Twoim problemem jest to, że powszechną NICOŚĆ mylisz z osobistą PUSTKĄ
MURY Z CEGŁY
Rozróżniane się trzy grupy konstrukcji murowanych, różniących się kształtem geometrycznym, rodzajem pracy statycznej i przeznaczeniem:
a) konstrukcje pionowe, do których zaliczane są ściany, filary, kominy itp. Konstrukcje o powierzchniach bocznych pionowych lub nieznacznie pochylonych; konstrukcje takie nazywane są murami,
b) konstrukcje poziome, do których zalicza się konstrukcje o powierzchniach bocznych poziomych, występujące najczęściej w postaci płyt ceglanych-zbrojonych układanych między dźwigarami stalowymi lub murami,
c) sklepienia, których zadaniem jest przekrycie przestrzeni ograniczonej płaszczyznach pionowych ścianami i słupami.
KONSTRUKCJE PIONOWE - MURY Z CEGŁY
Obecnie stosowane są przede wszystkim cegły:
- ceramiczne,
- wapienno-piaskowe.
Cegły ceramiczne otrzymuje się przez formowanie i wypalanie gliny w temperaturze 900 - 1050 'C. Glina do produkcji ceramiki budowlanej powinna mieć właściwy skład granulometryczny. Domieszki szkodliwe to:
- margiel (podczas wypalania z postaci CaCO3 przechodzi w CaO; w czasie eksploatacji tlenek wapnia chłonie wilgoć, a przechodząc w Ca(OH)2, zwiększa objętość powodując pęknięcia i odpryski),
- sole rozpuszczalne (związki te powodują powstawanie na powierzchni wykwitów i nalotów utworzonych przez krystalizujące substancje; mogą one znacznie zwiększyć poziom zawilgocenia sorpcyjnego),
- piryt (podczas wypalania staje się siarczanem żelaza, który przy zawilgoceniu tworzy rdzawe wykwity),
- ziarna kamieni (powodują występowanie włosowatych zarysowali obniżających wytrzymałość).
Cegła wapienno-piaskowa (silikatowa) jest formowana przez prasowanie mieszaniny piasku kwarcowego i wapna palonego mielonego i utwardzona w autoklawach przez działanie nasyconą parą wodną. W wyniku autoklawizacji krzemionka łączy się z wapnem, tworząc nierozpuszczalne, krystaliczne krzemiany wapnia, nadające wyrobom wytrzymałość. Karbonizacja pozostałego wapna powoduje dalszy wzrost wytrzymałości.
Przy rozmieszczaniu cegieł w murze obowiązują następujące zasady:
- cegły powinny być układane w taki sposób, aby ich największe płaszczyzny leżały
w powierzchniach wspornych muru, czyli cegły powinny być układane na płask w stosunku do sił obciążających; ten sposób układania jest konieczny dla zachowania całkowitej równowagi kamieni w masie muru,
- powierzchnie podziałowe poprzeczne i podłużne w następujących po sobie warstwach cegieł powinny być usytuowane mijankowo. Takie rozwiązanie zapewnia niezbędną stateczność, gdyż ściskająca siła zewnętrzna rozkłada się stopniowo na coraz większą powierzchnię wsporną. Ponadto mur nie może rozdzielać się na poszczególne słupki, co mogłoby zachodzić, gdyby mur był podzielony na całej wysokości pionowymi powierzchniami podziału. Przy czym słupy te mogłyby niejednakowo osiadać, a niektóre z nich wyboczyć się lub pod wpływem obciążeń ukośnych odchylić lub przekrzywić.
Wiązanie cegieł w murach pełnych
Murem pełnym nazywany jest mur z cegieł pełnych lub otworowych (dziurawek, kratówek)- w którym nie ma ani kanałów, ani innych pustych przestrzeni między cegłami (wyjątek mogą stanowić niewypełnione zaprawą spoiny pionowe).
Układem cegieł nazywamy rozmieszczanie cegieł w rytmicznym porządku.
W budownictwie znane są następujące sposoby wiązaniu cegieł:
- wiązanie pospolite (blokowe, kowadełkowe),
- wiązanie krzyżykowe (weneckie),
- wiązanie polskie (gotyckie),
- wielorzędowe (amerykańskie).
