Twoim problemem jest to, że powszechną NICOŚĆ mylisz z osobistą PUSTKĄ
SCENARIUSZ ZAJĘĆ W KLASIE II
METODA RUCHU ROZWIJAJĄCEGO W. SHERBORNE
TEMAT: Wesoło się bawimy – zajęcia prowadzone Metodą Ruchu Rozwijającego W. Sherborne
Data 19.11.2012 r.
Prowadzący: Anna Kaczmarek i Joanna Jankowska
Edukacja zdrowotna
Czas zajęć 45 min
Cele ogólne:
- Wykorzystanie kontaktu emocjonalnego, fizycznego oraz ruchu w celu wspomagania i stymulowania rozwoju psychoruchowego dzieci oraz terapii zaburzeń tego rozwoju.
- Rozwijanie u dzieci poczucia własnej wartości i pewności siebie, poczucia bezpieczeństwa.
- Rozwijanie umiejętności nawiązywania kontaktów z drugą osobą i zaufania do innych dzieci.
Cele operacyjne: dziecko
- potrafi poznawać własne ciało i usprawnia je
- ma silniejsze poczucie samego siebie i swojej tożsamości
- potrafi używać własnego ciała i kontrolować je
- potrafi być wrażliwe na potrzeby i uczucia innych
- potrafi kształtować związek z otoczeniem fizycznym ( tworzyć świadomość przestrzeni i działać w niej)
- porusza się w pozycji niskiej, średniej i wysokiej
- potrafi stawiać opór
Metody: Ruchu Rozwijającego W. Sherborne
Formy pracy: z całą grupą, w małych grupach, w parach, indywidualna.
Środki dydaktyczne i pomoce: płyta CD z muzyką relaksacyjną, chusta animacyjna.
Przebieg zajęć
Lp.
Etapy zajęć
Przebieg zajęć
Uwagi
Powitanie grupy
· Powitanie się dzieci ze sobą:
Wszyscy są (dzieci zataczają półkole ręką i wskazują tym samym stojące w kole pozostałe dzieci)
Witam Was (dzieci kłaniają się w pół)
Zaczynamy (dzieci pstrykają palcami)
Już czas ( dzieci pokazują zegarek na ręce)
Jestem ja (każe dziecko wskazuje siebie dwoma rękami)
Jesteś Ty (każde dziecko wskazuje ręką inne dziecko)
Raz, dwa, trzy (dzieci klaszczą w dłonie)
· Powitanie się w parach (dziecko-dziecko)
Witają się nasze dłonie, łokcie, głowy, stopy, kolana plecy itp.
Ćwiczenia świadomości osoby, schematu ciała i przestrzeni.
· „Bajka o moim ciele” – wszyscy znajdują się w pozycji siedzącej i nazywają różne części ciała i jednocześnie wykonując konkretny ruch:
- poznajemy swoje rączki,
- rączki witają się z nóżkami, dotykamy swoje stopy,
- paluszki spacerują dalej i spotykają kolanka,
- po kolankach mamy brzuszek, głaszczemy i masujemy,
- idą paluszki dalej i witają się z szyjką, kręcimy szyjką raz w jedna, raz w drugą stronę,
- po szyi poznają paluszki buźkę, dotykają oczka, nos – liczą dziurki w nosie, dotykają brodę,
- paluszki – wędrowniczki głaszczą włosy i spotykają uszy, liczą uszy.
- poprawianie fryzury.
· Zabawa pt. ,,Bączek”. Wszyscy siedzą na podłodze z nogami ugiętymi w kolanach i lekko uniesionymi. Odpychając się rękoma, każdy próbuje samodzielnie obracać się w miejscu wokół własnej osi.
· „Zabawne miny": wytrzeszczanie i mrużenie oczu, robienie min proponowanych przez prowadzącego i uczestników.
Ćwiczenie relaksacyjne
· Masażyk „Skrobie serek myszka mała”
Relacje
„z”
· „Lustro” – dzieci siedzą naprzeciwko siebie: jedno wykonuje dowolne ruchy, gesty, drugie naśladuje jego ruchy.
· Prowadzenie "ślepca": ćwiczący zamyka oczy i jest oprowadzany (jest to ćwiczenie trudniejsze, niż się wydaje – wymaga zaufania do "przewodnika’ oraz zdecydowania i pewności siebie osoby aktywnej).
