Twoim problemem jest to, że powszechną NICOŚĆ mylisz z osobistą PUSTKĄ

1.Przerwania w procesorach 16 bitowych. 2.Kontroler DMA 8257. 3.Tryb pracy 8255. 4.Cykl pracy procesora. 5.Układ 8279.
Â
1.Mikroprocesory 16-bitowe firmy Intel wyposażono w system przerwań reagujących na zdarzenia wewnętrzne (programowe) wywołane rozkazem INT n i zewnętrzne, na przewodach INTR i NMI. Przerwania wewnętrzne. INT n – jest dwubajtowym rozkazem przerwania wewnętrznego. Występuje ono bezpośrednio po zakończeniu realizacji INT n, umieszczonego w programie. Drugi bajt rozkazu to zmienna n wskazująca numer przerwania; 28 = 256 wektorów przerwań. Po rozpoznaniu kodu rozkazu INT Czytany jest jednobajtowy numer (n) przerwania. Procesor przesuwa zawartość n o dwa bity w kierunku pozycji starszych definiując w ten sposób mapę pamięci w wymiarze 210 = 1024 bajtów, po cztery bajty dla każdego z 256 bloków. Tablica adresów jest zapisana w komórkach pamięci od 00000H do 003ffh, jednokilobajtowej przestrzeni adresowej. Dwa pierwsze bajty każdego przerwania określają zawartość licznika programu (IP) dwa następne zawartość rejestru segmentowego kodów (CS). Na tej podstawie układ obliczania adresów procesor (BIU)wyznacza 20-bitowy adres fizyczny procedury obsługi żądania przerwania.
Przykład: przer. o n=0 jest wywoływane błędem dzielenia dla rozkazu DIV lub IDIV.
Przerwania zewnętrzne.
Procesor analizując wagę sygnału (przychodzących z urządzeń we/wy) decyduje o uruchomieniu procedur związanych z tym sygnałem – przerywając aktualnie realizowane zadania. Przyjęcie nowego żądania przerwania, w trakcie realizacji aktualnego przerwania jest możliwe, po ustawieniu IF = 1. W przeciwnym razie przerwanie aktualnie realizowane ma najwyższy priorytet. Wyjątki stanowią przerwania o numerach 0,1,2,3 i 4. Dla obsługi wieli przerwań jednoczesnych stosowane są sterowniki wybory priorytetu przerwania.
NMI – reprezentuje niemaskowalne żądanie przerwania, inicjowane narastającym zboczem tego sygnał. Zmiana poziomu logicznego na lini NMI zostaje zarejestrowana w wewnętrznym przerzutniku przerwań. Po czym, po wykonaniu bieżącego rozkazu zostaje podjęte żądanie przerwania oczekujące na obsługe. Przerwaniu NMI jest przyporządkowany stały numer w tablicy adresów, n=2.INTR – reprezentuje maskowalne żądanie przerwania inicjowane wartością INTR = 1 aktywne, gdy znacznik flagowy IF=1. Przerwanie można zablokować rozkazem CLI, który zeruje znacznik flagowego IF.
Układ 8259 stosowany w mikroprocesorach firmy Intel rozstrzyga ważność (priorytet) jednego z ośmiu żądań przerwań rejestrowanych na wejściach od IR0 do IR7.
