Twoim problemem jest to, że powszechną NICOŚĆ mylisz z osobistą PUSTKĄ
Skotyzm, szkotyzm, kierunek w filozofii średniowiecznej, będący inspirowaną odpowiedzią na poglądy . Jego twórcą był . Rozwijał się zwłaszcza wśród myślicieli franciszkańskich XIV i XV w.
Niektórzy przedstawiciele: Ryszard de Conington (?-1310), Antoninus Andreas (?-1320), Franciszek z Marchii (1. połowa XIV w.), Hugo de Novo Castro (1. połowa XIV w.), Franciszek z Meyronnes (? - po 1328), Wilhelm z Alnwick (?-1332), Jan z Bassoles (?-1347), Jan z Ripa, zwany też Janem z Marchii (ok. połowy XIV w.), Piotr z Kandii (późniejszy papież Aleksander V, ?-1410), Jan Kapistran (?-1456), Wilhelm z Vaurillon (?-1463), Mikołaj z Orbelles (? - przed 1476).
Główne cechy skotyzmu:
1) w metafizyce - realizm, ujmowanie bytu w całości jako niezdeterminowanej i niesprzecznej w sobie struktury, odrębnej od determinacji jednostkowych, stanowiących podstawę konkretnych indywiduów,
2) w antropologii - dualistyczna wizja człowieka tworzonego przez intelektualną duszę i ciało,
3) w etyce - woluntaryzm, postrzeganie akceptacji norm moralnych jako aktu woli, niezależnego od rozumowego poznania,
4) w metodologii - wyczerpujące i drobiazgowe dyskutowanie każdej kwestii.
Teologię skotyzm traktował jako dyscyplinę praktyczną i w związku z tym dużo uwagi poświęcał tematyce pastoralnej. Zwolennicy skotyzmu - m.in. Tomasz Bradwardine (ok. 1290-1349) - rozwinęli też badania z dziedziny logiki.
Profetyzm, występowanie w imieniu bóstwa, Boga, prorokowanie (). Szczególnie mocno zakorzeniony w . Jako ruch społeczno-religijny odegrał znaczącą rolę u schyłku republiki rzymskiej i w początkach cesarstwa w Palestynie. Jego ideą przewodnią było wyzwolenie ludu z nędzy za pośrednictwem Bożego wysłannika. Znakiem przynależności do profetyzmu był obrzęd chrztu. Umiarkowany odłam ruchu uznawał tradycję Prawa głoszoną w judaizmie.
Z punktu widzenia filozoficznego profetyzm zasługuje na uwagę ze względu na rozwinięcie następujących zagadnień: 1) problemu Boga w Władcy i Ojca wszechrzeczy. 2) nowej koncepcji człowieka. 3) stosunku człowieka do Boga i do świata. 4) usytuowania jednostki w społeczności ludzkiej.
Bóg był przedstawiany jako hipostaza absolutnego dobra i absolutnej miłości warunkujących istnienie wszechrzeczy. Duszę pojmowano jako odrębną substancję w substancji ciała, jako "wcielony logos" istniejący poza przyrodą i poza historią.
Profetyzm znany był w innych religiach, także w , szczególnie dzięki działalności angielskiego pastora w XVIII w. oraz iluministycznego ruchu kwakierskiego () i metodystycznego ().