Każde wiązanie wyróżnia się właściwym dla niego rysunkiem spoin (tzw. wątkiem 1 na powierzchni licowej muru o grubości jednej cegły i większej. Wiązania mogą być stosowane zarówno przy użyciu do murowania cegieł pełnych lub otworowych, z zastrzeżeniem, aby otwory przelotowe cegieł dziurawek i kratówek nie
występowały w licach murów podlegających działaniu czynników atmosferycznych lub chemicznych.
WIĄZANIE POSPOLITE
Mury grubości 1 cegły składają się w tym wiązaniu z dwóch rodzajów warstw: wozówkowych i główkowych. Warstwa wozówkowa składa się z 2 rzędów cegieł ułożonych wozówkowo, warstwa główkowa - z jednego rzędu cegieł ułożonych główkowo. Spoiny tych warstw przewiązane są, co 1/4 cegły. Analogicznie zbudowane są mury o większych grubościach, przy czym mur zawsze składa się z dwóch rodzajów warstw, a spoiny poprzeczne i podłużne jednej warstwy są przykryte pełnymi powierzchniami cegieł następnej warstwy.
W wiązaniu pospolitym w pełni zachowane są zasady prawidłowego rozmieszczenia powierzchni podziałów (spoin pionowych). Zakończenie, czyli ograniczenie warstw na wolnych końcach muru, wykonuje się zwykle z użyciem tzw. "dziewiątek" (cegieł, których długość jest równa 3/4 długości normalnej cegły).
Większość cegielni nie wyrabia "dziewiątek", otrzymuje sieje zazwyczaj przez przycinanie pełnych cegieł. Przy wznoszeniu murów z cegieł cementowych, wapienno-piaskowych i klinkierowych należy żądać dostawy gotowych "dziewiątek", gdyż przycinanie ich na budowie jest trudne i niszczy się materiał. Typowe zakończenie muru w warstwie wozówkowej wykonuje się "dziewiątkami" ułożonymi wozówkowo.
W warstwie słówkowej zakończenie wykonuje się parą (lub
15 MPa. W przypadku wykonania komina z cegły licówki mrozoodpornej należy go starannie wyspoinować, zaś w przypadku innej cegły - wyprawić dwuwarstwowym tynkiem cementowo - wapiennym zacieranym. Murowanie kominów powierza się najlepszym murarzom.
Przekrycie wierzchu komina
Komin należy przykryć tzw. czapką, czyli płytą betonową ze zbrojeniem zatartą z wierzchu zaprawą cementową. Pod "czapką" należy umieścić izolację (w postaci warstwy papy) w celu oddylatowania części żelbetowej od murowanej. Wierzch komina wentylacyjnego zaleca się zakończyć czapką przekrywającą wylot od góry, zastępując go wylotami bocznymi. Dolna cześć komina znajdująca się ponad dachem powinna być obrobiona w laki sposób, aby nie było szczelin przepuszczających wodę do poddasza. Komin może być np. w zlutowany kołnierz z blachy cynkowej lub ocynkowanej (ołowianej, miedzianej lub tytanowej); przy górnym końcu kołnierza mur zostaje podcięty ukośnie na głębokość do 2 cm i wysokość 2 warstw cegieł tworząc tzw. wydrę zapobiegającą przenikaniu wody między blachą i cegłami. Blachę mocuje się hakami stalowymi ocynkowanymi wbitymi w zaprawę wypełniającą spoiny wsporne na głębokość co najmniej 2 cm.
W kominach tynkowanych należy nad wydrą wyrobić w tynku okap tzw. kapinos.
Od strony okapu kołnierz nałożony jest z wierzchu na pokrycie. Od stron bocznych i od
strony kalenicy kołnierz powinien być wprowadzony pod pokrycie.
Od strony kalenicy komin należy chronić "odbojem", czyli elementem kierującym
spływającą wodę w taki sposób, aby omijała komin.
POŁĄCZENIE NOWEGO MURU ZE STARYM
Potoczenie nowego muru ze starym można wykonać:
- na strzępią zazębione,
- na strzępią uciekające,
- na wpust.
Strzępią zazębione
Strzępią zazębione wykonuje się przez pozostawienie w starym murze wgłębień, w co drugiej warstwie.
Wgłębienia powinny mieć głębokość 1/4 cegły, wgłębienia na 1/2 cegły trudniej jest wypełniać zaprawą.
Rozróżnia się strzępią końcowe i boczne. Strzępią końcowe stosuje się, gdy nowy mur ma być przedłużeniem starego, boczne - gdy nowy mur ma przylegać poprzecznie do starego.
