Twoim problemem jest to, że powszechną NICOŚĆ mylisz z osobistą PUSTKĄ
Metody montażu : Montaż równoległy, Montaż przyspieszony –mnożenie coraz krótszych ujęć. Montaż atrakcji – wzmocnienie znaczenia jednego obrazu przez umieszczenie go w sąsiedztwie innego obrazu, niekoniecznie odnoszącego się do tego samego wydarzenia. Montaż skojarzeń. Montaż zdarzeń – łączenie ujęć opisujących to samo miejsce i czas. Montaż przyczynowo-skutkowy – przyczyna rodzi skutek. Montaż wewnątrzujęciowy (wewnątrzkadrowy) – polega na zastąpieniu cięć ruchem aktorów i kamery w czasie długiego. Montaż oparty na punkcie widzenia. Montaż na ruchu (ciecie akcji). Sekwencja montażowa – to zestawienie scen przedstawiających powiązane ze sobą fragmenty fabuły, charakteryzujące daną akcję. Montaż leitmotivu (motywu powracającego) – operuje ujęciem lub sceną, która w identyczny lub podobny sposób parokrotnie powtarza się w toku akcji. Montaż linearny – najprostszy rodzaj narracji (jedność akcji) Montaż synchroniczny – równoczesność wątków. Montaż retrospektywny – połączenie teraźniejszości z przeszłością. Montaż kreacyjny – tworzenie czasu i przestrzeni filmowych. Montaż antytez – montaż na zasadzie kontrastu. Montaż polifoniczny –szybka projekcja obrazów, nie pozwalająca na zastanowienie się nad jej logicznością. Decoupage – Zabieg montażowy polegający na tym, że bardzo niewiele ujęć jest powtórzonych tudzież zachowuje względem siebie jakiekolwiek zasady ciągłości i zgodności – mieszane są linie wzroku, ilość i miejsce pojawiających się osób w kadrze, ujęcia ostre i nieostre, postaci raz mieszczą się w ramie kadru, raz nie. Przeskok montażowy (jump cut) – skok montażowy, ostre cięcie montażowe tzw. skaczące. Jest to chwyt łamiący ciągłość czasową i graficzną, polegający na zestawieniu 2 ujęć przedstawiających ten sam obiekt, ale przy zbyt małej różnicy odległości i kąta kamery. Montaż dźwięku - operacja polegająca na miksowaniu dialogów, dźwięków efektowych itp. i synchronizowanie ich z obrazem. Metody te można łączyć. Montaż przestrzeni przyległych: widz musi zorientować się, że akcja dzieje się w 2. Różnych miejscach, ale umie także określić je przestrzennie. Montaż symultaniczny: akcja dzieje się w tym samym momencie, ale w 2 różnych miejscach. Zadania montażu Zadania techniczne, zadania dramaturgiczne, zadania skojarzeniowe. Montaże miękkie zaciemnienie, rozjaśnienie, irys, roletka, odwrotka. Ciągłość wizualna to logiczny ciąg elementów filmowych zapewniających spójność sceny. Osiągamy ją poprzez zgodność: scenograficzną, oświetleniową, kostiumową i przestrzenną (kierunków ruchu). Zgodność położenia. Zgodność kierunków. Reguła zachowania osi akcji (system 180˚). „Doskok po osi” – jest to zabieg polegający na ukazaniu obiektu w skrajnie różnych planach zgodnie z osią optyczną obiektywu kamery, uznawany przez pewien czas za błąd w montażu a obecnie całkowicie upowszechniony. Mylące dopasowanie wizualne - wprowadzenie widza w błąd w oparciu o mylne przesłanki wizualne. Kierunek ekranowy - jest to stosunek przestrzenny rozmieszczenia postaci i przedmiotów, kierunków ruchu oraz spojrzeń ustalonych