Twoim problemem jest to, że powszechną NICOŚĆ mylisz z osobistą PUSTKĄ
Dane bezposrednie – bezwzględne: są wynikiem pomiarów lub obserwacji bezpośrednich. Dane relatywne – względne: będące wynikiem przeliczeń. Należą tu: średnie, relacje, gęstość, potencjał. Relatywne przedstawianie wartości liczbowej polega na relacji dwu zjawisk lub faktów, z których jedno jest traktowane jako zmienne i odnoszone do drugiego zjawiska, traktowanego jako wielkość stała. Dane relatywne: natężenie (średni dochód na osobę itp.) gęstość (gęstość zaludnienia, gęstość dróg, lesistość) udział w całości (udział kobiet w ogólnej liczbie ludności) udział procentowy (procent zatrudnionych kobiet w stosunku do ogółu) odchylenie od średniej (wielkość bezrobocia w danym powiecie względem wskaźnika bezrobocia dla województwa). Model obrazowy Powstaje na skutek automatycznej rejestracji obrazu terenu. Przykładem modeli tego typu są zdjęcia lotnicze i obrazy satelitarne. Model topograficzny Tworzy się na podstawie modelu obrazowego lub na podstawie bezpośredniego pomiaru. W modelu tym poszczególne obiekty zachowują ścisłą georeferencję ich położenie i kształt nie są modyfikowane podczas redakcji kartograficznej. Model kartograficzny Powstaje przez redakcję danych DLM (nadanie symboliki, wygładzenie linii, przesunięcie obiektów, itp.
Zjawiska, obiekty przestrzenne ze względu na wymiar topologiczny: 1)zerowymiarowe (punktowe), 2)jednowymiarowe (liniowe), mają jeden wymiar - długość, 3)dwuwymiarowe (powierzchniowe), mają dwa wymiary – długość i szerokość. 4)objętościowe obiekty mają 3 wymiary – długość, szerokość i głębokość. 5)czterowymiarowe mają jako czwarty wymiar – czas. Zjawiska w rzeczywistości mogą występować w sposób : 1)ciągły-występuje w każdym miejscu, 2)dyskretny-w dowolnym miejscu 3)częściowo ciągły (liniowy, wyspowy). Sposoby prezentacji pola: 1)regularna siatka punktów 2)nierównomierne rozmieszczenie punktów 3)prostokatne pola jednostkowe 4)wielokąty – pola o nieregularnym kształcie 5)nieregularna sieć trójkątów 6)linie łamane reprezentujące poziomice. Skale pomiarowe zjawisk: 1)skala nominalna (działanie:=,≠, moda, wsk odchyl: zmiana stosunków), 2)porządkowa (działanie:=,≠,>,<; mediana; wsk odchyl: zakres decyli), 3)interwałowa (działania:=,≠,>,<,+,-; śr arytm; wsk odchl: odchyl stand), 4)ilorazowa (działanie:=,≠,>,<,+,-,x; śr arytm; wsk odchl: odchyl stand)
Â
Â
KARTODIAGRAM Jest to metoda przedstawienia na mapie przestrzennego rozmieszczenia zjawisk w ujęciu bezwzględnym i względnym, odniesionych do punktu, linii i powierzchni za pomocą wykresów, diagramów, których rozmiary są proporcjonalne do wielkości zjawiska lub wyrażają funkcję jego zmienności.Rodzaje kartodiagramów: Ze względu na ilość przedstawianych cech (diagramy proste, złożone, strukturalne) Ze względu na jednostkę odniesienia (kartodiagramy punktowe, liniowe, powierzchniowe). Metodą kartodiagramu przedstawiamy na mapie przestrzenne rozmieszczenie zjawisk, wyrażonych w skali ilościowej w ujęciu bezwzględnym lub względnym, odniesionych do punktu, linii lub powierzchni za pomocą diagramów lub wykresów. W przypadku kartodiagramu punktowego rozpatrujemy punkty na mapie, a nie zjawiska i fakty występujące punktowo w rzeczywistości. W kartodiagramie powierzchniowym dane odniesione są do jednostek powierzchniowych, tak więc rozmieszczenie diagramów zależy od rodzaju, kształtu i wielkości przyjętych jednostek odniesienia. Rozmieszczenie to może być: nieregularne – gdy dane odniesione są do jednostek naturalnych lub administracyjnych, lub regularne –gdy zastosowany zostanie geometryczny podział obszaru na kwadraty lub heksagony Pod względem wielkości zjawisk diagramy dzielimy na: jednoparametrowe - mierzony jest jeden parametr (np. wysokość czy promień) i wieloparametrowe - zmienność powierzchni lub objętość figur zależna jest od każdorazowej zmienności wszystkich parametrów niezależnie od siebie. Kartodiagram prosty przedstawia jedno tylko zjawisko lub fakt, podając tylko położenie i wielkość zjawiska. Kartodiagram strukturalny ukazuje strukturę poszczególnych elementów zjawiska, które tworzą pewną zamkniętą całość, różnice strukturalne reprezentowanych zjawisk. Wszystkie diagramy mają tę samą wielkość, co pozwala w łatwy sposób odczytać udział procentowy elementów strukturalnych.