2.W celu przyspieszenia procesu przekazywania danych z zewnętrznego źródła do pamięci komputera lub odwrotnie, z pamięci do zewnętrznego odbiornika danych z pominięciem procesora, opracowano układ zwany sterownikiem bezpośredniego dostępu do pamięci – DMA. Pozwala on realizować procedury przesyłu danych w trybie DMA. Sterownik 8257 generuje żądanie trzymania (HOLD) oraz ustawia dużą impedancję na linach adresowych, na liniahc danych i na liniach sterujących. Taki stan umożliwia przejęcie procesu sterowania przez układ DMA. Układ zapewnia bezpośredni dostęp do pamięci czterem urządzeniom zewnętrznym podłączonym do czterech kanałów; 0, 1,2 ,3. Źródło lub odbiornik danych żąda bezpośredniego dostępu do pamięci sygnałem DRQ. Zezwolenie na operację DMA jest kwitowane sygnałem DACK. Zezwolenie na DMA, w jednym z czterech kanałów jest uwarunkowane zadanym priorytetem żądania. To znaczy, że nie zostanie przydzielone, gdy operacją DMA wykonuje źródło danych związane z kanałem o wyższym priorytecie obsługi. Każdy kanał zawiera dwa rejestry 16-bitowe. 8257 można zaprogramować do trzech trybów pracy: odczytu – rozpoczyna się aktywnym poziomem (niskim) sygnału MEMR . Powoduje on przekazanie danych ze wskazanej adresem komórki pamięci na magistralę danych, po czym pojawia się sygnał I/OW, który przekazuje dane do rejestru buforowego urządzenia czytającego; zapisu - rozpoczyna się aktywnym poziomem (niskim) sygnału I/OW. Powoduje on umieszczenie danych na magistrali, po czym pojawia się sygnał MEMW, przekazujący dane z magistrali do wskazanej adresem komórki pamięci. Adres dla bajtu pierwszego zdefiniowany jest w rejestrze pierwszym odpowiedniego kanału. Kolejne adresy są określone automatycznie przy zwiększaniu wartości adresu poprzedniego, zarówno dla trybu odczytu jak i trybu zapisu. Cztery najmłodsze przewody adresowe A0 – A3 służą do adresowania rejestrów wewnętrznych 8257, w trakcie ładowania danych do tych rejestrów. Zmienne A2A1 służą do adresacji kanałów DMA: 00 – kanał 0, 01 –1, 10 – 2 i 11 – 3. W zdefiniowanym liniami A2A1 kanale, linie A3=0 i A0=0 adresują pierwszy rejestr, którego zawartość definiuje początek przydzielonej mu przestrzeni pamięciowej. Ponieważ wewnętrzny rejestr adresów jest 16-bitowy, a magistrala D0-7 jest 8 – bitowa, jego załadowanie odbywa si w dwóch krokach, bajt młodszy, bajt starszy. Po załadowaniu bajtu młodszego z procesor przy narastającym zboczy sygnału I/OW następuje przełączenie wewnętrznego przerzutnika adresacji bajtu starszego rejestru. Kolejny sygnał I/OW spowoduje załadowanie danych do drugiej części rejestru. Zmieniając adres A) z 0 na 1 powtarzamy tę samą operację, ładując drugi rejestr, określający długość bloku danych w pamięci. Identycznie postępujemy przy programowaniu rejestrów w pozostałych trzech kanałach. Zadają A3A2A1a0 – 1000, powodujemy zapis słowa trybu w czasie narastającego zbocza sygnału I/OW Dla tej samej kombinacji wartość A0-3 czytane jest słowo statusowe w czasie narastającego zbocza sygnału I/OR. Słowo trybu 0123- czynne kanały(0-nie, 1-tak),rotacja priorytetu, wydłużenie czasu zapisu, blokada TC, autoprogramowanie Słowo statusowe 0123-koniec DMA, 4- detekcja autoprogramowania.
3. Układ 8255 pośredniczy w procesie transmisji danych na 24 liniach danych z jednej strony i 8 liniach z drugiej strony. 24 linie mogą być grupowane w trzy porty 8-bitowe oznaczone literami A,B,C. Są one zwykle podłączone do urządzeń zewnętrznych. Specyficzne zastosowanie mają linie portu C, które można zaprogramować jako sygnały sterujące transmisją danych z potwierdzeniem, poprzez porty A i B. Funkcję linii zewnętrznych A,B i C można zdefiniować programowo za pomocą słów programujących. wpisywanych do układu 8255 przez magistralę danych D0- D7. Tryb pracy portów A i B może być deklarowany niezależnie, gdy tryb portu C jest uzależniony od deklaracji trybów pracy portów A i B. Wybór trybu pracy sprzegu 8255 odbywa się za pomocą słowa sterującego. Wprowadzenia słowa ster. następuje poprzez magistralę danych dla A1A0 = 11. Na szczególną uwagę zasługuje bit D7 słowa ster. Wartość 0 na tej pozycji oznacza, że programowaniu podlegają wybrane bity portu C.
Tryb 0, nazwany jest prostym trybem wejściowo – wyjściowym. Wszystkie trzy porty układy pracują jak proste rejestry równoległe, przyjmujące dane z magistrali danych mikroprocesora. Numer rejestru jest określany za pomocą linii adresowych A0A1.
