Twoim problemem jest to, że powszechną NICOŚĆ mylisz z osobistą PUSTKĄ
izotropia
niezależność właściwości mechanicznych (jak np. ) od kierunku; dla ciał , , i pokrywają się a liczba redukuje się do anizotropia zależność właściwości od kierunku; szczególnym przypadkiem jest
siła wewnętrzna (w punkcie), siła wypadkowa, z jaką cząstki odrzuconej części układu działają na wybrany punkt przekroju (zakłada się oddziaływania typu kulombowskiego: układ sił redukuje się do wypadkowej); siła wewnętrzna jest funkcją wektorową wektora wodzącego punktu i wersora normalnej zewnętrznej płaszczyzny
odkształcenia plastyczne
odkształcenia trwałe; przeciwieństwo odkształceń sprężystych, znikających po zdjęciu obciążenia (po odciążeniu)
odkształcenie
ogólnie: zmiana materiału; istnieje wiele miar odkształcenia; miarą wykorzystywaną w wytrzymałości materiałów jest odkształceń Cauchy'ego: jest on linearyzacją tensorów odkształcenia Lagrange'a (we współrzędnych materialnych) i Eulera (we współrzędnych przestrzennych) przy utożsamieniu z pierwotną (interpretacja jego składowych: patrz i )
odkształcenie kątowe
(postaciowe) połowa zmiany kąta prostego, wyznaczonego kierunkami 2 osi układu współrzędnych
odkształcenie liniowe
wydłużenie (skrócenie) względne: względna zmiana długości odcinka o kierunku równoległym do osi układu współrzędnych
odkształcenie średnie
średnie , εm = εkk / 3; trzecia część pierwszego (podstawowego)
przemieszczenie
(punktu) różnica między położeniem w i ; obrazem jest
przemieszczenie możliwe
(punktu) łączący dwa możliwe położenia punktu; zależy jedynie od więzów i nie musi być przemieszczeniem rzeczywistym punktu
przemieszczenie wirtualne
(przygotowane, pomyślane)(punktu) współliniowy z punktu (wynikającą z więzów układu)
rozciÄ…ganie (czyste)
prosty pryzmatyczny, utwierdzony w jednym punkcie na osi, obciążony na denkach obciążeniem powierzchniowym o stałej intensywności, o kierunku i zwrocie zgodnym z normalną zewnętrzną; możliwe jest uzyskanie ścisłego rozwiązania analitycznego odpowiedniego liniowej (stąd nazwa czyste rozciąganie, rozwiązanie wykorzystuje się do rozwiązania dokonuje się na podstawie ); stan naprężenia jest i jednoosiowy (w przekroju poprzecznym wyłącznie ); stan odkształcenia jest jednorodny, trójosiowy (patrz: liczba Poissona); wydłużenie pręta jest proporcjonalne do siły podłużnej, długości pręta a odwrotnie proporcjonalne do sztywności na rozciąganie
rozciÄ…ganie proste
przypadek w którym układ redukuje się do ; , przyjmujemy jak dla czystego (na podstawie )
ściskanie
układ redukuje się do siły ściskającej (patrz: ); dla stosuje się rozwiązanie rozciągania z odpowiednią zmianą znaków; dla prętów smukłych należy sprawdzić
naprężenia dopuszczalne
mniejsze od uznanych za niebezpieczne
naprężenia główne
ekstremalne , uzyskane w wyniku rozwiązania dla naprężenia
naprężenia styczne na nieobciążonym brzegu
jak wynika ze , wektor naprężenia stycznego (działającego w płaszczyźnie przekroju poprzecznego) jest styczny do konturu przekroju
naprężenia termiczne
naprężenia powstałe wskutek zmian termicznych (w
naprężenie
gęstość przy płaszczyzną o normalnej zewnętrznej równoległej do osi układu współrzędnych; takich płaszczyzn przekrojów może być w punkcie 6 (po 2 na każdy kierunek, różniące się zwrotem); na każdej płaszczyźnie przekroju występuje o 3 składowych, które transformują się zgodnie z , są więc składowymi tensora naprężenia; tensor naprężenia jest symetryczny; wymiar naprężenia: Pa, z reguły w technice: MPa
naprężenie efektywne
rzeczywiste, określone z uwzględnieniem i/lub materiału
naprężenie krytyczne
naprężenia ściskania odpowiadające
naprężenie normalne
składowa normalna (oba są takie same, wobec czego najczęściej w zapisie pojawia się tylko jeden indeks)
naprężenie oktaedryczne
dla przekroju jednakowo nachylonego względem ; składowa normalna wektora na płaszczyźnie oktaedrycznej jest równa i jest , podobnie jak składowa styczna (używana w )
naprężenie pozorne
(umowne, nominalne) odniesione do przekroju pierwotnego (próbki w , przed obciążeniem) albo przekroju ("netto") w okolicy