Wartość zjawiska w metodzie kartodiagramu można wyrazić zarówno w skali ciągłej (każdy diagram posiada indywidualny wymiar, zgodny z reprezentowaną wielkością zjawiska) jak i skokowej (pokazuje cały zbiór kartodiagramów w przedziałach klasowych, diagramy zatracą swe indywidualne rozmiary)
Â
Mapa Hydrograficzna Polski jest mapą tematyczną przedstawiającą w syntetycznym ujęciu warunki obiegu wody w powiązaniu ze środowiskiem przyrodniczym, jego zainwestowaniem i przekształceniem. Powstaje ona na podkładzie mapy topograficznej, na którą nanoszone są wyniki kartowania terenowego zjawisk i obiektów wodnych, przepuszczalności gruntów oraz liczne informacje związane z gospodarowaniem zasobami wodnymi, oceny jakości wody, a także dane sieci monitoringu hydrosfery. Na treść tematyczną mapy składają się następujące grupy elementów, uszeregowane w kilku poziomach informacyjnych: topograficzne działy wodne, wody powierzchniowe, wypływy wód podziemnych, wody podziemne pierwszego poziomu, przepuszczalność gruntów, zjawiska i obiekty gospodarki wodnej, punkty hydrometryczne pomiarów stacjonarnych. Mapa sozologiczna stanowi źródło informacji o stanie zanieczyszczenia, zagrożeń środowiska przyrodniczego, narzędzie do badania i diagnozowania jego stanu w aspekcie ilościowym, systematyzującym i prognostycznym. Może być wykorzystana do opracowania syntetycznego wskaźnika stanu środowiska przyrodniczego różnych jednostek przestrzennych, a jej wersja numeryczna daje możliwości pozyskiwania, gromadzenia i wizualizacji danych geograficznych, przy permanentnej aktualizacji bazy danych Jako referencyjna baza danych topograficznych, wykorzystana jest baza VMAP poziomu drugiego Każdy arkusza mapy sozologicznej ma założoną i prowadzoną metrykę mapy, wypełnianą sukcesywnie w toku kolejnych etapów opracowywania danego arkusza, a w sprawozdaniu z wykonanych prac powinno być określone pochodzenie materiałów źródłowych, na podstawie których została opracowana treść tematyczna mapy Treść podkładową stanowią sytuacja i nazewnictwo (w kolorze szarym) oraz rysunek rzeźby terenu (w kolorze brązowym) mapy topograficznej w skali 1:50 000. Treść tematyczna mapy: 1)formy ochrony środowiska przyrodniczego 2)degradacja komponentów środowiska przyrodniczego, 3)przeciwdziałanie degradacji środowiska przyrodniczego, 4)rekultywacja środowiska przyrodniczego, 5)nieużytki, 6)oznaczenia uzupełniające
Â
Â
Â
Kartodiagram strukturalny ukazuje strukturę poszczególnych elementów zjawiska, które tworzą pewną zamkniętą całość – różnice strukturalne reprezentowanych zjawisk. Wszystkie diagramy mają tę samą wielkość, co pozwala w łatwy sposób odczytać udział (procentowy) elementów strukturalnych. Kartodiagram, który jednocześnie ukazuje ogólną wielkość przedstawianego zjawiska, jak i wewnętrzną strukturę, nazywany jest kartodiagramem sumarycznym strukturalnym.
