Twoim problemem jest to, że powszechną NICOŚĆ mylisz z osobistą PUSTKĄ
Wielki kryzys, który objął od 1929 wszystkie państwa kapitalistyczne, przybrał w Niemczech bardzo ostre formy i stał się podstawowym czynnikiem decydującym o dojściu Hitlera do władzy legalną drogą przez mechanizm wyborów. Jednak kolejnym kampaniom wyborczym towarzyszył coraz częściej gwałt i przemoc.
Ogromny wpływ na wzrost poparcia hitlerowskiego dążenia do władzy miała klasa przemysłowa, która w obawie przed wciąż zagrażającą rewolucją komunistyczną, obawą przed utratą swych majątków zadeklarowała Hitlerowi swoje poparcie finansowe na zjeździe w Dusseldorfie w styczniu 1932 roku.
W lutym 1933 roku w wyniku spisku hitlerowców spłonął budynek Reichstagu. Pożar gmachu parlamentu stał się pretekstem do ogłoszenia przez prezydenta Hindenburga stanu wyjątkowego, na mocy art. 48 konstytucji, oraz rozpisania nowych wyborów. Dały one NSDAP ( Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotników )wynik 44%, czyli ok. 19 mln głosów ludności . Po wyborach sytuacja hitlerowców polepszyła się jeszcze bardziej przez bezprawne unieważnienie mandatów komunistycznych, posłowie byli aresztowani – o ile nie uciekli
w porę za granicę.
Nowy Reichstag w marcu 1933 r. ogromną większością głosów uchwalił na okres 4 lat specjalne pełnomocnictwa dla rządu, dające mu prawo wydawania ustaw i uchylania konstytucji. Bezpośrednia odpowiedzialność za ustanowienie dyktatury Hitlera spadła na konserwatystów, zarówno protestanckich jak i katolickich. Do przejęcia władzy przez Hitlera przyczyniła się wizja przewrotu komunistycznego. Dzięki pomocy wielkiej finansjery Hitler wysunął swoją kandydaturę w wyborach na urząd prezydenta Rzeszy. Uzyskane duże poparcie w wyborach parlamentarnych latem 1932 ( 36,8%) i jego spadek jesienią , a tym samym wzrost poparcia dla ugrupowań komunistycznych zmusiły prezydenta Hindenburga do powierzenia Hitlerowi funkcji kanclerza , co nastąpiło 30 stycznia 1933r. Jego pierwszym krokiem było rozwiązanie parlamentu. Po śmierci prezydenta połączył w swych rękach urząd prezydenta i kanclerza. Sprawując odtąd nieograniczoną władze w III Rzeszy. W 1938r. objął naczelne dowództwo Sił Zbrojnych.
Zapoczątkowało to okres wzmożonego terroru (gestapo), utworzono obozy koncentracyjne dla przeciwników faszyzmu i rozpoczęto represje w stosunku do Żydów .
Polityka zagraniczna Hitlera zakładała pierwotnie rozszerzenie terytorium Rzeszy na całą Europę ("Rzesza od Atlantyku, aż po Ural"), zaś później także podbój Rosji i Afryki Północnej.
18 III 1933 roku został podpisany „Pakt Czterech”(pakt porozumienia i współpracy). Był to pakt przedstawiony przez Mussoliniego w czasie wizyty w Rzymie brytyjskiego premiera Ramsaya MacDonalda i ministra spraw zagranicznych Johna Simona 18 marca 1933 roku. Został podpisany przez Francję, Niemcy, Włochy, Wielką Brytanię. Ustalał zasady współpracy politycznej i gospodarczej, a także ewentualnego współdziałania militarnego przy nowelizacji obowiązujących traktatów międzynarodowych. Dodatkowo wprowadzał równouprawnienie w zakresie rozbrojeń i zbrojeń Niemiec, Austrii i Bułgarii. Uznany za próbę narzucenia Europie dyktatury jego sygnatariuszy; pakt czterech wywołał silny sprzeciw (m.in. Rady małej ententy i rządu RP). Był krytykowany przez francuską opinię publiczną i parlament, dlatego też nie został przez Francję ratyfikowany i nie wszedł w życie.
