siedemnastu z Prus), sejm razem 397 posłów. Sprawy ogólne dla państwa. Wybory czteroprzymiotnikowe. Sprawy wspólne dla federalnego państwa to polityka zagraniczna, cła, waluta i podatki, wojsko, poczta, prawo, sądy. Rozwój II Rzeszy szedł w kierunku utylitaryzmu, zacieśniania różnic między państwem wschodnim, a zachodnim. Do rozbudowy federalnego aparatu wewnętrznego oraz do umacniania Prus jako państwa kierującego cała polityką. Bismarckowski system umów i sojuszySojusz Trzech Cesarzy. Polityka zagraniczna Bismarcka nazywana jest REAL POLITIK oparta na sytuacji obecnie panującej.Bismarckowski system umów i sojuszy:1872 układ trzech cesarzy Rosja Niemcy Austro-Węgry utrzymał się do 1878 r gdzie 1877 wycofała się Rosja bo zawiodła się na Bismarcku Największą ideą fix (priorytetem) Bismarcka była izolacja Francji. Udało mu się doprowadzić do nieporozumień między Austro-Węgrami i Rosją o Bałkany.X Wojna rosyjsko-turecka  konflikt między Rosja a Turcją w latach 1877-1878. Na frontach działania wojenne toczyły się od 24 kwietnia 1877 do 31 stycznia 1878. Przyczyny wybuchu konfliktu:              rozpoczęcie walk narodowowyzwoleńczych na Bałkanach (powstanie przeciw panowaniu Turków w Bośni i Hercegowinie: 1875 - 78 i Bułgarii w 1876)              popieranie przez Rosję powstańców słowiańskich na Bałkanach              chęć wzmocnienia pozycji cara i pozycji Rosji na Bałkanach              polityka Wielkiej Brytanii , celem doprowadzenia do wojny między Turcją a Rosją dla osłabienia obydwu krajów              odwrócenie uwagi ludności rosyjskiej od problemów wewnętrznych 3 marca 1878 Wstępny traktat pokojowy w San Stefano kończący wojnę rosyjsko-turecką został podpisany w miejscowości San Stefano (obecnie tureckie Ye ilk y). Sygnatariuszami dokumentu byli hrabia Mikołaj Ignatiew oraz Aleksander Nielidow z ramienia Rosji oraz Safwet Pasza (Minister Spraw Zagranicznych) i Sadullah Bej (ambasador w Berlinie) w imieniu Turcji. Traktat ten zmieniał sytuację na Bałkanach na korzyść Rosji, której wpływy by znacznie wzrosły, gdyby wszedł w życie. Zgodnie z traktatem miała powstać Wielka Bułgaria pod całkowitym wpływem Rosji. Wzbudziło to niepokój Wielkiej Brytanii i Austro-Węgier, które obawiały się nadmiernego umocnienia Rosji na Bałkanach oraz przejęcia kontroli nad Cieśninami. Na kongresie berlińskim w 1878 Rosja została odwiedziona od tych planów.13 czerwca 13 lipca 1878 Traktat berliński  konferencja zorganizowana w Berlinie przez główne mocarstwa europejskie w celu rewizji warunków traktatu pokojowego w San Stefano, zawartego 3 marca tego samego roku, który zakończył wojnę Rosji z Turcją Osmańską (1877-1878).Pod przewodnictwem kanclerza Niemiec, Ottona von Bismarcka, kongres starał się ułagodzić Wielką Brytanię w jej dążeniach do redukcji ograniczeń nałożonych w San Stefano na Turcję. Na Kongresie Berlińskim strona Rosyjska zawiodła się. Bismarck nie chciał się angażować. Rosja wycofała się z nabytków zdobytych na wojnie z Turcją. Wojna zatem nie przyniosła zbyt wielkich zdobyczy. Wielka Brytania za opowiedzeniem się po stronie Turcji otrzymała Cypr. Po Kongresie Berlińskim Rosja wycofała się z układu Trzech Cesarzy. 7 października 1879 sojusz zawarty przez Cesarstwo Niemiec i C.K. Austro-Węgrami. Sojusz ten miał chronić oba państwa przed napaścią ze strony Rosji. W wyniku jego rozszerzenia o Królestwo Włoch w 1882 roku powstało Trójprzymierze1881 reaktywowano układ trzech cesarzy1882 - Niemcy, Włochy i Austro-Węgry zawiązały Trójprzymierze. Trójprzymierze było rozwinięciem Dwuprzymierza, czyli sojuszu Niemiec i Austro-Węgier. Sojusz ten miał chronić oba państwa przed napaścią ze strony Rosji. Jednak skierowanie go przeciw Rosji (niezgodnie z myślą polityczną Bismarcka) spowodowało jej sojusz z Francją i sprawiło, że Niemcy znalazły się pomiędzy nieprzyjaznymi sobie państwami. Niemcy usiłowały znaleźć równowagę na drugiej granicy i wciągnęły do sojuszu Włochy, które miały zatargi z Francją w północnej Afryce (Tunezja). Włochy zastrzegły jednak, że sojusz ich nie obowiązuje w przypadku wojny z Wielką Brytanią.Jednak Włochy i Francja wkrótce podzieliły się wpływami w Afryce i dla tego kraju sojusz z Austro-Węgrami zaczął być kłopotliwy. Austro-Węgry również podejrzliwie patrzyły na zachodniego sojusznika. Mimo to, po 30 latach (w 1912 r.) traktat został odnowiony. Do traktatu przystąpiła później również Rumunia.Gdy wybuchła I wojna światowa, Niemcy i Austro-Węgry stanęły po jednej stronie. Włochy uznały, że ponieważ w wojnie przeciw Niemcom udział wzięła Wielka Brytania oraz, że to Niemcy wypowiedziały wojnę Francji, to Włochy nie obowiązuje casus foederis.Wkrótce (w 1915 r.) państwa ententy przekupiły ten kraj obiecując terytoria Austro-Węgier i Włochy wypowiedziały wojnę niedawnym sojusznikom.Po odejściu Włoch niekiedy termin "Trójprzymierze" oznacza Niemcy, Austro-Węgry i Turcję, która podpisała sojusz z Niemcami 2 sierpnia 1914 r. Po przystąpieniu do wojny również Bułgarii oficjalnie Państwa Centralne nazywano "Poczwórnym Przymierzem".1883 do Trójprzymierza dołącza się Rumunia1887 układ reasekuracyjny Niemcy Rosja Traktat reasekuracyjny podpisany był kontynuacją formowania się sojuszu pomiędzy Niemcami a Rosją po tym jak Sojusz Trzech Cesarzy dobiegł końca w roku 1886.Otto von Bismarck kontynuował swoją politykę izolacjonizmu Francji na arenie międzynarodowej co według jego zadania gwarantowało Niemcom bezpieczeństwo. Sojusz z Rosją miał także na celu potencjalne odciągnięcie Rosji od możliwego nawiązania dobrych relacji z Francją.Traktat dzielił się na dwie części którymi były :              Część 1: Zarówno Rosja jak i Niemcy gwarantowały pozostać neutralne w potencjalnym konflikcie jeżeli jedną z krajów rozpocznie wojnę z państwem trzecim. Neutralność nie obowiązuję Rosji w chwili ataku Niemiec na Francję a także Niemiec w sytuacji kiedy Rosja znajdzie się w stanie wojny z Austro-Węgrami.              Część 2: Tajny protokół zawarty między oboma krajami gwarantował neutralność R...