Twoim problemem jest to, że powszechną NICOŚĆ mylisz z osobistą PUSTKĄ
POLITYKA – wywodzi się z greki, politykon – ozn. publiczne, społeczne, państwowe, powszechne, obywatelskie, też znaczyło do XIX wieku: towarzyskie, uprzejme. Słowo polis znaczyło – pod względem.
1. poglądy etatystyczne – ujmuje się politykę jako strefę wzajemnych stosunków i oddziaływania pomiędzy państwami i innymi organizacjami, które dotyczą celów, środków i charakteru.
2. poglądy kratologiczne – walka o władzę oraz sposoby sprawowania władzy, małe znaczenie ma społeczeństwo.
3. poglądy systemowe – łączą politykę z funkcjonowaniem całości społeczeństwa (utrzymywanie równowagi w społeczeństwie).
4. (nurt wywodzi sam termin polityka – jest to sposób rozwiązywania pewnego problemu.)
Do analiz polityki turystycznej – 1 i 3 pogląd.
POLITYKA – zespół działań podejmowanych (def. polityki łączenie poglądów 1 i 3) przez ośrodki decyzyjne, które mają doprowadzić do osiągnięcia zamierzonych celów przy pomocy odpowiednio dobranych środków.
POLITYKA TURYSTYCZNA – wszelkie oddziaływania władz państwowych (szczebla centralnego, lokalnego, regionalnego) mające na celu:
1. zaspokojenie potrzeb turystycznych własnego społeczeństwa
2. racjonalne wykorzystanie walorów turystycznych, zasobów pracy i kapitału w sferze gospodarki turystycznej
3. kształtowanie optymalnych rozmiarów i struktury ruchu turystycznego (wielkość ruchu turystycznego oraz struktury: przestrzennej, rodzajowej, konsumentów)
4. ogólne koordynowanie rozwoju turystyki z uwzględnieniem jej wielorakich funkcji (ekonomicznych, społecznych, wychowawczych, wypoczynkowych, zdrowotnych, edukacyjnych, ekologicznych, itp.) oraz jej licznych związków z różnymi dziedzinami życia społecznego i gospodarczego (transport, handel, edukacja, wyżywienie, zdrowie, bezpieczeństwo, ochrona środowiska).
CELE POLITYKI TURYSTYCZNEJ:
§ ze względu na kraj np. duży – mały = USA – San Marino
§ demokratyczne – niedemokratyczne
§ recepcyjny – emisyjny
2 podstawowe podejścia:
§ podmiotowe – państwo podejmuje określone działania ze względu na turystykę (turystyka krajowa i własnych obywateli)
§ przedmiotowe – państwo podejmuje działania z myślą o innych celach (traktuje turystykę instrumentalnie) – zagraniczna turystyka przyjazdowa
ZAKRES POLITYKI TURYSTYCZNEJ:
1. planowanie przestrzenne (np. tworzenie parków narodowych, rezerwatów przyrody) wszystko co wiąże się z przestrzenią
2. badania ekonomiczne – działania i stymulacje państwa o charakterze ekonomicznym np. systemy dofinansowań, polityka kredytowa.
3. badania naukowe i statystyka – państwo diagnozuje działania na rynku i prowadzi odpowiednie działania
4. kształtowanie konsumpcji turystycznej (występuje najrzadziej) – państwo wspiera konsumpcję turystyczną ludzi biednych
5. kształcenie kadr turystycznych np. finansowanie szkolnictwa
6. działalność promocyjna (promocja i marketing) – promocja danego kraju przez np. targi turystyczne; z drugiej strony stara się zniechęcić własnych obywateli żeby nie wyjeżdżali z kraju na wakacje
7. organizacja i zarządzanie rynkiem turystycznym (tworzenie prawa, NTO, NTA)
FORMY POLITYKI TURYSTYCZNEJ:
1. leseferyzm – z fr. nic nie robić – prawa rynku, popyt, cena, będzie samo wszystko dobrze działało i państwo ma się nie wtrącać ale ma określić podstawowe ramy.
2. interwencjonizm - państwo interweniuje tylko w sytuacjach kryzysowych.
3. protekcjonizm – państwo z góry zakłada, że pewne obszary będą korzystały z pomocy opieki państwa np. wobec pewnych form turystyki np. zdrowotnej, dzieci i młodzieży; wobec regionów np. Bieszczad, Mazur; może popierać określone kierunki wyjazdów wobec pewnych branż, organizacji np. PTTK.
4. etatyzm – państwo dąży do przejęcia większego pakietu akcji w strategicznie ważnych branżach turystycznych np. LOT.