przez ujęcie ustanawiające. Suspens - wstrzymanie, zawieszenie akcji w punkcie kulminacyjnym. Efekt dramaturgiczny. Retardacja. Niediegetyczne wstawki – są to ujęcia wplecione w sekwencję scen, odróżniające się brakiem powiązania przestrzennego i czasowego, często o wymowie metaforycznej. Relacje pomiędzy ujęciem A i B: Graficzne – interakcja graficznych elementów 2 ujęć, tzn.: oświetlenia, miejsca akcji, strojów, zachowania bohaterów w czasie i przestrzeni a także ruchów kamery i kadrowania. Rytmiczne – określony rytm, na który wpływają również: ruchy postaci, pozycje i ruch kamery oraz dźwięki. Równomierność jaki i zamiana rytmu silnie wpływają na odbiór filmu, podkreślając ciągłość akcji lub nagły jej zwrot. Przestrzenne – montażysta może zestawić tak ujęcia aby z elementów różnych części świata realnego stworzyć jedną przestrzeń filmową Czasowe – Czas fabuły pozwala widzowi na odtworzenie czasu historii po przez: porządek, trwanie i częstotliwość. Plany: Plan amerykański, Detal, Ogólny, Półzbliżenie Total, Zbliżenie Plany od największego do najmniejszego, plan pełny, Plan sytuacyjny - prosty szkic określający sytuację na planie a także miejsce ustawienia kamery. Plany mogą zmieniać się: regresywnie- od dalekiego do bliskiego; porgresywnie-od bliskiego do dalekiego; kontrastująco-przez zestawienie ze sobą planów kontrastujących np. plan ogólny, po którym bezpośrednio pojawia się zbliżenie; powtórzeniowo-powtórzenie pojawiających się planów. Światło: ogólne, odbite, punktowe, kontrujące. Bliki - plamy światła o relatywnie dużej jasności padające na powierzchnię. Rodzaje światła - Skierowane (twarde) -„Światło dnia słonecznego”. Rodzaje cienia: własny, rzucony. Modele oświetlenia Trójpunktowy: rysujące (najjaśniejsze i najostrzejsze), wypełniające (łagodzi działanie rysującego), kontrowe (zarysowanie konturu obiektu). Oświetlenie kluczowe - to suma światła rysującego i wypełniającego. Wysoki (high key): stosowany do scen rozgrywanych za dnia, wykorzystujące duże jasne plamy światła. Niski (low key): zaciemnione sceny. Stosuje duży kontrast i małe natężenie światła. Kierunek światła: przednie, tylnie, z dołu, z boku, z góry GRA AKTORSKA gestykulacja: skonwencjonalizowanie i metaforyczność znaczeń, podteksty gestu, chód i postawa bohatera, istotna rola rąk. Mimika: brwi i oczy. KOMPOZYCYJNE RÓWNOWAŻENIE UJĘCIA Punkty przyciągające uwagę na ekranie są rozmieszczone równomiernie (z założeniem, że widz będzie bardziej obserwował górną część ekranu - z reguły są tam umieszczone głowy bohaterów) .dwustronna symetria jest skrajnym przykładem takiego zabiegu przybliżona równowaga prawej i lewej strony ekranu - umieszczenie postaci ludzkiej w centrum. Kompozycja może się opierać na dwóch lub więcej elementach (widz przenosi wzrok z jednego na drugi) Zasada kontrastu - kolejna metoda przyciągnięcia uwagi widza, opierająca się na naturalnej skłonności człowieka do wychwytywania zmian. PLANY - pierwszy, drugi i tylni (tło), Chłodne i blade kolory postrzega my jako położone dalej (często wykorzystywane jako tło), Perspektywa powietrzna -zamglenie odległych planów, bo nasz system