Â
1.Mikroprogramowe sterowanie. 2.Transmisja z potwierdzeniem. 3.Proces obsługi przerwania w 8080. 4. Kolejka rozkazów w 8086. 5.Rejestr statusowy (sygnały statusowe 8086). 6.Obsługa przerwań 8086 za pomocą kontrolera obsługi przerwań 8259. 7.Rozkazy rozwidleń warunkowych 8080. 8.Segmentacja pamięci operacyjnej w 8086.
1.Opcje arytmetyczne realizowane w zapisie binarnym wykonane są jako sekwencje operacji składowych (podstawowych) : dodawania, przesunięcia, dopełnienia, negacji. Sekwencja takich operacji nazwana jest mikroprogramem dla zadanej operacji arytmetycznej (sekwencja mikrooperacji – zadań wykonanych w takcie zegara). Na wejście kod rozkazu zostaje podany adres początku mikroprogramu odpowiadającego danemu rozkazowi. Adres ten jest dalej podawany do rejestru adresu mikrorozkazów RAMR, z którego jest adresowana pamięć ROM, z której jest pobierany do rejestru mikrorozkazów RMR kod mikrorozkazu. Z rejestru mikrorozkazów jest sterowana ALU oraz podawane są wektory adresowe następnego rozkazu i sygnały sterujące podawane na wejścia programujące i bramkujące. Ostatni sygnał Pk steruje przebiegiem sekwencji mikroprogramu. Gdy Pk=0 do RAMR jest podawany adres kolejnego kodu mikrorozkazu w programie. W przedostatnim kroku mikroprogramu Pk=1 zostaje podany adres pierwszego adresu mikrorozkazu kolejnego mikroprogramu.
2.Szybkość pracy procesora min. Transmisja danych jest regulowana możliwościami (np. maksymalną szybkością transmisji) urządzenia najwolniejszego (zazwyczaj urządzenie zewnętrzne). Sygnałem synchronizującym 9informującym o gotowości urządzenia, danych na magistrali) jest sygnał Ready. dwa urządzenia przesyłają między sobą dane za pomocą układy sprzęgającego, przesyłając również sygnały sterujące: Start, Gotów, Pełny i Takt. Niech urządzenie A ma załadowane w swoim buforze dane, które chce przekazać do urządzenia B poprzez urządzenie sprzęgające. Układ sprzęgający przekazuje do układu A gotowość przyjęcia danych sygnałem Gotów. Urządzenie A rozpoczyna transmisję do układu sprzęgającego wysyłając sygnał Start. Gdy zostanie zapełniony bufor układu sprzęgającego sygnał Gotów jest deaktywowany, natomiast do urządzenia B jest wysyłany sygnał Pełny, na który urządzenie B odpowiada sygnałem Takt, i zaczyna transmisje danych z urządzenia sprzęgającego do swojego bufora. Gdy dane zostan przesłane urządzenie sprzęgające aktywuje sygnał Gotów, przez co umożliwia transmisję kolejnej porcji danych. realizacja transmisji w drugą stronę przebiega bardzo podobnie. Urządzenia A nie rozpocznie transmisji do chwili wysłania przez układ sprzęgający sygnału Gotów. tak samo urządzenie B nie rozpocznie transmisji do urządzenia sprzęgającego, gdy te nie poinformuje go o gotowości przyjęci danych niskim poziomem sygnały Pełny.
Podobnie do transmisji taktowanej sygnałem Raedy przebiega transmisja z pomocą przerwania Interrupt. T tak np. urządzenia A rozpoczyna transmisję, gdy otrzyma informacją o pojawieniu się nowych danych w układzie sprzęgającym, którą to informacje układ sprzęgający wysyła sygnałem INTR, przez co powoduje rozpoczęcie transmisji do układu A, a po jej zakończeniu wysłanie informacji do urządzenia B o gotowości przyjęcia nowych danych (nieaktywny sygnał Pełny).
