Twoim problemem jest to, że powszechną NICOŚĆ mylisz z osobistą PUSTKĄ
Stropy.
Na odporność ogniową stropów żelbetowych płytowych wpływ ma grubość h oraz współczynnik a0. Przy stropach z „cegły żerańskiej” – współczynnik a0 orz tynk na siatce metalowej. Strop żelbetowy gęstożebrowy z pustakami – współczynnik a0 belki.
Słupy.
1. Słupy z cegły ceramicznej pełnej – grubość słupa oraz tynk,
2. Słupy żelbetowe – grubość, współczynnik a0 oraz powierzchnia przekroju F,
Słupy stalowe zabezpieczone cegłą ceramiczną – grubość cegły wypełnienie materiałem niepalnym, tynk cementowo – wapienny
Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.
Przepisy rozporządzenia stosuje się przy projektowaniu i budowie, w tym także odbudowie, rozbudowie, nadbudowie przebudowie oraz przy zmianie sposobu użytkowania budynków oraz budowli nadziemnych i podziemnych spełniających funkcje użytkowe budynków, a także do związanych z nimi urządzeń budowlanych.
Przy nadbudowie, przebudowie i zmianie sposobu użytkowania budynków istniejących lub ich części wymagania te mogą być spełnione w sposób inny niż podany w rozporządzeniu, stosownie do wskazań ekspertyzy technicznej właściwej jednostki badawczo – rozwojowej albo rzeczoznawcy budowlanego oraz do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych, uzgodnionych z właściwym komendantem wojewódzkim PSP lub państwowym wojewódzkim inspektorem sanitarnym odpowiednio do przedmiotu ekspertyzy.
Przepisy rozporządzenia stosuję się do użytkowanych budynków istniejących, jeżeli zagrażają one życiu ludzi.
Podstawa do uznania użytkowanego budynku istniejącego za zagrażający życiu ludzi jest niezapewnienie przez występujące w nim warunki techniczne możliwości ewakuacji ludzi, w szczególności w wyniku:
1) szerokości przejścia, dojścia lub wyjścia ewakuacyjnego, albo biegu względnie spocznika klatki schodowej służącej ewakuacji, mniejszej ponad jedną trzecią od określonej w przepisach techniczno – budowlanych;
2) długości przejścia lub dojścia ewakuacyjnego większej o ponad 100% od określonej w przepisach techniczno – budowlanych;
3) występowania w pomieszczeniu strefy pożarowej zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL I lub ZL II albo na drodze ewakuacyjnej:
okładziny sufitu lub sufitu podwieszonego z materiału łatwo zapalnego lub kapiącego pod wpływem ognia, względnie wykładziny podłogowej z materiału łatwo zapalnego,
okładziny ściennej z materiału łatwo zapalnego na drodze ewakuacyjnej, jeżeli nie zapewniono dwóch kierunków ewakuacji;
Oporność ogniowa elementów budynków.
Odporność ogniowa – zdolność do zachowania określonych właściwości podczas pożaru przez określony czas lub czas do osiągnięcia przez element stanu granicznego nośności, izolacyjności i szczelności ogniowej.
Stan graniczny nośności ogniowej – stan, w którym element próbny przestaje spełniać swoją funkcję nośności, wskutek jednej z podanych przyczyn:
─ zniszczenia mechanicznego lub utraty stateczności,
─ przekroczenia granicznych wartości przemieszczeń lub odkształceń.
Stan szczelności ogniowej – stan, w którym element budynku przestaje spełniać funkcję oddzielającą na skutek:
─ odpadnięcia od konstrukcji,
─ powstania pęknięć lub szczelin przez które przenika płomień.
Stan graniczny izolacyjności ogniowej – stan, w którym element budynku przestaje spełniać funkcję oddzielającą na skutek przekroczenia temperatury granicznej powierzchni nienagrzewanej.
Zakres stosowania normy: słupy, ściany nośne, działowe, osłonowe, belki, stropy, zamknięcia otworów.
Kryteria odporności ogniowej:
· R – nośność ogniowa,
· E – szczelność ogniowa,
· I – izolacyjność ogniowa.
Kryteria dodatkowe:
· W – przepuszczalność promieniowania (przeszklenia),
· M – odporność na działanie mechaniczne,
· C – samozamykalność,
· S – ograniczenie rozprzestrzeniania się dymu,
· PH – ciągłość dostawy energii elektrycznej dla kabli o średnicy mniejszej niż 2,5 mm2,
· P – j/w dla kabli o średnicy większej niż 2,5 mm2.