Wykonanie strzępi końcowych w murach o grubości 1/2 i 1 cegły nie jest kłopotliwe, warstwy główkowe kończy się wcześniej o 1/4 długości cegły. W przypadku murów o większej grubości zaleca się wykonywanie strzępi zrównoważonych - w warstwach wozówkowych nie układa się cegieł prostopadłych do długości muru, które opierają się na spoinie wspornej tylko na połowie ich szerokości.
Strzępią zazębione (boczne) wykonuje się tak, że w każdej warstwie wozówkowej od strony przyszłego muru duje się kwaterki, formując wgłębienia na 1/4 długości cegły. Strzępią zazębione boczne stosowane są także do poleczenia ściany nośnej z poprzeczną ściana działową.
Strzępią zazębionego nie należy stosować do łączenia murów o wysokości powyżej jednej kondygnacji. Jest to połączenie nieskuteczne przy połączeniu nowego budynku ze starym, ponieważ grunt pod nowym budynkiem będzie osiadał, ponadto nowy mur ulega skróceniu w kierunku pionowym w wyniku wysychania zaprawy (1-3 mm/m) i odkształceń od obciążeń.
Strzępią uciekające
Wykonuje się je w wiązaniu krzyżykowym - każda wyżej leżąca warstw jest o 1/4 cegły krótsza. Przy takim poleczeniu możliwość powstawania zarysowań jest mniejsza, gdyż różnice w wielkości osiadania rozkładają się równomiernie na odcinku o znacznej długości.
Połączenie na wpust
Stosowane jest przy łączeniu nowego muru ze starym w przypadku konieczności zapewnienia swobody ich odkształceń. Ma to miejsce przy łączeniu murów budynków o rożnej wysokości, przy różnych sposobach ich posadowienia czy przy spodziewanych odkształceniach termicznych.
SPOSOBY UKŁADANIA CEGIEŁ W MURACH PEŁNYCH
Układanie za pomocą kielni z częściowym nanoszeniem zaprawy na boki cegły. Metoda jest stosowana przy wykonywaniu murów o wiązaniach pospolitym względu i krzyżykowym. Ze względu na podnoszenie każdej cegły, nakładanie zaprawy i ułożenie w murze jest to mało wydajny sposób murowania.
Mur może być wykonany na pusto, czyli na niepełne spoiny, tj. z pozostawieniem niezapełnionych spoin na ok. 1,5 cm od lica zewnętrznego lub wewnętrznego, albo na pełne spoiny, tj. z zaprawą dochodzącą do lica ściany.
Układanie na puste spoiny. Murowanie polega na:
- ułożeniu warstwy zaprawy na murze,
- częściowemu zapełnieniu zaprawą spoiny pionowej w wyniku dociśnięcia cegły.
- zapełnieniu górnych części spoin przez zalanie rzadką zaprawą.
Zwiększa to nakład robocizny i powoduje wprowadzenie dużej ilości wody do muru, co wydłuża czas jego wysychania.
W murach o większej grubości po wymurowaniu zewnętrznych rzędów cegieł w środku pozostaje płytkie koryto, tzw. fola. Folę wypełnia się na 1,5-2 cm zaprawą, następnie osadza się na tej zaprawie cegły wciskając je tak, aby zaprawa wypełniła spoiny na 3 cm wysokości. W tej części muru można zużyć cegły pęknięte, uszkodzone czy połówki - co pozwala na obniżenie zużycia materiału. Następnie folę i całą warstwę należy zalać zaprawą w celu wypełnienia spoin pionowych.
Układanie na pełne spoiny. Zaprawa jest układana na podłożu i
kontrolowana, a stwierdzone nieprawidłowości (np. odchylenia od pionu, wybrzuszenia, nierówność spoin poziomych) korygowane.
Szczególnej staranności wymaga wyznaczenie poziomów oparcia belek stropowych i nadprożowych oraz gzymsów.
Mur ceglany powinien być wykonywany wg. pionu i sznura, z zastosowaniem prawidłowego wiązania i jednakowej grubości spoin - zgodnie z projektem.
W pierwszej kolejności należy wykonywać mury nośne, filary i słupy. Ścianki działowe grubości 1/2 i mniejszej należy murować nie wcześniej niż po zakończeniu ścian głównych kondygnacji. Mury należy wznosić możliwie równomiernie na całej ich długości. Jeżeli mury wznoszone są odcinkami, to połączenia tych odcinków należy wykonywać na strzępia uciekające.