3.Procesor przyjmuje również zewnętrzne sygnały ingerujące w wewnętrzną realizację bieżącego programu. Przerwanie jest to zawieszenie realizacji bieżącego programu zasadniczego i wykonanie podprogramu realizującego obsługę danego przerwania. Może być to sygnał wygenerowany przez użytkownika z poziomu oprogramowania jak również wysłany przez urządzenia zewnętrzne współpracujące z procesorem. Jednostka sterująca procesora jest wyposażona w zewnętrzne linie sterujące, INTE, INT, INTA (D0) które umożliwiają zawieszenie pracy programu zasadniczego i wywołanie podprogramu realizującego procedurę obsługi przerwań. Sygnał INT jest sygnałem żądania przerwania pracy procesora w celu realizacji obsługi przerwań. Program obsługi przerwania może zawierać różne rozkazy, identycznie jak w programie głównym, dlatego też rejestry procesora mogą być zapełnione nowymi danymi. Procesor ustawia sygnał INTE (zezwolenia na przyjęcie przerwania0 na aktywny (H) tylko wtedy, gdy został zakończony cykl wcześniej wykonywanego rozkazu, a nie rozpoczął się cykl wykonania kolejnego rozkazu w programie głównym; sygnał ten jest nieaktywny (INTA=L), gdy nie został zakończony rozkaz poprzedni; gdy został przyjęty rozkaz obsługi programu żądania przerwania – wykonywany jest program obsługujący te przerwania (można go jednak odblokować programowo rozkazem EI – dozwolone przerwanie, przy spełnieniu również wcześniejszego warunku) oraz gdy zablokujemy obsługę przerwań rozkazem DI – przerwanie nieaktywne.
Rozpoczęcie cyklu obsługi przerwania jest więc możliwe, gdy sygnał INT (żądanie obsługi przerwania) oraz INTE (zezwolenie na obsługę przerwania) są aktywne. W czasie realizacji programu modyfikowany jest PC i wpisywane są do niego adresy kolejnych sekwencji programu. W chwili rozpoczęcia cyklu obsługi przerwań PC jest zablokowany i wpisywany na stos (poprzez 8 bitową magistralę danych najpierw PCh a następnie PCl) oraz na sygnale słowa statusowego Do jest uaktywniany sygnał INTA (po wysłaniu sygnału synchronizującego SYNC), który jest sygnałem potwierdzającym przyjęcie obsługi przerwania w wyniku zostaje pobrany, wstawiony przez kontroler 8259, ko9d trzybajtowego rozkazu CALL. Po przyjściu kolejnego INTA (wraz z sygnałem SYNC) pobierany jest wystawiany na magistrali danych przez 8259 starszy bajt adres początkowy programu obsługi przerwania a po przyjściu kolejnego sygnału INTA pobierany jest wystawiony młodszy bajt adresy. Realizacja przerwań zewnętrznych w odróżnieniu od obsługi przerwań wewnętrznych za pomocą RST n jest realizacją obsługi przerwań z bezpośrednią adresacją restartów.
4.Centralny blok przetwarzania procesora 8086 składa się z dwóch podstawowych elementów: jednostki wykonawczej (EU) oraz sprzęgającego magistrali (BIU), który równolegle w trakcie wykonywania cyklu rozkazowego przez EU pobiera rozkaz następny. EU nie ma styczności z magistralą, gdyż rozkazy są do niej przekazywane z kolejki rozkazów czyli bloku (6 rejestrów) szesnastobitowych rejestrów FIFO(first-In First-Out). Kolejka jest zapełniana za pomocą BIU. Wektory adresowe w obrębie EU są szesnastobitowe. Mimo że 1MB obszaru PO jest adresowany za pomocą 20 linii adresowych. EU dekoduje i wykonuje rozkazy pobrane z kolejki rozkazów. W trakcie wykonywania rozkazu przez EU. BIU otrzymuje zezwolenie na pobranie kolejnego rozkazu do kolejki. Gdy kolejnym bajtem w pamięci są dane to zostaje on pominięty i władowany jest kolejny bajt. Który okaże się kodem rozkazu. Jeśli EU realizuje rozkaz skoku lub wywołania podprogramu, kolejka zostaje wyzerowana, a następnie zostaje zapełniona wektorami rozkazowymi z obszaru pamięci powiązanej z rozwidleniem.
