Twoim problemem jest to, że powszechną NICOŚĆ mylisz z osobistą PUSTKĄ
B2 Co to jest zgrzewalność?
Podatność materiału do tworzenia w określonych warunkach zgrzewanych złączy spełniających stawiane im wymagania.
B3 W jaki sposób chroni sie ciekły metal w procesach zgrzewania?
Ciekły metal znajduje się w środku łączonych elementów i nie ma on bezpośredniego styku z atmosferą , a zapewnia to docisk elektrod. Dodatkowo w metodzie zgrzewania czołowego przy zastosowaniu wyiskrzania w czasie etapu występujące ciśnienie par metalu chroni tworzącą się ciekłą czołową powierzchnię przed utlenianiem.
B4 Narysować schemat stanowiska do spawania gazowego i opisać jego części składowe
B5 Jakie własności powinno mieć źródło prądu do spawania elektrodami otulonymi.
I zależy przede wszystkim od elektrody. Należy również w celu ustalenia I wpływ pozycji spawania, rodzaj spoiny i liczby warstw. Należy również uwzględniać rodzaj i grubość otuliny. Wraz ze wzrostem grubości otuliny należy stosować większe natężenie prądu, gdyż do stopienia ich potrzeba większej ilości ciepła. Rodzaj otuliny ma wpływ na natężenie prądu, ponieważ jedne z nich topią się łatwo i można obciążać je dużymi prądami, inne zaś powinny pracować przy mniejszej gęstości prądu. Z reguły wytwórnia podaje zakres natężenia prądu spawania. Mniejsze natężenia należy stosować podczas spawania w pozycjach utrudnionych, kiedy zależy nam na małej objętości jeziorka i szybkim jego krzepnięciu oraz przy wykonaniu warstw przetokowych. Przy zbyt dużym natężeniu spoina ma nierówne lico, występują podtopienia oraz przegrzanie strefy wpływu ciepła. Duża gęstość prądu powoduje nadmierne rozgrzewanie rdzenia elektrody, nierównomierne topienie i zbyt duże rozpryskiwanie metalu z jeziorka. W przypadku małego natężenia występuje brak przetopu oraz przyklejania, a łuk jarzy się niestabilnie, co wynika z niedostatecznego odsuwania żużla.
Dodatek:
Rodzaj i natężenie prądu spawania. Natężenie prądu spawania jest parametrem, który w największym stopniu decyduje o ilości ciepła wprowadzonego do spoiny i prędkości stapiania elektrody. Proces spawania elektrodą otuloną może być przeprowadzony:
- Prądem stałym (DC):
• biegunowością dodatnią (biegun dodatni podłączony do zacisku elektrody, DC+),
• biegunowością ujemną (biegun ujemny podłączony do zacisku elektrody, DC-),
- Prądem przemiennym (AC).
Rodzaj prądu spawania wypływa na stabilność jarzenia się łuku, przenoszenie w nim kropli ciekłego metalu, kształt ściegu spoiny oraz głębokość wtopienia. Prąd stały zapewnia bardziej stabilny łuk i równomierne przenoszenie ciekłego metalu w łuku, ograniczając liczbę rozprysków nawet przy niskich natężeniach prądu. Ponadto, większe jest przetopienie brzegów łączonych materiałów i mniejsze tendencje do zwarcia łuku. Niektóre gatunki elektrod (głównie elektrody zasadowe, przeznaczone do spawania stali o podwyższonej i wysokiej wytrzymałości oraz stali stopowych) wymagają bardzo dobrej stabilności jarzenia się łuku, które może zapewnić spawanie z biegunowością dodatnią. W takiej konfiguracji większa jest głębokość wtopienia w porównaniu z procesem spawania z biegunowością ujemną. Spawanie prądem zmiennym stosuje się rzadko, raczej w warunkach „domowych” z uwagi na mały koszt urządzenia (spawarka transformatorowa). Wartość natężenia prądu jest dobierana w zależności od rodzaju spawanego materiału, jego grubości, średnicy zastosowanej elektrody oraz pozycji spawania. Podczas spawania natężenie prądu powinno utrzymywać stałą, stabilną wartość, która nie zależy od długości łuku elektrycznego.