Wnęki i bruzdy instalacyjne należy wykonywać jednocześnie ze wznoszeniem muru.
Kotwie, ściągi, belki i inne elementy stalowe, które mają tkwić w murze powinny być obmurowane na zaprawie cementowej.
Przy każdej przerwie we wznoszeniu muru należy ostatnią warstwę cegieł pokryć zaprawą i wyrównać.
Podczas przerwy zimowej, lub innej dłuższej przerwy, mur powinien być dodatkowo przykryty papą, którą należy zabezpieczyć przed oderwaniem przez wiatr. Przy wznowieniu robót po przerwie należy rozebrać uszkodzone fragmenty muru (nawet zdejmując cale warstwy).
W przypadku zaprawy gipsowo-wapiennej szybkość wznoszenia zależy to od rodzaju stosowanego opóźniacza wiązania.
Spoiny w murach z cegły
Jeżeli nie ma specjalnych wytycznych należy wykonywać spoiny o grubości:
a) 10 - 15 mm (12 mm) - spoiny poziome (wsporne, wsporcze),
b) 5 - 15 mm (10 mm) - spoiny pionowe - podłużne i poprzeczne.
Wymaganiu dla murów z cegły dziurawki i kratówki
W narożnikach, przy otworach oraz w kanałach dymowych i spalinowych należy stosować cegłę pełną.
Nic wolno do murowania stosować cegły dziurawki jednego rodzaju (tylko podłużnej czy tylko poprzecznej) i pozostawiać w licu widocznych otworów.
Przy podpieraniu belek (stalowych lub żelbetowych) na murach z dziurawki należy trzy warstwy poniżej miejsca oparcia wymurować z cegły pełnej. W murach z cegły kratówki zaleca się wykonywanie poduszek betonowych.
Cegłę kratówkę w murach należy tak układać, aby szczeliny były usytuowane pionowo. Do murowania cegły kratówki używa się zaprawy o konsystencji gęstoplastycznej.
PROWADZENIE ROBOT MUROWYCH W OKRESIE ZIMOWYM
Za roboty zimowe uznaje się roboty budowlano - montażowe wykonywane w okresie zimowym, przy który stosuje się specjalne środki zabezpieczające lub metody wykonawstwa odmienne od stosowanych w innych porach roku, a zapewniające prawidłowe wykonanie robót niezależnie od panującej temperatury zewnętrznej.
Okres robót zimowych trwa na ogół od 16 listopada do 31 marca. Przeciętne temperatury, na etapie planowania robót przyjmuje się: dla listopada 0˚C. dla grudnia i marca - 4˚C, zaś dla stycznia i lutego - 6˚ C.
Metody wykonawstwa zimowych robót murowych polegają na zastosowaniu środków umożliwiających wiązanie i twardnienie zaprawy - przed jej zamarznięciem. Podstawowe metody, to:
a) metoda zachowania ciepła (metoda termiczna),
b) metoda podgrzewania murów z zewnątrz,
c) metoda murowania w cieplakach.
d) metoda zimnych składników.
Metoda zachowania ciepła
Metoda la polega na zastosowaniu środków zabezpieczających świeżo wykonany mur przed zamarznięciem do czasu uzyskania przez zaprawę wytrzymałości me niniejszej niż 20 % wytrzymałości miarodajnej. Osiąga się to przez podgrzewanie wody (lub wody i piasku), a przy temperaturze poniżej - 10 °C także cegły, oraz zastosowanie środków opóźniających ochłodzenie się muru. Doświadczenie uczy, że:
a) jeśli przed zamarznięciem zaprawa uzyska 20 % wytrzymałości to dalszy proces
jej twardnienia zachodzi - wprawdzie z opóźnieniem - nawet po zamarznięciu: po odtajeniu
jest on kontynuowany, a końcowa wytrzymałość muru nie ulega obniżeniu.
b) zaprawa, która osiągnęła 20 % wytrzymałości i zamarzła, po odtajeniu nie ulega
odkształceniom, więc mur nie wymaga specjalnych wzmocnień konstrukcyjnych czy stemplowań.