wzrokowy zakłada, że ostre kontury, wyraźne faktury i czystsze kolory należą do elementów pierwszego planu. Silne wrażenie głębi powstaje również wtedy, gdy równoległe linie spotykają się w odległym punkcie zbiegu (perspektywa linearna, może być boczna -punkty zbiegu nie pokrywają się z geometrycznym środkiem) Inscenizacja ma za zadanie wytworzyć dynamiczną relację między pierwszym, a drugim planem. Kompozycja płaska - przejawia relatywnie mało głębi, a najbliższy i najdalszy plan wydają się być nieznacznie tylko od siebie oddzielone. Kompozycja głębinowa -plany wydają się być oddzielone od siebie dużymi przestrzeniami.
KAMERA I PERSPEKTYWA OBIEKTYWNY PUNKT WIDZENIA, SUBIEKTYWNY PUNKT WIDZENIA, KAMERA JAKO PUNK WIDZENIA (POV) - PERSPEKTYWY - w zależności od tego, jaką pozycję przyjmiemy wraz z kamerą w stosunku do filmowanego obiektu, możemy mówić o różnych rodzajach perspektywy. Jeżeli nie zmieniając własnego położenia będziemy opuszczać, lub zadzierać obiektyw, będziemy mieli do czynienia z trzema punktami widzenia perspektywą ludzką (normalną), ptasią oraz żabią. PERSPEKTYWY: PERSPEKTYWA LUDZKA jest narzędziem dokumentującym, gdyż umożliwia zarejestrowanie obrazu bez zniekształceń, możliwości różnorodnej interpretacji. PERSPEKTYWA PTASIA Sfilmowane w ten sposób przedmioty oraz ludzie wydają się mniejsi niż są w rzeczywistości. Interackaj ludzi lub przedmiotów. PERSPEKTYWA ŻABIA: wywołanie lęku, obniżenie horyzontu, eliminacja niechcianego tła, wzmocnienie kompozycji, zwiększenie siły sceny. PODWÓJNY KĄT WIDZENIA KAMERY kąt wysokości oraz kąt ustawienia względem obiektu. KAMERA PRZEKRZYWIONA - kamery można również używać pod kątem w stosunku do osi horyzontu, czyli lekko przechylonej. Takie ustawienie daje bardzo fajny efekt, gdy chcemy pokazać scenę dziwną, gwałtowną bądź np. rozchwianie psychiczne bohaterów. TYPOWE RUCHY KAMERY Panorama pozioma-obrót kamery na osi poziomej. Panorama pionowa-obrót kamery na osi pionowej. Wygląda to tak jakby kamera podnosiła „głowę” lub ją opuszczała Jazda kamery-poruszanie się całej kamery w dowolnym kierunku. Jazda z panoramowaniem: wózek na szynach. Szwenk (odskok) – bez przerwy zmieniana jest uwaga z jednego miejsca na drugie. Ruch akcyjny – wynika z akcji, ruch narracyjny – kamera chce coś jeszcze pokazać. Ujęcie z kranu- kamera porusza się ponad poziomem ziemi. Zwykle unosi się lub obniża, często dzięki mechanicznemu żurawiowi, który ją podnosi/opuszcza OBIEKTYWY: KRÓTKOOGNISKOWY-SZEROKOKĄTNY - w przypadku obrazu rejestrowanego na taśmie 35mm, obiektyw o ogniskowej krótszej niż 35 mm uznawany jest za obiekty szerokokątny. Takie obiektywy mają tendencję do zniekształcania prostych linii położonych blisko krawędzi kadru, wybrzuszając je na zewnątrz. OBIEKTYW STANDARODWY O ŚREDNIEJ DŁUGOŚCI OGNISKOWEJ-NORMALNY - długość ogniskowej w obiektywie standardowym mieści się w przedziale od 35 do 50mm. Obiektyw ten ma na celu unikać wszelkich zauważalnych zniekształceń obrazu. Zarówno linie poziome i pionowe, są na obrazie proste i prostopadłe. OBIKETYW DŁUGOOGNISKOWY- TELEOBIEKTYW - wskaźniki głębi i objętości są w tym wypadku zredukowane. Plany