Twoim problemem jest to, że powszechną NICOŚĆ mylisz z osobistą PUSTKĄ
Psychologia, nierozerwalnie z nią związana. Dusza i ciało człowieka tworzą więc swoistą całość, a nie dwa oddzielne .:
·   dusza wegetatywna wiąże się z i rośnięciem; stanowi formę roślin, zwierząt i ludzi;
·   dusza zmysłowa czyni zdolnym do i poruszania się; stanowi formę u zwierząt i ludzi;
·   rozum występujący wyłącznie u ludzi, który z kolei dzieli się na
·   rozum bierny,
·   rozum czynny, który, nie będąc powiązany z ciałem (stanowiąc czystą formę), jest . Arystotelesa wynikała w dużym stopniu z jego , ale także była wypracowana na drodze praktycznych obserwacji. Rozumiał on dobro i cnotę jako dążenie do doskonalenia swojej formy, czyli duszy. Gdy dusza osiągnie , przeznaczoną dla danej jednostki postać, to wtedy jednostka ta osiągnie trwałe szczęście i cnotę.
Dusze ludzkie są niepowtarzalne, dlatego to, co jest dobre dla jednego człowieka, niekoniecznie musi być dobe dla drugiego. Dobro zatem jest pojęciem i zależy od mnóstwa różnych czynników. Próba uszczęśliwiania wszystkich poprzez tworzenie jest więc mrzonką, która w istocie może tylko wszystkich unieszczęśliwić (było to sprzeczne z poglądami ).. Jego osobiste doświadczenia z przekonały go, że nawet najmądrzejsi filozofowie nie są wolni od zwykłych ludzkich namiętności, a nawet zdarza się, że podlegają im silniej. Zgodnie ze swoją teorią duszy, Arystoteles twierdził, że każdy człowiek trwa w naturalnym konflikcie żądz cielesnych i racjonalnej ocenie sytuacji dostarczanej mu przez rozumną część jego duszy. Z tego powodu cnota to stały proces przezwyciężania i kontrolowania żądz wymagający stałego wysiłku a nie coś co na trwałe można posiąść przez proste nabywanie wiedzy. Moralność to zatem podążanie za nakazami rozumu, które mogą być albo wpojone przez wychowanie albo uzyskane na skutek własnych przemyśleń, co dla samej moralności jako takiej ma drugorzędne znaczenie. Stąd człowiek mądry, ale o słabej woli bywa często mniej cnotliwy od człowieka niewykształconego ale o silnej woli., zm. ) – grecki. Stworzył opozycyjny do platonizmu i równie spójny system filozoficzny, który bardzo silnie działał na filozofię i naukę europejską, a jego chrześcijańska odmiana zwana była od w. i jest po dziś dzień oficjalną filozofią .
Arystoteles był pierwszym filozofem w historii, który wyszedł najpierw od i , a dopiero później przeszedł do teorii bytu. była nieprawdziwa, a na poparcie swego stanowiska przywoływał fakt, że wprawny potrafi przekonać niedoświadczonego ucznia niemal do wszystkiego.
Arystoteles stwierdził, że dużo rozsądniejsze jest przyjęcie, że ludzie rodzą się z nie zapisanym umysłem, który zapełnia się myślami na skutek codziennych doświadczeń życiowych. Myśli jednak żyją później własnym życiem i część ludzkich rozumowań ulega rozmaitym wypaczeniom i dziwactwom.
Przyjmując to założenie Arystoteles doszedł do wniosku, że aby uporządkować ludzkie myśli i wykazać które z nich są adekwatne do rzeczywistości, a które nie, należy stworzyć naukę o samym myśleniu jako takim. Naukę tę nazwał logiką. zajmujący się badaniem i tworzeniem systemów myślowych, z których można wyprowadzać zasady moralne.) i politykę (z gr. polis - państwo-miasto) którym podporządkowywał dyscypliny podrzędne (retoretyka, ekonomika, poetyka)
·   Filozofię teoretyczną dzielił na fizykę matematykę i pierwszą filozofię (nauka która dalej niż matematyka posuwa abstrakcję, ma ona za przedmiot byt jako tak, rozważa same tylko powszechne własności bytu.)