5.Oprócz linii adresowych i linii danych procesor przyjmuje i wysyła szereg sygnałów sterujących i informujących. Linie A16/S3 do A19/S6 w cyklu T1 cyklu maszynowego stanowią cztery najbardziej
1.Rejestr flagowy 8080. 2.Rejestr flagowy 8086.      3.Rozwidlenia i podprogramy. 4.Transmisja asynchroniczna. 5.Transmisja synchroniczna.            6. Procesor 8086. 7.Słowo statusowe 8080.               8. Programowy element czsowy 8253.
Â
1Jak poczÄ…tek 2.
2.Bit 0 (C-carry) – przeniesienie; wartość 1 oznacza przeniesienie zewnętrzne dla operacji arytmetycznych; bit 2 (P – parity) – parzystość; wartość 1 oznacza, że w wyniku ostatnio wykonanej oeracji znajduje się pzarzysta liczba 1; bit 4 (A – auxiliary carry) – przeniesienie połówkowe; wartość 1 oznacza obecność przeniesienia na czwartym bicie w rezultacie operacji arytmetycznych wykonanych w kodzie BCD; bit 6 (Z – zero) – 1 oznacza, że wynik ostatniej operacji jest zero; bit 7 (S – sign) – 1 wskazuje na ujemny wynik ostatniej operacji arytmetycznej całkowito – liczbowej.
Znaczniki sterujące: bit 8 (T - trap) znacznik pracy krokowej procesora, Gdy T=1 procesor przechodzi do pracy krokowej tzn. zatrzymuje się po wykonaniu każdego rozkazu (wywołanie przerwania o nr 1 – INT n =1) i odkłada na stos flagi i przechodzi do realizacji programu obsługi tego przerwania (adres początkowy w IP i CS); bit 9 (I interrupt enable) - wskazuje czy wejście przerwania maskowalnego jest odblokowane I-1 czy zablokowane I=0; bit 10 (D - direction) – znacznik kierunku zmian zawartości rejestrów SI i DI dla D=0 wartości SI i DI jest inkrementowana natomiast D=1 zawartość SI i DI jest dekrementowana o 1 lub 2 w zależności od wykonywanych rozkazów (8 lub 16 bitowych) ; bit 11 (O – overflow) – przepełnienie.
LAHF – przesłanie wskazanego bajta rejestru flagowego do AH; SAHF – przesłanie zawartości AH do rejestru flagowego; PUSHF i POPF – przesłanie i ściągnięcie zawartości rej f. na stos; STC, CLC, CMC – ustawienie , zerowanie, negowanie wskaźnika przeniesienia zewnętrznego C; STD, CTD – ustawienie, negowanie wskaźnika kierunku D, STI, CTI - ustawienie, negowanie wskaźnika przerwania; wszelkiego rodzaju porównania jak np. CMP, TEST.
3.Rozkazy warunkowe sprawiają, że realizacja programu przebiega w innej kolejności niż jego zapis. Szczególnym przypadkiem rozwidlenia jest wywołanie podprogramu. Przed podjęciem podprogramu ma miejsce zapamiętanie adresu komórki na której zatrzymana została realizacja programu zasadniczego, polegająca na przeniesieniu do obszaru pamięci zwanego stosem ostatniej zawartości licznika rozkazów, a na jej miejsce zostaje wprowadzony adres pierwszej komórki pamięci zawierającej podprogram. Po wykonaniu podprogramu do licznika rozkazów wraca ze stosu ostatni adres komórki programu zasadniczego i podjęta zostaje dalsza jego realizacja.
4.Szeregowa transmisja asynchroniczna, została zdefiniowana jako ciąg binarny, który rozpoczyna bit najmłodszy, a kończy bit najstarszy. Stan wyłączenia transmisji jest sygnalizowany poziomem wysokim (nieaktywnym) na szeregowej linii danych. Początek nadawania rozpoczyna bit startu (BST), zmianą poziomu wysokiego na niski. Bit startu jest umieszczony przed D0 najmłodszym bitem danych. W transmisji szeregowej przewidziano możliwość prostego sprawdzenia błędów transmisji przez kontrolę parzystości słowa danych (bit P). bit parzystości występuje po D7, najstarszym bicie danych. W zakończeniu transmitowanego znaku umieszczony jest bit stopu (BSP); pojedynczy lub podwójny.