Napięcie łuku. Podczas spawania ręcznego elektrodą otuloną napięcie łuku jest wielkością proporcjonalną do długości łuku. Napięcie pomiędzy elektrodą, a materiałem spawanym, przed zamknięciem obwodu spawania określane jest jako tzw. napięcie biegu jałowego (U0), a jego wartość dla większości urządzeń do spawania elektrodą otuloną wynosi od 45-120 V. Wartość napięcia biegu jałowego określa łatwość zajarzenia łuku – im większa jego wartość tym łatwiej zajarzyć łuk. Podczas procesu spawania napięcie zmniejsza się do ok. 20-40 V, a w sytuacji zwarcia łuku spada do zera.
B6 W jaki sposób warunki spawania metodami MIG/MAG wpływają na przechodzenie metalu w łuku spawalniczym?
Przy niskim natężeniu prądu elektroda w osłonie gazów stapia się ze zwarciowym przejściem kropel do jeziorka (rys. 3.3a). Zwiększenie natężenia prądu i napięcia łuku powoduje grubokroplowe przejście materiału, przy czym w osłonie gazów obojętnych stapia się bez rozprysków (rys. 3.3b), natomiast w osłonie gazów aktywnych chemicznie krople przenoszone są przez łuk nieosiowo, co powoduje rozprysk, nawet przy znacznym zwiększeniu natężenia prądu (rys. 3.3c). Przy zastosowaniu osłony gazowej, zawierającej powyżej 80% gazu obojętnego (argonu lub helu), przy natężeniu prądu powyżej określonej wartości, zwanej wartością krytyczną, charakter przenoszenia metalu staje się osiowy względem łuku (wzdłuż osi elektrody) i drobnokroplowy, zwany natryskowym (rys. 3.3d). Gdy prąd spawania przekroczy drugą wartość krytyczną, krople metalu przenoszone są ruchem wirowym, po torze spiralnym do jeziorka ciekłego metalu (rys. 3.3e). Jest to spowodowane wysokim natężeniem prądu, powodującym wyginanie końca drutu przez siły elektromagnetyczne łuku.
B7 na czym polega spawanie metoda TIG i jakie stosuje się w niej gazy?
Zasada działania-łuk jarzy się między końcem elektrody wolframowej a metalem rodzimym złącza. Elektroda się nie stapia, a spawacz utrzymuje stałą długość łuku. Wartość natężenia prądu jest nastawiana na źródle prądu. Spoiwo zwykle jest dostępne w postaci drutu o długości 1m. Doprowadza się je w miarę potrzeby do przedniego brzegu jeziorka. Jeziorko jest osłaniane przez gaz obojętny wypierający powietrze z obszaru łuku. Jako gaz ochronny najczęściej stosowany jest argon. Gazy ochronne do spawania TIG, to gazy obojętne Ar i He lub ich mieszanki z ewentualnym dodatkiem H2. Niekiedy do gazu obojętnego dodawany jest azot, którego zadaniem jest podwyższenie temperatury łuku i umożliwienie dzięki temu spawania z dużymi prędkościami miedzi i jej stopów, często bez podgrzania wstępnego. Inne reaktywne gazy ochronne, jak np. CO2, powodują szybkie zużycie elektrody lub niestabilne jarzenie się łuku. W żadnym wypadku nie należy stosować dodatku CO2 lub O2 do argonu lub helu, gdyż powoduje to bardzo szybkie zużycie drogiej elektrody nietopliwej. Własności fizyczne gazów ochronnych. Gaz ochronny ma za zadanie nie tylko osłaniać elektrodę nietopliwą i obszar spawania przed dostępem atmosfery, ale decyduje również o energii liniowej spawania (napięcie łuku), kształcie spoiny i nawet składzie chemicznym stopiwa.
B8 Jaką role pełni topnik podczas spawania łukiem krytym?
Topniki spełniają podobne zadanie jak otulina w elektrodach do spawania łukowego ręcznego. Ponadto mogą jeszcze wpływać na kształtowanie lica spoiny przez odpowiedni dobór lepkości i napięcia powierzchniowego żużla.
W zależności od metody wytwarzania topniki dzieli się na:
-F – topione, -A – aglomerowane, -M – mieszane.
