Twoim problemem jest to, że powszechną NICOŚĆ mylisz z osobistą PUSTKĄ
F prop. - siła odpowiadająca granicy proporcjonalności. W tym zakresie obciążeń odkształcenie jest wprost proporcjonalne do wywołującego je obciążenie zgodnie z prawem Hooke”a.
F spr – siła odpowiadająca granicy sprężystości. Teoretycznie jest to taka wartość siły, przy której nie powstaną w badanym materiale trwałe odkształcenie, tzn. że po ustąpieniu działania tego obciążenia próbka wraca do swych wymiarów początkowych.
F e – siała odpowiadająca granicy plastyczności. Będzie to takie obciążenie, które wywołuje wyraźne trwałe odkształcenia.
F m – siła odpowiadająca wytrzymałości na rozciąganie. Jest to największa wartość siły uzyskana w trakcie próby. Po jej osiągnięciu obserwuje się wyraźnie, postępujące lawinowo zmiany przekroju poprzecznego próbki.
F u – siła zrywająca próbkę.
Granica proporcjonalności R prop – jest to takie największe naprężenie rozciągające, które nie wywołuje w badanym materiale żadnych trwałych odkształceń. W tym zakresie naprężeń obowiązuje teoretycznie prawo Hooke”a.
Granica sprężystości R spr – jest to takie największe naprężenie rozciągające, po ustąpieniu którego badany materiał jest w stanie wrócić do swych wymiarów początkowych.
Granica plastyczności R e – jest to takie największe naprężenie rozciągające, które wywołuje w badanym materiale pewne odkształcenia trwałe, które pozostaje po ustąpieniu wywołującego je obciążenie.
Wytrzymałość na rozciąganie R m – jest to naprężenie rozciągające odpowiadające największej sile obciążającej Fm uzyskanej w trakcie przeprowadzonej próby odniesionej do przekroju początkowego So badanego materiału.
Naprężenie rozrywające R u – jest to rzeczywiste naprężenie rozciągające występujące w przekroju poprzecznym próbki w miejscu przewężenia w chwili rozerwania.
Umowna granica sprężystości R 0,05 – jest to takie naprężenie rozciągające, które wywołuje w badanej próbce odkształcenie trwałe. Εtr = 0,05%
Umowna granica plastyczności R02 – jest to takie naprężenie rozciągające, które wywołuje w badanej próbce trwałe wydłużenie umowne Etr = 0,2%
Celem ćwiczenia jest wyznaczenie: granicy plastyczności, wytrzymałości na rozciąganie, naprężenia rozrywającego, wydłużenia Ap, przewężenia Z
Wydłużenie Ap – to stosunek trwałego wydłużenia bezwzględnego bazy pomiarowej próbki ∆L po zerwaniu do jej długości początkowej L0.
Przewężenie Z – to zmniejszenie pola przekroju poprzecznego próbki w miejscu rozerwania odniesione do pola jej pierwotnego przekroju, wyrażone w procentach.
Próbki – w celu ujednolicenia wyników próbę przeprowadza się na próbkach znormalizowanych okrągłych lub płaskich, pięciokrotnych lub dziesięciokrotnych.
Wartości przewężenia należy wyznaczać: a) dla próbki okrągłej-przez pomiar średnicy du w miejscu największego zwężenia w szyjce. Średnicę należy mierzyć w dwóch wzajemnie prostopadłych kierunkach i miarodajną jest średnia arytmetyczna tych dwóch pomiarów.
b) dla próbek płaskich – przez pomiar największej szerokości bu i najmniejszej grubości próbki au w miejscu jej rozerwania.
Tensometr elektro-oporowy
Wykorzystuje zjawisko zmiany rezystancji drutu metalowego na skutek zmiany jego długości. do wyznaczania odkształceń. Zakres 3-50mm dokładność 2 - 2,7
Budowa drut elektrooporowy, podziałka izolacyjna, połączenia przewodów. Praktycznie użytkowany jest tensometr z cienkiego druciku konstantanowego, kant helowego lub nichromowego o średnicy ok. 0,02 mm, zwinięty w kształcie wielokrotnego wężyka. Węzyk nakleja się z podkładką na powierzchni elementu.