Istota metody polega na wykonaniu muru temperaturze jak najwyższej temperaturze i
zabezpieczeniu go w taki sposób, aby oddawanie ciepła odbywało się jak najwolniej. Do
lego celu prowadzą następujące środki:
1) ogrzewanie wody do zaprawy.
2) ogrzewanie pomieszczenia, w którym wykonywana jest zaprawa,
3) szybki transport zaprawy,
4) zabezpieczanie przed wychłodzeniem taczek i pojemników na zaprawę (pokrywy, osłony itp.),
5) podgrzewanie piasku,
6) podgrzewanie cegły,
7) stosowanie domieszek do zapraw przyspieszających wiązanie i twardnienie.
8) stosowanie osłon ciepłochronnych wykonanego muru.
9) ochrona stanowisk pracy przed śniegiem i wiatrem,
dwoma parami) "dziewiątek" przedzielonych (lub nie - w zależności od grubości muru) cegłami pełnymi.
Ścianki działowe
Ścianki działowe wykonuje się o grubości 1/2 lub 1/4 cegły. Ścianki grubości 1/2 cegły wykonuje się z dwu kolejno przeplatających się rodzajów warstw. Każda z warstw jest rzędem cegieł ułożonych wozówkowo. Spoiny tych warstw przewiązane są, co 1/2 albo 1/4 cegły, gdyż, w co drugiej warstwie rozpoczyna się układanie elementów od połówki albo „od dziewiątki". W ścianach działowych o grubości 1/4 cegły, elementy układane są "na rąb". Spoiny pionowe przesunięte są o 1/2, gdyż, w co drugą warstwę rozpoczyna się od połówki. Przy wysokości ścianki powyżej 2,5 m i rozpiętości między ścianami konstrukcyjnymi budynku większej niż5.0 m ścianki należy zazbroić stosując stalowe pręty okrągłe ø6 mm (lub płaskowniki 25 x 1.5 mm) w co czwartej poziomej spoinie. Połączenie ścianek ze ścianami konstrukcyjnymi powinno być uzyskane za pomocą strzępi lub bruzd.
Słupy (filary) prostokątne
Pod względem wiązania cegieł słupy traktuje się jak zwykle mury z zakończeniem im obydwu końcach. W przypadku potrzeby zastosowania nieco innych długości filarów, niż wynikających z zastosowania elementów pełnych i "dziewiątek", można poszerzać spoiny pionowe lub przycinać cegły w sposób nietypowy.
Słupy (filary) międzyokienne
Występ 1/4 cegły, tzw. węgarek, wykonuje się w celu oparcia oboknia. W co drugiej warstwie węgarka układa się przycięte ćwiartki cegieł tzw. kwaterki.
Mury przecinające się pod katem prostym
W przypadku murów przecinających się warstwa wozówkowa przechodzi przez cala długość muru łącznie z miejscem przenikania. Natomiast warstwy główkowe dotykają tylko warstwy wozówkowej – przechodzącej przez złącze. W następnej warstwie sytuacja jest odwrotna. Nad warstwą główkową przechodzi warstwa wozówkowa (przesunięta o 1/4 cegły), a warstwa główkowa (nad warstwa, wozówkową jedynie do niej przylega.
Mury w narożnikach, mury w kształcie litery T, mury ze zgrubieniami
We wszystkich tych murach obowiązują ogólne zasady układania cegieł przy wiązaniu pospolitym.
Słupy (filary) o przekroju wielobocznym z wklęsłymi narożami
Słupy o obrysie jednakowo symetrycznym względem dwóch osi głównych przekroju wykonuje się z dwóch warstw, z których każdą następną otrzymuje się przez obrót poprzedniej o 90˚.
WIĄZANIE KRZYŻYKOWE (WENECKIE)
Warstwy główkowe są na całej wysokości muru takie same jak w układzie pospolitym: warstwy wozówkowe różnią się tylko tym, że co druga warstwa wozówkowa jest przesunięta o 1/2 cegły w stosunku do warstwy zasadniczej.
WIĄZANIE POLSKIE (GOTYCKIE)
W wiązaniu tym występują dwie kolejno przeplatające się warstwy.
Każda następna warstwa jest tak samo zbudowana jak poprzednia, z tym ze jest przesunięta wzdłuż muru o 1/4 cegły - odmienne są tylko ich początki. W każdej warstwie widoczne są u licu kolejno główki i wozówki. W zakończeniach jedna warstwa ma główkę, druga "dziewiątkę" ułożoną wozówkowo.