BST
D0 D1 ... Dn-1
P
BSP
W przedstawionym na rysunku ciągu danych widnieje wymiar (n-1). Oznacza to możliwość deklaracji długości znaku danych: 5,6,7 lub 8 bitów. Podstawowym formatem jest ciąg z 7-bitowym znakiem danych, zapisującym wszystkie znaki klawiatury amerykańskiej wg kodu ASCII.
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Zwielokrotnienie czÄ™stotliwoÅ›ciowe - jest drugim sposobem zwiÄ™kszenia liczby kanaÂłów logicznych w pojedynczym kanale fizycznym. SygnaÅ‚y cyfrowe zostajÄ… zamienione na przebiegi sinusoidalne zgodnie z zasadami modulacji opisanymi powyżej. Metoda z podziaÂÅ‚em czÄ™stotliwoÅ›ci polega na przydziale do każdego kanaÅ‚u logicznego różnych czÄ™stotliwoÅ›ci modulacyjnych, od minimalnej wartoÅ›ci technicznie zalecanej, do czÄ™stotliwoÅ›ci górnej, okreÅ›lonej dopuszczalnym pasmem czÄ™stotliwoÅ›ci przenoszenia kabla. Omówione wyżej techniki zwielokrotnienia liczby kanałów staÅ‚y siÄ™ podstawÄ… klasyfiÂkacji systemów transmisji, wedÅ‚ug kryterium pasma przenoszenia medium. Wyróżniamy: transmisjÄ™ w paÅ›mie podstawowym; transmisjÄ™ z modulacjÄ…; transmisjÄ™ szerokopasmowÄ….
Traramisja w paśmie podstawowym - (baseband), zwana jest również komunikacją wąskopasmową, polega ona na przesyłaniu przez pojedynczy kanał fizyczny tylko jednego ciągu sygnałów. Tego rodzaju komunikacja wykorzystywana jest w przypadkach transmisji analogowej (telefonia analogowa) lub w okablowaniu sieci lokalnych jak Ethernet czy Token Ring, w których na jednym przewodzie przesyła się pojedynczy ciąg sygnałów. Najprostszym formatem kodowania informacji jest ciąg binarny (wartości 0,1) stosowany w systemach przesyłu danych między dwoma blisko siebie położonymi (kilkadziesiąt metrów) układami o tzw. lokalnym zasięgu. Transmisja w paśmie podstawowym oznacza przekazywanie danych w formie nieprzetworzonej, gdzie pojedyncza linia obsługuje jeden kanał transmisji.
Transmisja z modulacją - stosowana jest w systemach dalekiego (odległego) przesyłu danych, gdzie dwa poziomy logiczne sygnału są reprezentowane dwiema wartościami ich odpowiedników, są to: dwa poziomy amplitudy napięcia sinusoidalnie zmiennego, dwa napięcia sinusoidalnie zmienne o różnych częstotliwościach; modulacja częstotliwości; dwa napięcia sinusoidalne o przeciwnych fazach. Z trzech wymienionych metod modulacji najczęściej stosowana jest metoda różnych częstotliwości, zwana modulacją częstotliwości.
Transmisja szerokopasmowa - (broadband), polega na podziale pojedynczego kanaÅ‚u fizycznego na szereg podkanałów logicznych. Zwielokrotnienie liczby kanałów transmisyjÂnych uzyskuje siÄ™ na drodze podziaÅ‚u czasu transmisji lub metodÄ… podziaÅ‚u zakresu czÄ™stotliÂwoÅ›ci transmisji na podzakresy wedÅ‚ug zasad opisanych wyżej. Pasmo przenoszenia zostaje podzielone na kilka pasm dla kanałów logicznych. Zastosowanie techniki czÄ™stotliwoÅ›cioweÂgo zwielokrotnienia liczby kanałów daje dobre efekty w przypadku zastosowania szerokopaÂsmowego medium transmisyjnego. Na przykÅ‚ad standardowy kabel koncentryczny zapewnia możliwość przesyÅ‚u informacji w paÅ›mie od 10 do 300 MHz, w kanaÅ‚ach po 12 MHz z szybÂkoÅ›ciÄ… transmisji do 10 Mb/s.
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
Â
...