Etapy opracowania mapy metodą KARTODIAGRAMU: 1)analiza mapy podkładowej (zwrócenie uwagi na wielkość jednostek odniesienia, rozmieszczenie punktów odniesienia, linii odniesienia) 2)analiza danych statystycznych ( rozpiętość wartości, wartości minimalne, maksymalne, uporządkowanie danych) 3)wybór skali tematycznej ( ciągła, skokowa) 4)wybór figury geometrycznej (diagramu) 5)ustalenie wielkości diagramów (skali tematycznej) 6)opracowanie legendy, 7)rozmieszczenie diagramów na mapie (wrysowanie diagramów) 8)rozmieszczenie legendy, tytułu, opisów dodatkowych
Â
Â
Mapa dazymetrczyna - kartogram, w którym jednostki odniesienia zostały dostosowane do rzeczywistego rozmieszczenia zjawiska jest nazywany mapa dazymetryczną. Tak opracowana mapa daje znacznie lepszy obraz gęstości wewnątrz wyznaczanych jednostek. Sposoby wykonania: 1)wykorzystuje się mapę kropkową, 2)na podst. sieci zmiennogęstej, 3)na podstawie kartogramu prostego i dodatkowych informacji o natężeniu lub rozmieszczeniu zjawiska, 4)na podstawie mapy kropkowej i ekwidystant. Wykorzystanie metoda znajduje zastosowanie dla danych względnych, danych odniesionych do powierzchni opracowania w skali skokowej (podział na klasy), najlepszą zmienną jest walor (kolor, deseń). Mapa kropkowa -> kartogram geometryczny, Mapa kropkowa -> sieć zmienno gęsta -> kartogram dazymetrczyny
Metodą kropkową przedstawiamy na mapie przestrzenne rozmieszczenie zjawisk wyrażonych w wartościach bezwzględnych przy użyciu znaków punktowych. Zjawiska mogą być umieszczone na mapie w sposób: 1)topograficzny – polega na umieszczeniu kropki (sygnatury) w miejscu występowania zjawiska, 2)kartogramiczny – kropki są rozmieszczone równomiernie na całej jednostce odniesienie, którą reprezentują. Punkt, kropka, sygnatura reprezentuje ustaloną wartość zjawiska określoną jako waga kropki. Metoda kropkowa pośrednio pokazuje natężenie zjawiska. Gęstość kropek jest wprost proporcjonalna do natężenia zjawiska. Mapa kropkowa jako źródło danych dla: kartogram geometryczny, mapę izolinii, kartogram prosty, kartodiagram geometryczny powirzchniowy, mapę dazymetryczną
Â
Â
Metoda sygnatury to znaki symbolizujące różne obiekty opisane w skali nominalnej. Przedstawiają zjawiska o odniesieniu punktowym i liniowym. Dla rozróżnienia cech jakościowych stosuje się sygnatury o różnym kształcie (tylko punktowe), kolorze, jasności, deseniu. Podział sygnatur: geometryczne (proste figury geomet. Kształt ich nie przypomina rzeczywistego kształtu obiektu, jednak nie powinien być zupełnie przypadkowy), symboliczne (rozwinięciem sygnatur geometrycznych bazującym na skojarzeniach czytelnika mapy z obiektami rzeczywistymi), obrazkowe (nawiązują kształtem do zewnętrznego wyglądu reprezentowanego obiektu) i literowe (to litery umieszczone w miejscach występowania danego obiektu) Sposoby lokalizacji sygnatur: Ścisły – element sygnatury wskazuje precyzyjne położenie obiektu. W miejscu przedstawionym na mapie jest przedstawiony obiekt rzeczywiście znajdujący się w odpowiednim miejscu w terenie. Przybliżony – sygnatura nie występuje w miejscu, gdzie obiekt w rzeczywistości; ma ona charakter informacyjny, a nie ściśle lokalizacyjny. Takie umieszczenie sygnatur może wynikać ze skali mapy lub z braku informacji o dokładnym położeniu obiektów.
Â
Metoda zasięgów - polega na oznaczeniu na mapie zasięgu występowania danego zjawiska. Jest stosowana dla danych mierzonych w skali nominalnej odniesionych do powierzchni. Wyróżnia się: 1)zasięg liniowy - za pomocą linii wydziela się określone obszary. Różnicuje się je za pomocą desenia lub koloru. 2)zasięg sygnaturowy - polega na wprowadzaniu wewnątrz zasięgu liniowego odpowiedniej sygnatury oznaczającej zjawisko występujące na wyznaczonym obszarze. 3)zasięg plamowy - jest on przedstawiony za pomocą plamy, czyli obrysowanego linią obszaru wypełnionego kolorem lub deseniem. 4)zasięg opisowy - określa w przybliżeniu występowanie danego zjawiska za pomocą napisu.
Metoda powierzchniowych jednostek naturalnych (chorochromatyczna) – jest rozwinięciem metody zasięgów i jednocześnie jej modyfikacją. Jest stosowana dla danych jakościowych – mierzonych w skali nominalnej, odniesionych do powierzchni. Polega na tym, że cały obszar mapy jest podzielony na mniejsze obszary, różne pod względem jakościowym, tworzące mozaikę. Nie ma tu obszarów zachodzących na siebie. Każdy fragment opracowywanego obszaru musi być zakwalifikowany do jakiejś kategorii. Powierzchnie wydzielonych obszarów wyróżnia się za pomocą znaków powierzchniowych, takich jak: kolor, deseń. Zmienną dobieramy w ten sposób aby nie sugerowała porządku.
Â
, funkcję dwóch zmiennych rozkładów temperatur gleby w określonym czasie na różnych głębokościach.