Odporność ogniową elementów budowlanych ustala się na podstawie:
─ badań w ITB (laboratorium badań ogniowych),
─ instrukcji 221 ITB dla ścian i stropów, słupów,
─ obliczeń (metoda addycyjna),
─ norma ECC (nie w Polsce).
Instrukcja 221 ITB „Wytyczne oceny odporności ogniowej elementów konstrukcji budowlanych”
a0 – odległość od osi zbrojenia do powierzchni elementu.
Ściany wewnętrzne, nośne i działowe.
Na odporność ogniową ścian wpływ ma grubość ściany oraz obecność tynku. Obustronny tynk cementowo – wapienny podwyższa odporność razy dwa, np. bez tynku 60 z tynkiem 120. Odporność ogniowa ścian z żelbetu na kruszywie żwirowym zależy od grubości ściany i współczynnika a0.
Przy obliczaniu gęstości obciążenia ogniowego uwzględnia się 10% masy rzeczywistej materiałów palnych o następującej postaci lub o następującym sposobie składowania:
─ papier w rolach o średnicy co najmniej 0,5 m i długości co najmniej 1 m,
─ papier w belach o wymiarach co najmniej 0,20 m x 1 m x 1 m,
─ drewno okrągłe o średnicy co najmniej 0,2 m,
─ węgiel kamienny i koks w pryzmach i zwałach o wysokości co najmniej 1 m,
─ zboże, wysłodki buraczane itp. w stosach i pryzmach wysokości powyżej 1 m,
─ płyty drewnopochodne, ułożone w stosy ściśle, bez przekładek, o wymiarach stosów 1m x 1m x 1m,
─ zboże w zasiekach i komorach wykonanych z materiałów niepalnych,
─ mrożonki owocowo – warzywne w kartonach, workach papierowych, foliowych itp., złożone na paletach drewnianych, w tym foliowanych,
─ przetwory owocowo – warzywne w puszkach, słoikach, butelkach na paletach drewnianych (w tym foliowanych), w skrzynkach drewnianych, plastikowych, kartonach,
─ napoje niegazowane i gazowane, składowane jako wyrób gotowy na paletach drewnianych (w tym foliowanych), w skrzynkach drewnianych, plastikowych, kartonach.
Przy obliczaniu gęstości obciążenia ogniowego uwzględnia się tylko 20% rzeczywistej masy materiałów palnych o następującej postaci lub następuj następującym sposobie składowania:
─ zboże, cukier, mąka, kasze itp. w workach ułożonych w stosy, warstwy itp.; ograniczenie to nie dotyczy nasion oleistych,
─ papa smołowa i asfaltowa w rolkach,
─ papier w procesach poligraficznych prasowany w ściśle ukształtowane paczki półprodukty (kurdy) oraz jako produkt gotowy po obróbce introligatorskiej, w pełnopaletowych ładunkach o masie ponad 400 kg.
Najbezpieczniejsze są wyroby klasy A1 (niepalne) poza wszelkimi kryteriami są wyroby klasy F.
A2 – niepalne,
B – niezapalne,
C, D – palne,
E – łatwopalne.
S1 – wydzielają ograniczoną ilość dymu,
S2 – średnią ilość dymu,
S3 – UWAGA duża ilość dymu (nic nie widać).
Wyroby klasy A1 nie wytwarzają dymu.
d0 – próba podczas spalania nie wytwarza płonących kropli i cząstek,
d1 – wytwarza ograniczoną ilość płonących kropli i cząstek,
d2 – UWAGA – bardzo dużo.
Klasa A1 nie posiada podklasy „d”.
Gęstość obciążenia ogniowego.
Gęstość obciążenia ogniowego – energia cieplna, wyrażona w megadżulach, która może powstać przy spaleniu materiałów palnych znajdujących się w pomieszczeniu, strefie pożarowej lub składowisku materiałów stałych przypadająca na jednostkę powierzchni tego obiektu, wyrażona w metrach kwadratowych.
Względny czas trwania pożaru – czas, w którym ulegną spaleniu materiały palne znajdujące się w pomieszczeniu lub składowisku materiałów stałych w strefie pożarowej.
Gęstość obciążenia ogniowego Qd należy obliczać ze wzoru:
n – liczba rodzajów materiałów palnych znajdujących się w pomieszczeniu, strefie pożarowej lub składowisku,
Gi – masa poszczególnych materiałów w kilogramach.
F – powierzchnia rzutu poziomego pomieszczenia, strefy pożarowej lub składowiska w metrach kwadratowych,
Qci – ciepło spalania poszczególnych materiałów, w megadżulach na kilogram.