W takim murze spoiny podłużne są w części nie przykryte powierzchniami cegieł następnej warstwy, co jednak ma tylko minimalny wpływ na wytrzymałość muru.
Zaletą tego wiązania jest estetyczny rysunek powierzchni licowej, wadą - trudniejsza praca murarza.
Wynalezienie wiązania polskiego przypisuje się temu, że w grubych średniowiecznych murach stosowano cegłę tylko do oblicowania obu stron ścian, zapełniając wnętrze murem z kamienia łamanego lub polnego. Oblicówki ceglane wykonywano w postaci zewnętrznych rzędów wiązania polskiego, przy czym główki cegieł jako "ściągacze" dobrze wiązały oblicówkę z kamiennym wnętrzem muru.
Wiązanie polskie często spotyka się w średniowiecznych budowlach kościelnych i w obiektach współczesnych z nietynkowaną elewacją.
Nazwa "wiązanie polskie" jest honorowana i stawiana na pierwszym miejscu przed "wiązaniem gotyckim" nawet przez podręczniki niemieckie.
WIĄZANIE WIELORZEDOWE (AMERYKAŃSKIE)
Mur w wiązaniu wielorzędowym utworzony jest z powtarzających się pasów sześciowarstwowych. Pas składa się z pionowych równoległych rzędów wozówkowych grubości po 1/2 cegły i wysokości 4 - 5 warstw oraz dwóch warstw z główkami, które stanowią przewiązanie rzędów wozówkowych. Przy tym wiązaniu spoiny podłużne nie są przekrywane na wysokości 5 warstw ułożonych wozówkowo. Dopiero każda szósta warstwa przekrywa spoiny podłużne. Natomiast spoiny poprzeczne przekrywane są przez cegły każdej następnej warstwy. Mury mogą być wykonywane ze spoinami podłużnymi zapełnionymi zaprawą albo pustymi. Stosując mur z niezapełnionymi spoinami przy jednoczesnym rozsunięciu ich na 2 - 3 cm. znacznie zwiększamy izolacyjność cieplną ściany. Nośność muru wielorzędowego przy obciążeniu pionowym jest o około 10 % a od wzniesionego z wiązaniem pospolitym. Przy większych mimośrodach różnice ci znacznie wzrastają.
Zalety wiązania wielorzędowego:
a) mniejsza liczba układanych cegieł licowych - co zmniejsza pracochłonność,
b)mniejsza ilość cegieł przycinanych w narożnikach i zakończeniach,
c)możliwość zużycia we wnętrzu muru znacznej ilości połówek.
Wady wiązania wielorzędowego:
a) mur z kanałami dymowymi ma znacznie niższą nośność,
b) nie wolno przy tym wiązaniu opierać belek na rzędach o grubości pół cegły; należy stosować podkładki z przewiązanego
nanoszona na cegły blisko zewnętrznych krawędzi, tak, aby spoiny były całkowicie wypełnione. Nadmiar zaprawy, który wystaje na zewnątrz spoin, ścinany jest kielnią.
Układanie za pomocą kielni z nanoszeniem zaprawy na całe boki cegły
Zaprawa jest nakładana z kielni na boczne powierzchnie cegły (główkę i wozówkę na całej ich długości, (jeżeli mają być pozostawione puste spoiny w licu muru, zaprawa nie dochodzi na kilka centymetrów do krawędzi licowej). Dzięki temu spoiny po osadzeniu i dociśnięciu cegły zostają wypełnione na pełną wysokość.
Układanie stopniami
Sposób ten polega na formowaniu muru "schodkami" - im dalej od murarza tym wyżej. Pod każdy rząd cegieł nanosi się półgęstą zaprawę i układa cegły.
Układanie na wycisk
Metoda jest stosowana przy murowaniu na puste spoiny. Nadaje się do murów układanych w wiązaniu pospolitym, krzyżykowym i wielorzędowym.
Zaprawę o plastycznej konsystencji rozściela się pod poszczególne rzędy cegieł pasmami o grubości 2 - 2.5 cm z odstępem 2 - 2.5 cm od lica muru. Szerokość pasma dla rzędu wozówek powinna wynosić 7 - 8 cm, dla rzędu główek 20 - 22 cm. Zaprawa powinna być ułożeniu równymi pasami, bez miejsc pustych i zbyt grubych, aby nie trzeba było dokonywać korekt. Cegły mogą być układane po jednej sztuce -jedną ręką, lub po dwie - dwiema rękami.