CYKL TURYSTYCZNY prof. WODEJKI:
1. badanie rynku
2. planowanie rozwoju turystyki
3. budowa infrastruktury turystycznej i para turystycznej
4. przygotowanie kadr
5. model organizacyjny turystyki
6. rozwój gospodarki turystycznej
7. propaganda turystyki
8. badanie rynku (ocena polityki)
Polityka turystyczna ma najlepsze szanse być realizowaną, kiedy państwo realizuje wszystkie 8 etapów (cyklu Wodejki).
Ad.1
Diagnozowanie sytuacji w branży turystycznej, sytuacji na rynku – to zadanie państwa, by prowadzić badania przeprowadzane przez GUS (np. baza noclegowa – statystyka), formularz KT1 (co miesiąc), IT (badania graniczne).
Ad.2
Nie jest rzeczą łatwą, polityka turystyczna utożsamia się z działaniami władz państwowych też politykę turystyczną prowadzą duże przedsiębiorstwa turystyczne, polityka turystyczna to też domena organizacji międzynarodowych, UE.
Ad.3
Rolą państwa jest budowa infrastruktury para turystycznej czyli np. żeby były hotele muszą być drogi do nich.
Ad.4
Analiza rynku pracy (państwo musi to modyfikować).
Ad.5
Trzeba stworzyć ramy organizacyjne, żeby turystyka była realizowana (NTA, NTO, w Polsce POT).
Ad.6
Państwo koordynuje funkcjonowanie rynku (tak, by gospodarka turystyczna mogła się rozwijać) przy pomocy instrumentów.
Ad.7
Propagowanie w społeczeństwie turystyki oraz jej promocja.
Ad.8
Związane jest z tym, ze państwo musi monitorować tą politykę, czy te wymyślone na początku cele są realizowane, czy trzeba te cele zmodyfikować.
INSTRUMENTY (NARZĘDZIA) 4 GRUPY:
1. instrumenty organizacyjne – państwo powołuje określone organizacje, żeby realizowały politykę turystyczną w określonych dziedzinach np. GOPR
2. instrumenty prawne – ustawa o usługach turystycznych, akty prawne, rozporządzenia i też system kontroli przestrzegania tego prawa
3. instrumenty ekonomiczne – polityka podatkowa, system licencji, dotacje, dofinansowania, subwencje
4. instrumenty promocyjno-propagandowe – związane z promowaniem kraju, z drugiej strony z propagandą turystyki w swoim społeczeństwie
FUNKCJE POLITYKI TURYSTYCZNEJ PAŃSTWA:
1. deskryptywna – opisująca, wiąże się z badaniem i opisywaniem rzeczywistości turystycznej (tego co dzieje się na rynku turystycznym) w tym zwłaszcza wiąże się z ujawnieniem w tej rzeczywistości problemów. To ujawnianie następuje w drodze porównania ze stanem rzeczywistym wobec zjawisk, procesów, które nie stosują się do tych norm. Te zjawiska i problemy są dostrzegane powszechnie. Jaka była wcześniej, a jaka jest obecnie rzeczywistość turystyczna oraz jakie problemy występują do rozwiązania?
2. eksplanacyjna (wyjaśniająca) – polega ona na tym, że w ramach polityki turystycznej wskazuje się na pewne związki przyczynowo-skutkowe i wyjaśnia się procesy i zjawiska składające się na rzeczywistość turystyczną. Jak poszczególne procesy i zjawiska wpływają na całość systemu turystycznego? Dlaczego i po co dany proces czy zjawisko zaistniało w ogóle? Dlaczego i po co dany proces czy zjawisko ma takie, a nie inne właściwości? Poznanie i wyjaśnienie praw i mechanizmom rządzącym rynkiem turystycznym i roli jaką ma do spełnienia państwo (w kształtowaniu rynku)
3. prognostyczna – powinniśmy przewidywać zjawiska i procesy mające wpływ na tworzenie turystyki oraz wykorzystanie tego w procesie planowania i rozwoju turystyki.