naprężenie styczne
każda z 2 składowych stycznych (o kierunku równoległym do osi układu współrzędnych); w na brzegu nieobciążonym kierunek wypadkowego naprężenia stycznego jest styczny do brzegu
naprężenie średnie 1.średnie , σm = σkk / 3; trzecia część pierwszego (podstawowego)
1.średnia wartość naprężenia w
naprężenie wstępne
(montażowe) naprężenie (w konstrukcjach statycznie niewyznaczalnych) wywołane bez udziału zasadniczych obciążeń, np.spowodowane niedokładościami wykonawczymi lub zmianą temperatury
naprężenie zredukowane
naprężenie w , odpowiadające stanowi naprężenia; wartość uzyskiwana z porównania obu przypadków
zasada de Saint-Venanta
jeżeli na niewielkiej części brzegu obciążenie rzeczywiste zastąpimy statycznie równoważnym, to w dostatecznie dużej odległości stan naprężenia, odkształcenia i przemieszczenia będzie się różnił dowolnie mało od rzeczywistego; zasada nie akceptowana w
zasada superpozycji
(addytywności rozwiązań), matematycznie superpozycja istnieje dla równań liniowych i jednorodnych postaci ƒ(x) = ax, bo wtedy: i skutek od niezależnie działających przyczyn jest równy sumie skutków od każdej z tych przyczyn z osobna:
ƒ(∑xi) = ∑ƒ(xi)
n-krotny wzrost przyczyny powoduje n-krotny wzrost skutku:
Æ’(kx) = kÆ’(x)
zasada superpozycji Boltzmana
() dla ciała liniowo lepkosprężystego: odkształcenie stanowi sumę przyrostów odkształceń we wszystkich chwilach poprzednich (a każdy z nich jest proporcjonalny do naprężenia): suma naprężeń wywołuje sumę odkształceń
zasada superpozycji dla obciążeń
i.          obciążenie ciągłe, prostopadłe i przyłożone do osi belki ukośnej, można rozłożyć na sumę obciążenia poziomego i pionowego o identycznej intensywności w rzucie pionowym i poziomym
ii.         obciążenie ciągłe liniowo zmienne można zastąpić sumą dwóch obciążeń ciągłych liniowo zmiennych o wartościach (naprzemiennie): na jednym końcu zero, na drugim - wartości danej
iii.        obciążenie trapezowe można rozłożyć na sumę (różnicę) obciążenia stałego i liniowo zmiennego o wartości początkowej zero
iv.        układ statycznie wyznaczalny układ, w którym mogą być wyznaczone z samych równań , bez odwoływania się do odkształcalności układu
v.         sztywność rozciągania iloczyn i pola przekroju
vi.        sztywność skręcania iloczyn i (dla przekroju kołowego: )
vii.       sztywność zginania iloczyn i głównego centralnego kierunki główne (własne) kierunki osi układu współrzędnych, w których macierz tensora jest a współrzędne na przekątnej głównej są ekstremalne
viii.      jednoosiowy stan naprężenia stan naprężenia, w którym tylko jedno z jest niezerowe; taka sytuacja ma miejsce w wielu typowych przypadkach (, , na itp.)
ix.        koła Mohra graficzne przedstawienie naprężenia w układzie |τ|(σ); 3 koła o środkach wyznaczonych przez średnie z kolejnych dwóch i promieniach równych , ich przecięcie z osią σ określa naprężenia główne; obszar zawarty między wielkim a małymi okręgami stanowi obszar możliwych rozwiązań (składowych stycznej i normalnej ) dla
x.         ścinanie przypadek, gdy występuje wyłącznie ; występuje rzadko (najczęściej w postaci tzw. ścięcia technicznego); jeśli występuje łącznie ze nazywany jest
xi.        moduł odkształcenia postaciowego (Kirchhoffa), występująca w , albo współczynnik przeliczenia (podwojonego) na ; 2G = E / (1 + ν); wymiar [Pa]; dla stali ok. 80 GPa
xii.       moduł sprężystości podłużnej (Younga), stała materiałowa; tangens kąta nachylenia wykresu odkształcenia w funkcji naprężenia na prostoliniowej części wykresu rozciągania (dla ); oznaczenie: E; wymiar [Pa]; dla stali ok. 210 GPa
xiii.      kąt skręcenia kąt zawarty pomiędzy promieniami wodzącymi punktu przed i po obciążeniu, w rzucie na płaszczyznę ; dla jest proporcjonalny do momentu i długości pręta a odwrotnie proporcjonalny do sztywności na skręcanie: α = Ms ls / (GIs);[radian, 1]
xiv.      moment zginający (gnący), moment, którego wektor działa w płaszczyźnie
xv.       oś obojętna w których są równe zero; położenie osi zależy od sił przekrojowych:
    •   dla rozciągania oś jest w nieskończoności,
    •  ...