Niemcy były stałym członkiem Ligi Narodów od 8 IX 1926 roku, lecz wystąpiły z niej 21 X 1933 roku.
26 I 1934 roku w Berlinie podpisano 10-letnią deklarację o niestosowaniu przemocy pomiędzy Polską a III Rzeszą. Była to jednak mało znacząca deklaracja, ponieważ Hitler miał wobec Polski inne zamiary.
W Niemczech zapanowała dyktatura określana jako nazizm. Nowymi rozporządzeniami zniesiono wolności obywatelskie, rozwiązano wszystkie partie polityczne z wyjątkiem NSDAP. Zakazano działalności związków zawodowych, zastosowano również terror wobec opozycji. Hitler rozpoczął budowę obozów koncentracyjnych (od czerwca 1934). Führer polecił także dokonać "likwidacji" potencjalnych przeciwników wewnątrz partii nazistowskiej ("noc długich noży"). Zgodnie z doktryną nazistowską nastąpiły prześladowania ludności żydowskiej, usankcjonowane w roku 1935 przez ustawy norymberskie. Dla realizacji tych celów rozbudowano aparat terroru, tworzony przez takie organizacje jak Gestapo czy SS. Gdy Hitler poczuł się pewniej w 1935 przyjęto ustawę o odbudowie sił zbrojnych (Wehrmacht), co było sprzeczne z traktatem wersalskim. Partia wprowadziła ścisły nadzór państwa nad gospodarką.
7 III 1936 roku Niemcy wkroczyły do zdemilitaryzowanej Nadrenii, co było złamaniem paktu z Locarno z 1925 roku oraz traktatu wersalskiego z 1919 roku. Zgodnie z tymi założeniami Niemcy musiały między innymi wyprowadzić swoje wojska z rejonu Nadrenii i Zagłębia Ruhry, które odtąd miały stać się strefą zdemilitaryzowaną i międzynarodową. Ponadto Francja odzyskała Alzacje i Lotaryngię, Polska uzyskała Wielkopolskę oraz Pomorze Gdańskie, zaś Anglia przejęła wszystkie niemieckie kolonie.
Po sukcesie, jakim niewątpliwie był dla Fuhrera wkroczenie do strefy Nadrenii, nadeszła pora na odważniejsze kroki jakimi były niewątpliwie jawna interwencja w wojnę domową w Hiszpanii, a następnie bezkrwawy zabór Austrii
25 X 1936 doszło do podpisania traktatu o przyjaźni między Niemcami a Włochami. Mussolini zadeklarował, że oba kraje będą tworzyć "oś", której inne kraje Europy będą podporządkowane. Traktat został zawarty wówczas, gdy Liga Narodów wyraziła znaczny sprzeciw wobec wojny włosko-abisyńskiej. Następnie 22 V 1939 w Berlinie, związek przekształcił się w przymierze, nazwane przez Mussoliniego "paktem stalowym". Był to pakt wymierzony przeciw krajom zachodnim oraz ZSRR i został podpisany na okres 10 lat. Niemcy uznawały basen Morza Śródziemnego za strefę wpływów włoskich. Włochy zobowiązywały się popierać politykę Niemiec bez zastrzeżeń, a w razie potrzeby wystąpić w wojnie po stronie Niemiec oraz nie zawierać porozumień z innymi państwami bez ich zgody. Pakt został podpisany przez Galleazo Ciano w imieniu strony włoskiej i Joachima von Ribbentropa w imieniu hitlerowskich Niemiec i był rozszerzeniem porozumienia tzw. Osi Berlin-Rzym z X 1936. Późniejsza współpraca wojskowa Niemiec i Włoch rozpoczęła się wraz z hiszpańską wojną domową.
Zarówno III Rzesza jak i Włochy postanowiły wspólnie wesprzeć militarnie nacjonalistów na czele z generałem Franco. Jednak oba te państwa traktowały Hiszpanię jako poligon wojskowy do wypróbowania nowych rodzajów broni, nie przywiązując wagi do działań militarnych.