Izarytma - na łącząca o jednakowych wartościach liczbowych danej cechy.
Izoplety nie są liniami lokalizowanymi. Charakteryzują one zjawisko jako zbiór linii. Mają celowo dobierane wartości cięcia izolinii. Izarytmy rzeczywiste i teoretyczne nie różnią się wyrazem graficznym. Można jednak dla odróżnienia izoplet rysować je liniami łamanymi – izogramy.
Izolinie mogą przedstawiać ukształtowanie pola zjawisk rzeczywistych lub przetworzonych matematycznie – umownych. Przedstawiamy: wartość zjawiska, odległość, czas, daty pojawienia się zjawisk, można również stosować do prezentacji miar odchyleń od wartości średniej, normatywnej, dopuszczalnej
Podział: 1)linie izometryczne – izohipsy, izobaty – wysokości, akweny wodne, 2)izarytmy rzeczywiste – izotermy, izobary, izohiety, 3)izolinie odległości i ruchu – ekwidystansy, izochrony – mogą powstawać wokół punktów, miarą jest dostępność do danego terenu, 4)izarytmy teoretyczne (izoplety) – izodensy, izohele – gęstość zaludnienia, lesistość
Izarytmy rzeczywiste powstają w wyniku interpolacji ilościowych cech zjawiska pomiędzy punktami odniesienia, których położenie jest pomierzone i określone w przyjętym.
Izarytmy teoretyczne (nazywane izopletami – jednakowo liczny), powstają w wyniku interpolacji ilościowych cech zjawiska pomiędzy punktami odniesienia, których położenie jest określone w sposób umowny.
Â
W bazie danych obiektów topograficznych (BDOT10k), gromadzi się informacje o obiektach topograficznych obejmujące: 1)lokalizację przestrzenną obiektów w obowiązującym państwowym systemie odniesień przestrzennych; 2)charakterystykę obiektów; 3)kody kartograficzne; 4) metadane obiektów. Treść Bazy Danych Obiektów Topograficznych obejmuje 10 obszarów tematycznych, z których każdy zapisany jest w kilku warstwach: - jednostki podziału administracyjnego, - sieci dróg i kolei, - budowle i urządzenia, - kompleksy pokrycia terenu, - kompleksy użytkowania terenu, - sieci cieków, - tereny chronione, - obiekty inne, - sieci uzbrojenia terenu, - punkty adresowe. W bazie danych obiektów ogólnogeograficznych (BDOO), gromadzi się poddane procesowi generalizacji obiekty BDOT10k. Mapy topograficzne tworzy się na podstawie: 1)danych zawartych w BDOT10k — w procesie ich generalizacji, wizualizacji i redakcji kartograficznej; 2)danych zawartych w numerycznym modelu rzeźby terenu; 3)danych zawartych w Państwowym Rejestrze Nazw Geograficznych. Mapy ogólnogeograficzne tworzy się na podstawie: 1)danych zawartych w BDOO — w procesie ich generalizacji, wizualizacji i redakcji kartograficznej; 2)danych zawartych w numerycznym modelu rzeźby terenu; 3)danych zawartych w Państwowym Rejestrze Nazw Geograficznych. Treść arkusza mapy stanowią: 1)symbole kartograficzne reprezentujące obiekty BDOT10k lub BDOO, które nie zmieniają swojego rzeczywistego położenia w procesie redakcji kartograficznej; 2)symbole kartograficzne reprezentujące obiekty BDOT10k lub BDOO, które zmieniają swoje rzeczywiste położenie w procesie redakcji kartograficznej; 3)nazwy i opisy objaśniające, wygenerowane na podstawie danych z BDOT10k lub BDOO oraz Państwowego Rejestru Nazw Geograficznych; 4)symbole kartograficzne reprezentujące obiekty wygenerowane z numerycznego modelu rzeźby terenu, będące prezentacją rzeźby terenu; 5)dodatkowe dane geometryczne, w szczególności: kontury rozgraniczające pokrycie terenu, granice administracyjne, strzałki kierunku biegu cieków, strzałki wylotów dróg i linii kolejowych na granicy arkusza; 6)elementy pozaramkowe, w szczególności: ozdobna ramka, opisy i legenda mapy.
Â
Kartogram - Użycie metody kartogramu pozwala na przestrzenną lokalizację danych ilościowych względnych, odniesionych do powierzchni, wyrażonych w skali ciągłej lub skokowej. Natężenie zjawiska może być przedstawione przy użyciu zmiennej wizualnej walor (koloru, desenia). Kartogramy można podzielić na trzy typy: 1)kartogramy proste –przedstawiają jedno zjawisko podając tylko położenie i wielkość zjawiska...