Topniki topione wytwarza się z surowców mineralnych przez topienie i granulację, natomiast topniki aglomerowane to spiekane ziarniste mieszaniny składników wyjściowych. Topniki mieszane to mieszaniny dwóch lub więcej półproduktów wytworzonych różnymi metodami. Pod względem metalurgicznym
topniki dzielą się na: -kwaśne, -zasadowe.
Topniki kwaśne stosuje się do spawania konstrukcyjnych stali niskowęglowych, natomiast topniki zasadowe do stali wysokostopowych. Pod względem chemicznym (zawartość tlenku manganu MnO) topniki dzielą się na: -bezmanganowe, -niskomanganowe, -średniomanganowe, -wysokomanganowe.
B9 Jakie własności powinien mieć topnik do lutowania?
Topnik powinien: być płynny w temperaturze lutowania, rozpuszczać lub żużlować tlenki łączonych metali i inne trudno topliwe substancje, chronić powierzchnię metalu przed ponownym utlenieniem, łatwo spływać z powierzchni metalu pod naporem ciekłego lutu, być rzadkopłynny i mieć mały ciężar właściwy Właściwości topnika:tworzenie trwałej, stałej a następnie płynnej, szczelnie przylegającej warstwy ochronnej na powierzchniach materiałów łączonych w trakcie nagrzewania ich do temperatury lutowania, temperatura topienia oraz temperatura maksymalnej aktywności odpowiednio niższa od temperatury topienia lutu, zdolność obniżania napięcia powierzchniowego ciekłego lutu, odpowiednia gęstość oraz własności powierzchniowe umożliwiające wypływanie żużla na powierzchnię stopionego lutu, możliwie niska toksyczność, tworzenie łatwo usuwalnego żużla
B10 na czym polega zgrzewanie liniowe?
Wprowadzenie do rozwiązania konstrukcyjnego zgrzewarki elektrod krążkowych pozwoliło uzyskiwać zgrzeiny liniowe, będące w istocie szeregiem zgrzein punktowych usytuowanych w określonej od siebie odległości lub zachodzących na siebie, tworząc wówczas połączenie liniowe szczelne, podobne do połączenia spawanego (schemat zgrzewania liniowego i jego odmiany przedstawiono na rys. 5.4). Zgrzewanie liniowe zwiększyło zakres połączeń możliwych do stosowania w konstrukcjach, szczególnie o połączenia szczelne (np.: zbiorniki paliwa, radiatory, części silników lotniczych oraz pojazdów kosmicznych). Zakres materiałów zgrzewanych jest podobny jak przy zgrzewaniu punktowym.
Odmiany zgrzewania liniowego pozwalają na uzyskiwanie połączeń liniowych blach przez:
-złożenie blach na zakładkę, -złożenie blach na zakładkę ze zwiększonym dociskiem, złożenie blach doczołowo z dodatkowymi nakładkami
-złożenie blach doczołowo z dodatkowym drutem Przy zgrzewaniu liniowym obok podstawowych parametrów zgrzewania (natężenia prądu i czasu jego przepływu oraz siły docisku) występuje jeszcze prędkość zgrzewania związana z prędkością obrotową elektrod krążkowych. Istnieje możliwość stosowania, podczas wykonywania połączeń liniowych ciągłego przepływu prądu (określane jako zgrzewanie liniowe ciągłe), przepływu prądu z powtarzalnymi przerwami (zgrzewanie liniowe przerywane) oraz przepływu prądu podczas braku ruchu łączonych elementów (zgrzewanie liniowe krokowe). Sterowanie parametrami zgrzewania pozwala uzyskiwać połączenia liniowe, w których poszczególne zgrzeiny mogą znajdować się w określonej odległości od siebie (nie dotyczy to zgrzewania liniowego ciągłego), spełniając złożone wymagania projektantów konstrukcji,
co przyczynia się do zwiększenia obszaru zastosowań tej metody w technikach wytwarzania. Duże prędkości zgrzewania (wynoszące od około 3 do około 12 m/min odpowiednio dla blach o grubości 2 i 0,25 mm) oraz możliwość łączenia blach pokrytych powłokami ochronnymi, przyczyniają się ponadto do uznania zgrzewania liniowego jako jednego z najekonomiczniejszych procesów łączenia konstrukcji.