II Logika
Logika zajmuje siÄ™ analizÄ… poprawnego rozumowania
Zdaniem Arystotelesa celem nauki jest wyprowadzenie (apodeixis) stanu faktycznego z jego przyczyn. Ten proces ma dwie możliwe formy: wnioskowanie o szczególnych przypadkach ze znanej ogólnej reguły (dedukcja) i wnioskowanie o ogólnej regule ze znanych poszczególnych przypadków (indukcja). Poprawności wnioskowania miała natomiast służyć jako metoda porządkowania myślenia według jego formy, a nie treści (). Arystoteles stworzył zupełny system tak zwanej teorii , która obecnie stanowi część . Sam Arystoteles na oznaczenie tego, co dziś zwiemy logiką używał terminu analityka, rezerwując nazwę logika dla dialektyki, czyli sztuki prowadzenia dyskusji., które odpowiada istniejącej w świecie rzeczywistym (rodzajowi). Pojęcie wprowadza definicja (horismos) wskazująca nadrzędny rodzaj oraz różnicę gatunkową. Np. w definicji człowieka jako "istoty rozumnej" – "istota" jest nazwą nadrzędnej kategorii, a "rozumna" określa właściwość, która wyróżnia człowieka spośród innych istot.). Arystoteles przedstawił reguły wnioskowania, jako związku między różnymi sądami, a szczególnie teorię – związku dwóch zdań z trzecim. oraz na wnioskowaniu z obserwowanych danych rozumowaniu . Arystoteles sformułował cztery podstawowe zasady poprawnego formułowania i dowodzenia .) – jest stworzony do życia w . Życie społeczne opiera się na najbardziej trwałej strukturze, jaką jest (więź pomiędzy kobietą a mężczyzną). Małżeństwo tworzy rodzinę, która nie jest w stanie zaspokoić swoich potrzeb, a zatem łączy się w kolonie rodzin (gminę wiejską), a następnie w (państwo), które jest wspólnotą pełną, . W ten sposób Arystoteles tworzy schemat genezy państwa:
małżeństwo > rodzina > gmina wiejska > polis, a właściwie zbiór jego pism egzoterycznych (przeznaczonych na użytek wewnątrzszkolny) ułożony przez . Na ich podstawie dokonuje się rekonstrukcji najważniejszych pojęć .
Składa się z wielu ksiąg, m.in.:
KsiÄ™ga aÂ
filozofia jako nauka o bycie, najogólniejsza z nauk
KsiÄ…ga gammaÂ
określenie filozofii, obrona zasady niesprzeczności i wyłączonego środka - filozofia jako najogólniejsza z nauk korzysta z innych, atrybutywnych w stosunku do bytu, dziedzin wiedzy używając ich zdobyczy                                                                      4
Â
Zasady "naukowego myślenia"
1.  wychodzeniu z jak najmniejszej ilości założeń pierwotnych (nazwane później ), które znajduje się poprzez myślenie indukcyjne,
2.  tworzeniu w oparciu o te założenia ścisłej teorii posługując się myśleniem dedukcyjnym,
3.  ostateczną weryfikację teorii poprzez konfrontację wniosków z niej wynikających z faktami.
III Metafizyka dualizm rzeczy i idei. Uważał on, że idee "nie przyczyniają się też w żaden sposób do poznawania innych rzeczy [...] ani do wyjaśniania ich istnienia, bo nie znajdują się w poszczególnych rzeczach, które w nich uczestniczą [...]". Jego zdaniem istota rzeczy (substancja, ousia) zawiera się w niej samej.
W miejsce dualizmu platońskiego powstał jednak inny: materii i formy. Forma była odpowiednikiem idei platońskiej, lecz nie jako osobny, niezależny byt, a jako coś nadające kształt i postać materii – tworzywu. Relację między formą a materią można więc sobie wyobrazić jak relację między naczyniem a wodą, albo gliną i palcami garncarza.
Formy w zasadzie nie mogą istnieć bez materii, a z drugiej strony sama materia bez form nie posiadałaby kształtu, koloru, ruchu i innych cech; byłaby czystym . Tak więc znany nam z doświadczenia świat jest nierozerwalną kombinacją materii i idei-form.
Przyczynił się do rozwoju teorii atomistycznej twierdząc, że cała materia składa się z tych samych ciągłych substancji pierwotnych., która posiada unikalną cechę bycia świadomym o samej sobie.
Z połączenia tych ontologicznych założeń powstała teoria czterech przyczyn, jakie muszą być spełnione do zaistnienia danej rzeczy:
·   przyczyna materialna (causa materialis) – rzecz powstaje z materii;
·   przyczyna formalna (causa formalis) – powstaje przez ukształtowanie materii przez formy;
·   przyczyna sprawcza (causa efficiens) – powstanie rzeczy musi być określone przez czynnik działający uprzednio;
·   przyczyna celowa (causa finalis) – powstanie rzeczy musi służyć pewnemu celowi.
Arystoteles rozważając pierwszą przyczynę (sprawczą) ruchu postulował istnienie ducha, który poruszałby światem, tak jak dusza porusza ciałem. Jako ostateczne źródło ruchu byłby
Arystoteles rozważając pierwszą przyczynę (sprawczą) ruchu postulował istnienie ducha, który poruszałby światem, tak jak dusza porusza ciałem. Jako ostateczne źródło ruchu byłby nieruchomy (nieruchomu poruszyciel). Duch ten został utożsamiony z , ale w odróżnieniu od istot znanych z wierzeń religijnych nie jest on czynnikiem aktywnym – nie ingeruje w dzieje świata. Jego zdolność poruszania wynika raczej z tego, że rzeczy kierowane tęsknotą dążą do niego jako do czystej formy.
Koncepcja , że każdy rozwój dokonuje się stosownie do założonego celu była istotnym elementem arystotelesowskiej fizyki i biologii.
Wg Arystotelesa istnieje:
·         świat przypadkowy- niedoskonały, zależny, wskazując na byt konieczny – doskonały absolutny
·         pierwszą przyczyną jest bóg
...