Twoim problemem jest to, że powszechną NICOŚĆ mylisz z osobistą PUSTKĄ
1. Podać różnicę między PKB a Dochodem Narodowym
PKB- to jeden z podstawowych mierników dochodu narodowego stosowany w rachunkowości narodowej. PKB opisuje zagregowaną wartość dóbr i usług finalnych wykonanych na terenie danego kraju w określonej jednostce czasu (najczęściej w ciągu roku). PKB (produkt krajowy brutto, ang. gross domestic product – GDP) – jest miarą wielkości produkcji wytworzonej przez czynniki wytwórcze zlokalizowane na terytorium danego kraju, niezależnie od tego, kto jest ich właścicielem.
PKB mierzy wartość produkcji wytworzonej w gospodarce kraju.
Dochód narodowy- suma dochodów wszystkich podmiotów uzyskanych z wykorzystania czynników produkcji (ziemia, praca. kapitał) równa całkowitej wartości wytworzonych dóbr i usług. Miernikami DN są: PNB, PNN
2. Czy w skład PKB wchodzi wartość towarów o wątpliwej przydatności dla społeczeństwa?
Istnieją wydatki, które są nieadekwatne do wartości PKB jako miernika jakości życia.(Np. w USA na 1mieszkańca przypada więcej usług prawniczych niż produktów rolniczych). Część wydatków są czynnikami negatywnymi, przykładem są wydatki na zanieczyszczenia, czy na leczenie alkoholików!. Pojawiła się koncepcja by pomijać tego typu wydatki podnoszące wartość PKB, a brać pod uwagę wyłącznie aktywność gospodarczą, jako wartość pozytywną. Zaczęto mówić o Produkcie Ekonomicznym Netto, ale koncepcja się nie przyjęła, gdyż była trudna do realizacji.
3. Opisać czynniki wzrostu PKB w ujęciu Solowa
Wielkie znaczenie dla rozwoju teorii wzrostu gospodarczego miał model opracowany przez Roberta Solowa. Model ten wyjaśnia, w jaki sposób wzrost zasobów kapitału, wielkości zastosowanej w produkcji siły roboczej oraz postęp w dziedzinie technologii oddziałują na siebie i w jaki sposób wpływają na zwiększenie produkcji. Przede wszystkim model ten wyjaśnia wpływ podaży i popytu na dobra i usługi na wielkość akumulacji kapitału w danym czasie. Popyt wyznacza rozmiary produkcji, wytworzonej w danym czasie a popyt decyduje o podziale tej produkcji na elementy ostateczne.
W modelu tym, wielkość kapitału podlega zmianom z dwóch głównych powodów:
      inwestycje powiększają ogólną wielkość kapitał;
      drugie pewna część starego kapitału ulega zużyciu co powoduje obniżenie zasobu.
Natomiast na wzrost produkcji wpływają trzy czynniki: wzrost kapitału, przyrost ludności, postęp techniczny
We wspomnianym wyżej modelu Solowa, podobnie jak w modelu Harroda-Domara, zwiększenie stopy oszczędności podnosi poziom inwestycji. Inwestycje tworzą kapitał, toteż zwiększenie stopy oszczędności przyczynia się do zwiększenia ilości kapitału. W efekcie mamy wzrost gospodarczy. Jednak, zgodnie z
Gdy rosną nakłady jednego czynnika, a drugi czynnik produkcji nie zmienia się, to produkcja najpierw rośnie, lecz tempo wzrostu jest malejące, potem produkcja zaczyna spadać , im więcej jest kapitału, tym mniejsza jest jego produktywność. Z czasem więc tempo wzrostu gospodarczego maleje, aż w końcu wraca do tego samego poziomu na jakim było zanim stopa oszczędności wzrosła. Z analizy Solowa wynika więc, że w długim okresie intensywniejsze oszczędzanie nie przekłada się na szybszy wzrost gospodarczy. Wg Solowa po pewnym czasie tempo wzrostu i tak wróci do pierwotnej wartości, ale wtedy PKB będzie już na wyższym poziomie niż byłby gdyby nie szybki wzrost wywołany przez większe oszczędności
4. Co to jest funkcja produkcji i przykład.
Prostym sposobem przedstawienia współdziałania 3 czynników: siły roboczej, kapitału, technologii
W wytworzeniu produktu jest posłużenie się funkcją produkcji, która pokazuje wielkość produkcji wykonanej przy danej ilości pracy, kapitału i technologii. Funkcje produkcji można przedstawić za pomocą wzoru: Y= F (N,K,A)
Y- PKB, produkcja
N- zatrudnienie
K- kapitał
A- technologia
Jest to skrócony zapis stwierdzenia, że wielkość produkcji Y wykonanej w gospodarstwie zależy od N, K, A.
5. Co to jest stopa lombardowa?
Określa najwyższy poziom oprocentowania kredytów udzielanych przez bank centralny bankom komercyjnym pod zastaw papierów wartościowych (tzw. kredyty lombardowe). Cena pieniądza na rynku międzynarodowym może przekroczyć poziom stopy lombardowej ale zdarza się to tylko wtedy, kiedy banki gwałtownie potrzebują pieniędzy. Stopa lombardowa NBP to jedna z podstawowych stóp procentowych w Polsce, jej poziom ustalony jest przez Radę Polityki Pieniężnej.
6. Co to sÄ… prace otwartego rynku?
Są to interwencje banku centralnego, który kupuje lub sprzedaje papiery wartościowe, regulując tym samym ilość pieniądza w obiegu. Bank centralny jest inicjatorem operacji otwartego rynku. Minimalną rentowność operacji otwartego rynku określa tzw. stopa referencyjna. Celem operacji otwartego rynku jest regulacja krótkoterminowych stóp procentowych – dzięki tym operacjom bank centralny wpływa na ilość pieniądza znajdującego się w obiegu. Operacje otwartego rynku dzielimy na warunkowe i bezwarunkowe. Banki komercyjne zaciągają w banku centralnym krótkookresowe kredyty pod zastaw papierów wartościowych. Są to tak zwane kredyty lombardowe (czyli pod zastaw – zabezpieczeniem są właśnie papiery wartościowe), udzielane właśnie dzięki stopie lombardowej banku centralnego
7. Jakie są możliwe cele polityki pieniężnej?
Polityka monetarna (pieniężna) – część ekonomicznej polityki państwa obejmujące decyzje dotyczące kształtowania podaży pieniądza, w celu dostosowania jej do potrzeb gospodarki. Cele polityki monetarnej :
-          osiągnięcie podaży pieniądza na określonym, z góry założonym poziomie;
-Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â utrzymanie kursu walutowego na odpowiednim poziomie;
-Â Â Â Â Â Â Â Â Â Â cel inflacyjny;
-          polityka pieniężna jest tak kształtowana by poziom inflacji był taki, jak to zostało z góry ustalone.
8. Co to jest deficyt w systemie finansów publicznych?
Deficyt w systemie finansów publicznych jest to taka sytuacja, w której wydatki rządu są większe od jego dochodów. Na uzupełnienie braków (różnicy między wydatkami a dochodami) można:
-  pożyczyć środki w bankach komercyjnych;
-  sięgnąć po oszczędności obywateli (np. sprzedać obligacje państwowe);
pożyczyć w banku centralnym co zwiększa bazę monetarną.
Â
Â
Â