Układanie na wycisk z podcięciem zaprawy
Jest on stosowany zamiast zwykłego sposobu na wycisk, gdy zachodzi potrzeba murowania na pełne spoiny.
Układanie na docisk kielnia
Jest on stosowany, gdy zaprawa jest mało plastyczna, czyli w przypadku zaprawy cementowej, zaprawy z grubym piaskiem (zapraw po których trudno przesuwać cegły i formować spoiny przez wycisk). Za pomocą kielni układa się zaprawę na pionowych powierzchniach cegieł leżących w murze.
Zapełnienie foli na wytrysk
Po rozłożeniu na całej powierzchni foli warstwy miekkoplastycznej zaprawy o grubości około 2,5 cm układa się w niej cegły, dociskając każdą cegłę do poprzednio osadzonej i wpychając ją w dół, aż do osadzenia na właściwej głębokości. Zaprawa powinna wypełnić spoiny, może nawet wypłynąć nad cegły "wytrysnąć".
Kolejność układania cegieł w murze wielorzędowym
Mur w wiązaniu wielorzędowym można wznosić rzędami pionowymi po 4 - 6 warstw, przy czym najpierw układa się rzędy zewnętrzne. Ten sposób jest wygodny dla murarza, jednak przy pracy zespołowej pomocnicy nie uczestniczą w murowaniu.
MURY WARSTWOWE
Mur}1 warstwowe wykonuje się z kilku warstw pionowych łączonych zaprawą, z przewiązaniem wykonanym z cegły lub kotewkami (na ogół metalowymi). Poszczególne warstwy mogą być wykonane z różnych materiałów, a w niektórych murach stosuje się pustki powietrzne.
Mury warstwowe charakteryzuje:
a) zwiększona izolacyjność cieplna.
b) zmniejszona nośność,
c) zmniejszony ciężar własny.
Mury warstwowe z cegieł
Mury warstwowe wykonuje się z dwóch warstw cegły grubości 1/2 cegły każda, ustawionych w odstępie 14 - 28 cm. W co szóstej warstwie stosuje się przewiązanie z cegły lub w postaci stalowych kotwi rozmieszczonych w poziomie w odległościach 0,5 m. Do wykonywania murów warstwowych stosuje się cegłę ceramiczną, wapienno - piaskową lub cementowa o wytrzymałości co najmniej 7,5 MPa. Jako wypełnienie zaleca się stosować betony lekkie, lekkie kruszywa naturalne i sztuczne, zasypki organiczne, filce i płyty z wełny mineralnej.
Mury warstwowe mieszane
Ze względu na konstrukcję rozróżnia się następujące typy murów warstwowych:
a) mury warstwowe mieszane przewiązane zaprawa; np. ściany z cegły kratówki
luli kamienia oblicowane cegłą pełną, dziurawką lub cegłą silikatową,
b) mury warstwowe z przerywaną szczeliną powietrzna; wykonuje się je z dwóch
warstw muru oddzielonych kilkucentymetrową (3 - 8 cm) szczeliną powietrzną; w celu
zmniejszenia konwekcji powietrza oraz usztywnienia warstwy licowej w co 6 - 8 warstwie
wykonuje się przewiązanie,
c) ściany warstwowe ze szczeliną ciągłą (szerokości 3 - 5 cm); przewiązanie warstw
wykonuje się przy użyciu łączników (najczęściej stalowych).
Mury wielowarstwowe
Mur może być traktowany jako wielowarstwowy, gdy spełnia warunki:
- współczynniki sprężystości poszczególnych warstw muru nie różnią się o więcej niż 50 %,
- warstwy są przewiązane w odstępach nie większych niż 0,7 m przy poziomym i
1.2 m przy pionowym przewiązaniu.
Mur niespełniający tych warunków należy traktować jako jednowarstwowy o grubości warstwy nośnej. Pozostałe warstwy stanowią obciążenie.
DYLATACJE W KONSTRUKCJACH MUROWYCH
W celu przeciwdziałania tworzeniu się rys w murze, spowodowanych przez opór stawiany przez konstrukcję odkształceniom termicznym, budynek należy dzielić na krótsze
10) koncentrowanie robót na krótkich odcinkach muru.
Metoda podgrzewania muru z zewnątrz...