a) Prognozowanie – bierny sposób przewidywania przyszłości w oparciu o narodowe przesłanki
b) Programowanie – występuje tu element sprawczy coś kształtujemy, polega na opracowaniu celów, zadań i środków realizacji przy zastosowaniu odpowiedniego kryterium wyboru
c) Planowanie – dochodzi do konkretyzacji ustaleń i wyboru konkretnego scenariusza wyboru
Plan w stosunku do programu:
ü Różny horyzont czasowy (krótszy czas)
ü Jest operatywny
ü Dyrektywny (obowiązuje)
ü Adresowany
ü Nie ma wariantowych scenariuszy, tylko jeden
Funkcja prognostyczna związana jest z poszukiwaniem odpowiedzi na pytania: jak rzeczywistość turystyczna będzie wyglądać w przyszłości oraz kiedy określone zjawiska będą miały miejsce? Prognozy stanowią podstawę do wyznaczania turystyki. Dla potrzeb polityki turystycznej można wykorzystać 4 rodzaje prognozowania:
§ rozpoznawcze (ekstrapolacja trendów)
§ heurystyczne (burza mózgów)
§ normatywne (ustala pewne normy)
§ zintegrowane (łączy elementy trzech wcześniej wymienionych)
4. normatywna - precyzuje model turystyki oraz wyznacza podstawowe cele i założenia polityki turystycznej i przypisuje rolę jaką mają do spełnienia poszczególne podmioty turystyczne. Jakie normy dotyczą turystów? Wiąże się z upowszechnieniem informacji na temat polityki turystycznej państwa (społeczeństwa), wskazuje ustaleniu. Dokąd do celu, jakimi drogami, dlaczego pewne rozwiązania są najlepsze? Zakres instytucjonalnej znajomości danego programu.
5. instrumentalna – związana z realizacją polityki turystycznej, służy do odpowiedzenia na pytania: co należy zrobić i jakie podjąć decyzje, by przewidywania się spełniły i rezultaty zostały osiągnięte? Wskazuje na znaczenie turystyki na osiąganie innych celów polityki państwa (np. państwo wychowuje młodzież, zdrowie społeczne), zasada podwójnego zintegrowania obowiązuje: dążenie do integracji planów strategicznych i celów turystycznych.
SYSTEMY ZARZĄDZANIA TURYSTYKĄ
Za politykę turystyczną odpowiedzialne są NTA, NTO.
NTA – Narodowa Administracja Turystyki, rządowa organizacja, zadania:
ü koordynowanie rozwoju turystyki
ü formułowanie krajowej polityki turystycznej
ü sprawy międzynarodowe w zakresie turystyki
ü doradztwo turystyczne
ü inwestycje turystyczne
ü finansowanie – głównie środki publiczne (budżetowe lub z podatków)
NTO – Narodowa Organizacja Turystyczna, organizacja publiczno-prywatna, rządowo-samorządowa. 3 filary, na których opiera się NTO:
1. administracja rządowa (NTA należy)
2. administracja samorządowa
3. biznes turystyczny
zadania NTO:
§ formułowanie i wdrażanie kampanii marketingowych
§ międzynarodowa działalność promocyjna
§ kierowanie działalnością promocyjną oddziałów zagranicznych
§ opracowanie pierwszej produkcji wydawnictw promocyjnych
§ działanie jako „ogniwo współpracy” między rządem, a sektorem prywatnym
§ finansowanie: łącznie ze środków prywatnych i publicznych
wspólne działania NTA, NTO:
§ licencjonowanie działalności turystycznej
§ regulacja prawna
§ szkolenie i edukacja turystyczna
§ rozwój produktu turystycznego
§ badania rynku turystycznego
§ statystyka turystyczna
SYSTEMY ZARZĄDZANIA TURYSTYKĄ (raport Roberta Holliera):
1. podstawowym trendem jest oddzielenie działalności promocyjnej od polityki turystycznej
2. w większości krajów Europy Zachodniej osiągnięto stopień decentralizacji, który można by nazwać regionalizacją lub czasem nawet w pewnym stopniu federalizmem
3. federalizmem rezultacie finansowanie działalności promocyjnej, które jeszcze dwie dekady wcześniej zależało głównie od państwa, w chwili obecnej zmierza do współpracy pomiędzy 3 składnikami lub partnerami: państwem – instytucjami regionalnymi oraz przemysłem turystycznym)
system – to pewna całość, składająca się z poszczególnych części, które są współzależne i oddziaływają na siebie; suma elementów jest zawsze większa niż one osobno.
Instytucje pełniące funkcje NTA i NTO w wybranych krajach UE oraz krajach kandydujących. Różnorodność ministerstw, kraje: Turcja i Luksemburg odrębne ministerstwa – wyjątki. Hiszpania, Portugalia, Irlandia – połączenie handlu z turystyką.
KRAJ
NTA (Ministerstwo)
NTO
Francja
Min. Transportu Budownictwa i Turystyki
Maison de la France 1987r powstała, 75mln turystów w ostatnich latach
Włochy
Rada Ministrów – Gabinet Premiera
ENIT – Włoski Zarząd Turystyki
Niemcy
Min. Spraw Gospodarczych
DZT – Niemiecka Centrala Turystyki
Hiszpania
Min. Handlu i Turystyki
...