· Zabawa pt. ,,Wycieczka” – jedno dziecko stoi przed leżącym na podłodze. Dziecko leży na plecach na podłodze, z ramionami wyciągniętymi w tył ( za głowa). Natomiast drugie dziecko, trzymając dziecko za dłonie i nadgarstki, lekko ciągnie je po podłodze.
Ćwiczenie relaksacyjne
· ,,Usypiamy misia” – relaks przy muzyce. Podczas słuchania muzyki prowadzący spokojnym głosem opowiada jak zasypia mis. Jak zasypiają jego części ciała ( oczy, głowa, ręce, nogi), jak misie rozluźniają się.
Relacje
„przeciwko”
Prowadzący kieruje podziałem na pary (partner „aktywny" - partner „bierny", który staje się aktywny).
· „Przepychanki” – dzieci siedzą na podłodze plecami do siebie i próbują się przepychać.
· "Skała": ćwiczący staje stabilnie w rozkroku podpartym lub siedzi mocno podparty o podłoże; współćwiczący próbuje przesunąć "skałę", pchając lub ciągnąc w różnych kierunkach.
· "Worek": to samo ćwiczenie ze współćwiczącym leżącym na plecach lub brzuchu, a także próbowanie przewrócenia współćwiczącego na drugą stronę.
Relacje
„razem”
· Zabawa pt. ,,Piłowanie drewna”. – Dzieci siedzą w rozkroku, zwrócone przodem, trzymając się za dłonie. Nogi jednego dziecka znajdują się pod nogami drugiego dziecka. Następnie na przemian kładą się na plecach na podłodze, cały czas trzymając się za ręce.
· „Rowerek” –dzieci leżą na plecach na podłodze z nogami uniesionymi w górę i ugiętymi kolanami. Dzieci leżą tak, aby ich stopy były oparte o stopy partnera. Następnie wspólnie wykonują tzw. rowerek. Prowadzący powtarza rymowankę, różnicuje tempo: „Jedzie Radek na rowerze, a pan Romek na skuterze. Raz, dwa, trzy, jedz i ty”.
· „Balansowanie”. Dziecko z rozbiegu rzuca się na szyję dorosłego i obejmuje go nogami w tali.
Ćwiczenia z rekwizytem - chusta.
Na początek spotkania:
· „Kolory” - wszyscy uczestnicy zajęć, tworząc krąg trzymają chustę; Wszyscy jednocześnie wachlują chustą, podnosząc ją wysoko, a następnie opuszczając. Kiedy chusta jest wysoko, osoba prowadząca mówi: zmienia się kolor, np. zielony i w tym momencie dzieci, które trzymają kolor zielony chusty przebiegają pod nią i zmieniają się miejscami.
Zabawy w pozycji stojącej:
· „Zabawa z numerem” - wszyscy uczestnicy zabawy trzymają chustę za uchwyty; odliczają do czterech, każdy zapamiętuje swój numer; na sygnał dany przez prowadzącego zajęcia grupa porusza się krokiem dostawnym w lewo. Następnie prowadzący wywołuje numer, np. 4. Osoby będące w zabawie wskazanym numerem puszczają chustę i obiegają krążących, poruszając się w kierunku przeciwnym – starając się jak najszybciej wrócić na swoje miejsce.
Zabawy w pozycji siedzącej:
· „Paczka” – dzieci siedzą na środku rozłożonej na podłodze chusty, a pozostali uczestnicy zajęć stoją dookoła niej, trzymając ją za uchwyty; Grupa łączy ze sobą krawędzie chusty – ponad siedzącymi na niej dziećmi; po krótkiej chwili należy rozpakować „paczkę” – dorośli zaglądają do środka i pytają, jak się czują dzieci. Zabawę można powtórzyć, wydłużając moment zamknięcia dzieci.
· „Huśtawka” – jedno z dzieci kładzie się na środku chusty a pozostałe mocno trzymając ją za krawędzie przesuwają się do tyłu naciągając chustę tak aby dziecko na niej leżące znajdowało się parę centymetrów nad ziemią. Wtedy zgodnie z poleceniami osoby prowadzącej lekko kołyszemy chustą.
Pożegnanie grupy
· „Iskierka przyjaźni”: dzieci siedząc w kręgu przesyłają sobie iskierkę przyjaźni poprzez uścisk dłoni. Każdy kto poczuje uścisk dłoni, uśmiecha się i ściska dłoń następnej osoby.
1