Twoim problemem jest to, że powszechną NICOŚĆ mylisz z osobistą PUSTKĄ
Sellingman str. 324-330
1. Na podstawie kilku badań epidemiologicznych przeprowadzonych na wielką skalę w USA, Europie i Australii oszacowano, że w każdym momencie od 14 do 20% dzieci posiada umiarkowane do poważnych zaburzeń psychicznych. Z innych danych wynika, że w USA w ciągu roku u jednego na pięcioro dzieci obserwuje się oznaki i symptomy zaburzeń DSM-IV.
2. Podatność na niektóre zaburzenia, może występować już w momencie urodzenia i być skutkiem struktur genetycznych. Przykładem zaburzenia uwarunkowanego genetycznie jest schizofrenia.
3. Końcowy efekt rozwoju człowieka zależy nie tylko od rozwoju układu nerwowego, ale w dużym stopniu także od charakteru środowiska, w jakim przebywa on po porodzie. Istota doświadczeń środowiskowych, jakie zbierają dzieci zwłaszcza w okresie niemowlęcym, jest określana głównie przez dorosłych roztaczających nad nimi opiekę. Psycholodzy kliniczni, którzy badają dzieci, pragną dowiedzieć się jak najwięcej o ich otoczeniu i kontekście kulturowym.
4. Większość zaburzeń dziecięcych jest wynikiem zarówno podatności konstytucjonalnej, jak i wpływów środowiskowych. To, czy u dziecka wystąpi zaburzenie będzie zależało od jego otoczenia oraz od posiadanych przez nie sił i czynników elastyczności. (model podatność- stres)
5. Chłopcy zdecydowanie przewyższają dziewczynki, jeśli chodzi o zaburzenia przejawiające się tendencjami destrukcyjnymi (np. zaburzenia zachowania lub ADHD), natomiast dziewczynki częściej cierpią na zaburzenia odżywiania, depresje, lęki.
6. Specyficzne aspekty zaburzeń dziecięcych:
· U różnych dzieci normalny rozwój psychiczny postępuje w różnych tempie, w wyniku tego trudno rozróżnić prawdziwy problem psychiczny, który wymagałby interwencji specjalisty, od problemu, który po prostu odzwierciedla dany stan rozwojowy dziecka
· Problemy psychiczne są trudniejsze do przewidzenia u dzieci niż u dorosłych- dzieci często bardzo zmieniają się czasie krótkiego okresu i trudno jest określić czy są one podatne na wystąpienie trwałych problemów
· Dzieci nie umieją mówić o swoich problemach z taką łatwością jak dorośli, w związku z tym częściej będą objawiać się one w zachowaniach destrukcyjnych- gdy do tego dojdzie należy określić czy te zachowania są wskazówką do istnienia „prawdziwych” problemów
· Sposób spostrzegania zachowań dzieci przez dorosłych charakteryzuje się sporym zróżnicowaniem
· Problemy dzieci często mają charakter konkretny i dotyczą szczególnej sytuacji lub kontekstu
7. Wszystkie zaburzenia dziecięce wymienione w DSM-IV obejmują zachowania stanowiące odstępstwo od tego, czego oczekuje się od dziecka w określonym wieku i kontekście kulturowym. Ponadto muszą one mieć charakter trwały i uciążliwy oraz wpływać na rozwój i codzienne funkcjonowanie dziecka. To czym różni się zaburzenie dziecięce od normalnych odmian rozwojowych, często jest sprawą uciążliwości- między zachowaniem normalnym a nienormalnym istnieją różnice ilościowe, nie jakościowe.
8. Grupy zaburzeń dziecięcych ujętych w DSM-IV:
9. Wiele dzieci spełnia kryteria więcej niż jednej diagnozy przedstawionej w tabeli. Określa się to mianem współwystępowania zespołów chorobowych, co oznacza wielokrotność diagnozy. Badacze nie wiedzą dlaczego pewne syndromy mają tendencję do pojawiania się wspólnie z innymi. Jeden z poglądów mówi, że istnieje między nimi związek przyczynowo- skutkowy; istnieje również inna możliwość, mianowicie, że pojedynczy czynnik przyczynowy wywołuje więcej niż jedne typ zaburzenia.