sprawiają wrażenie ściśniętych, podobnie jak w sytuacji, gdy patrzymy przez lornetkę lub teleskop. Współcześnie długość ogniskowej w teleobiektywie waha się w przediale 75-250mm i więcej. Zazwyczaj są one używane do filmowania wydarzeń sportowych OBIEKTYW ZOOM , zwany też OBIEKTYWEM Z TRANSFOKATOREM- UMOŻLIWIA PŁYNNĄ REGULACJĘ DŁUGOŚCI Ogniskowej i zmianę relacji perspektywicznej w ramach jednego ujęcia. Głębia i zakres ostrości (focus) Ogniskowa wpływa nie tylko na zmiany w kształcie i skali, zależy od niej także GŁĘBIA OSTROŚCI (focus)obiektywu, czyli zakres odległości, w którym fotografowane obiekty sprawiają wrażenie ostrych. Selective focus-selektywna kontrola wyostrzenia- filmowy mogą decydować i sprawiać ze tylko jeden plan będzie ostry, a reszta planów pozostanie zamazana. Pełną głębię ostrości osiąga się dzięki obiektywom o krótszej ogniskowej i bardziej intensywnemu oświetleniu. Racking focus- ostrość prowadzona za pomocą przycisku albo pierścienia w obiektywie, polegająca na zmianie ostrości od obiektu na pierwszym planie do obiekt w tle, lub odwrotnie. Pulling focus-ostrość prowadzona za pomocą odjazdu kamery- technika przenoszenia ostrości z jednego obiektu w kadrze na inny w celu skierowania uwagi widza na nowy przedmiot w innym planie. Efekty specjalne Podwójna ekspozycja- nakładanie obrazu- jeden obraz zostaje nakładany na drugi za pomocą dwukrotnego naświetlenia tego samego filmu w kamerze albo w wyniku laboratoryjne obróbki Ujęcia reprojekcyjne=kombinowane- technika służąca łączeniu klatek filmowych w celu stworzenia pojedynczego ujęcia(tło nakręcone jest oddzielnie i wykorzystane w ujęciu jako mylna projekcja towarzysząca bohaterom nagranym w studyjnym oświetleniu) Ujęcia kombinowane mogą również powstawać przy użyciu specjalnych maskę tzw. dorysówek. Maska/dorysówka to fragment z obrazem jakiegoś miejsca, sfotografowanego na kliszy, na której części kadru jest pusta. W laboratoryjnym procesie kopiowania, maskę łączy się z innym kawałkiem filmu, na którym zarejestrowano aktorów. Przednia projekcja- obraz rzutuje się na dwustronne, weneckie lustro, ustawione pod takim kątem, by odbijało go bezpośrednio na specjalny ekran silnie odbijający światło. Kamer fotografuje aktorów na tle ekranu, filmując poprzez to lustro. MISE-EN-SCENE Scenografia, realizm, dekoracje, kostium. Dekoracja filmowa, podobnie jak kostium, może lokalizować akcję w czasie, ale wiedza wstępna, która pozwala zrozumieć intencję twórcy, musi tu być szczególnie głęboka i dlatego jest udziałem niewielu wybranych. W scenografii potrafią być ukryte subtelne aluzje, np. stosunek bohaterów do wystroju wnętrz, jeśli meble odbiegają o jedną dekadę od ówczesnych akcji filmu może oznaczać, że bohaterowie nie gonią za nowoczesnością lub nie mają pieniędzy. NARRACJA rdzenie – posuwają akcję do przodu, otwierają nowe opcje, satelity – mają drugorzędne znaczenie. Trójkąt dramatyczny- ekspozycja ukazująca stan rzeczy, punkt kulminacyjny, opadanie napięcia, rozwiązanie kryzysu, doprowadzenie do nowego stanu wydarzeń. Narrator: homodiegetyczny – cz. Świata przedstawionego; hetero- poza światem