25 XI 1936 doszło do podpisaniu paktu antykominternowskiego, czyli układu podpisanego przed przedstawicieli rządów Niemiec i Japonii, w celu koordynowania działań przeciwko Kominternowi (międzynarodowa organizacja komunistyczna, która powstała z inicjatywy Lenina w 1919 roku). Tajny protokół dołączony do układu zobowiązywał sygnatariuszy do zachowania neutralności, gdyby jedna ze stron znalazła się w stanie wojny z ZSRR. 6 listopada 1937 roku do paktu dołączyły Włochy. Pakt ten był podstawą późniejszych umów wojskowych zawieranych między Niemcami i Włochami (22 maja 1939 roku) oraz Japonią (11 grudnia 1940 roku). Wspólnym celem tych państw było uzyskanie światowej hegemonii i przeciwstawienie się państwom alianckim.
12 II 1938 roku Adolf Hitler w spotkaniu z kanclerzem Austrii z Kurtem von Schuschniggiem,
zażądał zgody na Anschluss (aneksja) Austrii.
Od 1933 roku "Anschluss" Austrii był priorytetowym celem niemieckiej polityki
Szczególnie zabiegał o to minister sprawiedliwości Rzeszy Hans Frank. Polityka niemiecka wobec Austrii cechowała się w tym okresie dużą agresją. Hitlerowcy na wszystkie sposoby dążyli do osłabienia Wiednia i dokonania przyłączenia. Zakazano nawet niemieckim turystom odwiedzania alpejskiej republiki, co dla gospodarki austriackiej było zabójcze, bowiem z turystyki czerpano ogromne dochody. Coraz silniejsze okazywały się też wpływy austriackich hitlerowców, którzy cały czas otrzymywali wsparcie z Rzeszy. Wobec zwiększających się wystąpień prowokacyjnych działaczy hitlerowskich, rząd w Wiedniu zakazał działalności tej partii w Austrii.
Na początku 1938 roku hitlerowskie bojówki w Austrii otrzymały instrukcję rozpoczęcia akcji paraliżujących normalne życie kraju. Ówczesny kanclerz Austrii, Kurt Schuschnigg rozpoczął rokowania z Hitlerem, który postawił warunek przekazania najwyższych władz państwowych w ręce austriackich nazistów. Gdy kanclerz zapowiedział przeprowadzenie plebiscytu w tej sprawie, Hitler zgromadził nad granicami Austriackimi liczne wojska Wehrmachtu. Pod tą groźbą Schuschnigg ustąpił z urzędu kanclerskiego. Jego następca Arthur Seyss- Inquart natychmiast zwrócił się do rządu Rzeszy o pomoc wojskową. 12 marca 1938 roku armie niemieckie zajęły Austrię przekształcając ją w jedną z prowincji Niemiec- Ostmark.
Kolejnym celem Adolfa Hitlera po anektowaniu Austrii stała się Czechosłowacja. Prowokując konflikt z tym krajem zamierzał on znów posłużyć się „dyplomacją szantażu”. Przedmiotem konfliktu stały się Sudety, gdzie zamieszkiwała znaczna część niemieckiej mniejszości. Niepokoje zainicjowała nacjonalistyczna partia Sudecko- Niemiecka, organizując liczne akcje sabotażowe i dywersyjne. Rząd w Pradze atakowany był także za tolerowanie działalności komunistycznej, która uległa nasileniu po podpisaniu z ZSSR w 1935r układu o wzajemnej pomocy. 29 września 1938 roku w Monachium odbyła się konferencja z udziałem rządów Niemiec, Włoch, Francji i Anglii. W następstwie tej konferencji Hitler, Mussolini, Chamberlain i Daladier podpisali układ upoważniający III Rzeszę do aneksji tzw. Obszaru Sudetów. Rząd Czechosłowacki nie został nawet zaproszony do udziału w obradach.