W przypadku gdy strefa pożarowa składa się z wielu pomieszczeń gęstość obciążenia ogniowego strefy pożarowej oblicza się wg wzoru.
Qdi – gęstość obciążenia ogniowego poszczególnych pomieszczeń,
Fi – powierzchnia poszczególnych pomieszczeń strefy pożarowej.
Przy obliczaniu gęstości obciążenia ogniowego nie należy uwzględniać następujących materiałów:
─ zanurzonych w wodzie i roztworach wodnych,
o zawartości wody ponad 60%,
Podział i klasyfikacja materiałów budowlanych.
Materiały budowlane dzielimy ze względu na:
─ niepalność,
─ stopień palności,
─ dymotwórczość,
─ toksyczność.
Elementy budowlane dzielimy ze względu na stopień rozprzestrzeniania ognia.
Materiał należy uznać za niepalny jeżeli:
─ średnie przyrostów temperatury pieca i powierzchni próby nie przekroczy 50oC,
─ średni czas trwania utrzymującego się płomienia spalania próbek nie przekroczy 20s,
─ średni ubytek masy próbek po badaniu nie przekroczy 50%.
Stopnie palności:
I – materiał niezapalny,
II – materiał trudno zapalny,
III – materiał łatwo zapalny.
Posadzki podłogowe klasyfikuje się jako: trudno zapalne i łatwo zapalne.
Dymotwórczość:
─ materiały o małej intensywności dymienia,
─ materiały o średniej intensywności dymienia,
─ materiały intensywnie dymiące,
─ materiały łzawiące.
Toksyczność:
─ bardzo toksyczne,
─ toksyczne,
─ umiarkowanie toksyczne.
Za dachy odporne na działanie ognia zewnętrznego uznaje się takie dachy, dla których badane próbki spełniają następujące wymogi:
· średnia powierzchnia zniszczenia jest nie większa niż 0,25 m2,
· płynne, płonące produkty spalania powinny gasnąć na drodze średnio 50 cm, długość drogi gaśnięcia nie może być większa od 60 cm,
· na wewnętrznej stronie dachu nie dopuszcza się spalania lub tlenia,
· próbka badawcza powinna zachowywać szczelność w czasie badania.
EUROKLASY
Wyrób budowlany – wyrób wytworzony w celu wbudowania, wmontowania, zainstalowania lub zastosowania w sposób trwały w obiekcie budowlanym.
Nowe klasy charakteryzują wyrób pod względem:
─ ilości i szybkości wydzielania energii podczas palenia się wyrobu,
─ czas do zapalenia się wyrobu przy kontakcie z płonącymi przedmiotami,
─ szybkość i zasięg rozprzestrzeniania płomienia.
Bezpieczeństwo Pożarowe Budynków.
Budynek i urządzenia z nim związane powinny być zaprojektowane i wykonane w sposób zapewniający w razie pożaru:
1) nośność konstrukcji przez czas wynikający z rozporządzenia,
2) ograniczenie rozprzestrzeniania się ognia i dymu w budynku,
3) ograniczenie rozprzestrzeniania się pożaru na sąsiednie budynki,
4) możliwość ewakuacji,
5) bezpieczeństwo ekip ratowniczych.
Budynki oraz części budynków stanowiące odrębne strefy pożarowe z uwagi na przeznaczenie i sposób użytkowania dzieli się na:
1) mieszkalne, zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej charakteryzowane kategorią zagrożenia pożarowego ludzi, określane jako ZL,
2) produkcyjne i magazynowe, określane jako PM,
3) inwentarskie, określane jako IN.
Kategorie zagrożenia ludzi:
· ZL I – zawierające pomieszczenia przeznaczone do jednoczesnego przebywania ponad 50 osób niebędących ich stałymi użytkownikami, a nieprzeznaczone przede wszystkim do użytku ludzi o ograniczonej zdolności poruszania się,
· ZL II – przeznaczone przede wszystkim do użytku ludzi o ograniczonej zdolności poruszania się, takie jak szpitale, żłobki, przedszkola, domy osób starszych,
· ZL III – użyteczności publicznej, niezakwalifikowane do ZL I i ZL II,
· ZL IV – mieszkalne,
· ZL V – zamieszkania zbiorowego, niezakwalifikowane do ZL I i ZL II.
Odporność pożarowa budynków.
Ustanowiono pięć umownych klas odporności pożarowej budynków: A, B, C, D, E. Klasy odporności pożarowej określają dalsze wymagania dla budynku.
...