Nowy rząd utworzony po aneksji Sudetów prowadził wobec Berlina uległą politykę, która jednak nie zapobiegła likwidacji państwa Czechosłowackiego. W lutym 1939 roku ukonstytuował się samozwańczy prohitlerowski rząd na Słowacji. Nie spodobało się to władzom w Pradze, co spowodowało wystosowanie przez Hitlera ultimatum, wzywając do Berlina prezydenta Czechosłowacji i ministra spraw zagranicznych. W Berlinie wręczono im do podpisania gotowy dokument aneksji do Rzeszy Niemieckiej Czech i Moraw. 16 marca 1939 roku wojska Wehrmachtu wkroczyły do Pragi, w tym samym dniu w Pradze Hitler podpisał dekret o powstaniu Protektoratu Czech i Moraw . Nowopowstałe państwo Słowackie dobrowolnie oddało się pod opiekę Rzeszy.
Układ monachijski przewidywał zwołanie konferencji międzynarodowej w sprawie rozstrzygnięcia sporu o część Śląska Cieszyńskiego (Zaolzie) pomiędzy Polską i Czechosłowacją oraz kwestii przynależności Wolnego Miasta Gdańska. Konferencja taka jednak nie odbyła się.
22 III 1939 rząd Rzeszy wymusił na Litwie odstąpienie Rzeszy obszaru Kłajpedy, która na mocy ładu wersalskiego była dotąd wolnym miastem.
Niecały miesiąc później, 11 IV 1939 Hitler zatwierdził plan ataku na Polskę, określony mianem "Fall Weiss" ("Biały Plan").
23.08.1939 roku podpisany został w Moskwie Niemiecko-radziecki pakt o nieagresji przez Ribbentropa i Mołotowa. Powoływał się on na poprzednią umowę z kwietnia 1926 roku i zawierał zobowiązanie do powstrzymania się od wszelkiego agresywnego działania i wszelkiej napaści we wzajemnych stosunkach, zarówno samodzielnie, jak i wspólnie z innymi państwami. Istotę zawartego sojuszu oddawał zawarty równocześnie tajny protokół dodatkowy. Ustalał on granice ich obopólnych stref interesów w Europie Wschodniej. Północna granica Litwy miała oddzielać strefy interesów Niemiec i ZSRR. Oznaczało to, że Finlandia, Estonia i Łotwa znalazły się w radzieckiej strefie wpływów, tak jak Besarabia w Europie Południowo-Wschodniej. W ten sposób ZSRR zrywał rozmowy z Wielką Brytanią i Francją, dając Hitlerowi wolną rękę w działaniach przeciw Polsce. O Polsce mówił jeden z artykułów. W wypadku, gdyby nastąpiły zmiany polityczne bądź terytorialne na terenach należących do Państwa Polskiego, granica stref interesów ZSRR i Niemiec miała przebiegać (w przybliżeniu) po linii rzek Narew, Wisła i San. Kwestia, czy w interesie obu państw będzie utrzymanie niezależnego Państwa Polskiego, i w jakich granicach, mogłaby być ostatecznie wyjaśniona na drodze przyjaznego porozumienia. O ile porozumienie z Anglią i Francją mogło utrwalić pokój, pakt Ribbentrop-Mołotow oznaczał wojnę. Hitler dawał ZSRR więcej niż państwa zachodnie, wejście zaś w bezpośrednie sąsiedztwo z III Rzeszą nie przerażało Stalina, zafascynowanego doraźnymi korzyściami współpracy z Hitlerem.
Podsumowując, Hitler po dojściu do władzy bezkompromisowo dążył do stworzenia z III Rzeszy państwa panującego w całej europie. W swoich działaniach nie bał się stosować terroru i przemocy, a jego polityka pełna była nienawiści, antysemityzmu i nacjonalizmu. Początkowe sukcesy polityki siły, którą prowadził Hitler dawały nadzieję na sukces jego politycznych aspiracji, jednak później okaże się, że pewność siebie na arenie międzynarodowej nie zawsze prowadzi do upragnionego zwycięstwa.