Twoim problemem jest to, że powszechną NICOŚĆ mylisz z osobistą PUSTKĄ
TYCZENIE PUNKTÓW GŁÓWNYCH ŁUKU KOŁOWEGO .
Aby wytyczyć łuk kołowy, należy znać kąt wierzchołkowy (kąt załamania trasy) i długość promienia koła r wpisanego w ten kąt. Kąt wierzchołkowy nie może być określony na mapie lecz musi być dokładnie wyznaczony z bezpośrednich pomiarów w terenie. Dane te umożliwiają wyznaczenie punktów głównych a następnie na ich podstawie punktów pośrednich łuku.
Punkty główne łuku- punkty styczności z ramionami kąta wierzchołkowego i punkt środkowy łuku (S).Jeden z punktów styczności nazywamy początkiem(P) ,a drugi końcem (K).
WYZNACZENIE PUNKTÓW GŁÓWNYCH GDY WIERZCHOŁEK JEST DOSTĘPNY
Ustawiamy teodolit w punkcie (W) załamania trasy i mierzymy bezpośrednio kąty wierzchołkowe b. Jego dopełnienie do 180o daje kąt a, który nazywamy kątem zwrotu stycznych , tworzy go bowiem przedłużenie poprzedniego kierunku trasy z kierunkiem następnym. W czworoboku PWKO kąty przy wierzchołkach P i K =90o , przy O jest równy kątowi a zwrotu stycznych ( jest to kąt środkowy łuku). Znajomość kąta b i promienia R wystarczy aby wpisać łuk między dwie proste.
Obliczone wartości stycznych WP i WK odkładamy na stycznych od punktów W i otrzymujemy w terenie punkty P i K.
WYZNACZENIE PUNKTÓW GŁÓWNYCH ŁUKU, GDY WIERZCHOŁEK JEST NIEDOSTĘPNY (wykorzystujemy linię na ciągu poligonowym)
Jeżeli punkt W jest niedostępny, stosujemy pomiary pośrednie mające na celu wyznaczenie kąta wierzchołkowego i następnie obliczenie długości stycznych. Zakładając że mamy kierunki stycznych przechodzących przez dane w terenie punkty A i B oraz promień r. Na stycznych AW i BW obieramy punkty pomocnicze M i N, następnie mierzymy kąty i oraz długość odcinka MN, Obliczamy kolejno kąt ,
długości MW i NW z trójkąta MWN, długości stycznych PW i KW ze wzoru:
oraz odcinki:
Po odłożeniu obliczonych odcinków MP i NK od punktów M i N, otrzymujemy na stycznych położenie początku P i końca K łuku.
TYCZENIE PUNKTÓW POŚREDNICH ŁUKU KOŁOWEGO
Wyznaczenie punktów głównych nie określa zazwyczaj dokładnie przebiegu łuku w terenie. Musimy jeszcze wytyczyć pewną liczbę punktów pośrednich. Liczba punktów pośrednich na danym odcinku łuku zależy od promienia i długości oraz wymaganej dokładności tyczenia tego łuku. Dla łuków krótkich, o dużym promieniu, może czasem wystarczyć wytyczenie jedynie punktów głównych. Odległości sąsiednich punktów pośrednich wynoszą zwykle 5, 10 lub 20m. Miarą dokładności tyczenia jest różnica między długością łuku i odpowiadającą temu łukowi cięciwą - DL.
Punkty pośrednie tyczy się różnymi metodami, zależnie od warunków terenowych i wymaganej dokładności tyczenia. Metodami dokładnymi należy np. tyczyć okręgi o tak dużym promieniu, że mogą być stosowane bez krzywych przejściowych na trasach komunikacyjnych szybkiego ruchu. Punkty tyczymy w takich odstępach, aby różnica między długością cząstki łuku DL i jego cięciwą c nie przekraczała 5 mm (c=2Rsinj). Aby uzyskać dokładność 5 mm gdy: R>100 m DL=10m ; R> 275m DL= 20m; R<100m DL=5m ,2m
TYCZENIE ŁUKU METODĄ BIEGUNOWĄ
Metoda często stosowana, ponieważ można nią łatwo tyczyć punkty w dowolnie wybranych odstępach. Aby ją zastosować wystarczy mieć dany w terenie dowolny punkt łuku P i styczną do niego w tym punkcie. Na punkcie P ustawiamy teodolit i od stycznej odmierzamy kąt j, gdzie .
Na wyznaczonym kierunku odmierzamy cięciwę P1 = c, odpowiadającej przyjętej cząstce łuku
(5, 10 lub 20m) W ten sposób otrzymujemy punkt pierwszy. Następnie odkładamy od stycznej kąt 2j i do wyznaczonego punktu 1 przykładamy początek taśmy, długością wybranej cięciwy zataczamy taśmą łuk dotąd, aż obraz szpilki przyłożonej do odpowiedniego odczytu na taśmie znajdzie się na kresce pionowej teodolitu. W ten sposób otrzymujemy punkt 2. Podobnie tyczymy następne punkty 3,4,...,n odkładając kąty 3j,4j,…,nj i szukając przecięcia optymalnego z cięciwą odmierzoną od punktu ostatnio wytyczonego.
Im dalej posuwamy się od punktu początkowego łuku tym mniej dokładnie są wyznaczane poszczególne punkty. Aby temu zapobiec, wyznaczamy część punktów z punktu początkowego, a część z końcowego. Najkorzystniej jest ustawić teodolit w punkcie środkowym łuku. Nie zmieniając stanowiska tyczymy symetrycznie w obie strony, rozpoczynając od punktów głównych P i K.
Metoda biegunowa może być stosowana na terenach otwartych o niezróżnicowanej rzeźbie terenu. W porównaniu z innymi metodami zapewnia najdokładniejsze wyniki.
TYCZENIE ŁUKU METODĄ ORTOGONALNĄ
Zasada tyczenia metodą ortogonalną polega na zastosowaniu współrzędnych prostokątnych. Początkiem układu jest zatem punkt P a osią x styczna w punkcie P lub cięciwa PK.
Przy tyczeniu od stycznej rzędne y rosną w miarę wzrostu odciętych x, osiągając wartość kilkakrotnie większą od najdłuższej rzędnej (będzie nią długość H) przy tyczeniu od cięciwy PK tego łuku. Dlatego czasem może być korzystniejsze tyczenie punktów pośrednich metodą ortogonalną od cięciwy. Przy tyczeniu od stycznej, znając długość promienia R, możemy napisać następujący związek:
Z tej zależności wynika wzór:
,
który po kolejnych przekształceniach przyjmuje postać
Jest to wzór, który pozwala obliczyć rzędne y. Za X przyjmujemy zwykle wielokrotności pewnej okrągłej wartości, np: 5, 10, 20m. . Cząstki łuku wzrastają tym samym w miarę oddalania się od punktu styczności. Długość ich będzie nieznana. Utrudnia to kontrolę tyczenia i zagęszczania punktów pośrednich. Chcąc tego uniknąć można tyczyć punkty rozmieszczone na łuku w równych odległościach.
Chcąc wytyczyć punkty pośrednie w jednakowych odstępach obliczmy najpierw kąt środkowy α, odpowiadający obranej części łuku. Wówczas dla kolejnych jednakowo odległych punktów kąty środkowe liczone od punktu styczności P będą wynosiły:
Δα, 2Δα, 3Δα, …, nΔα .
Odciętą i rzędną dla każdego z tych punktów możemy określić jako połowę cięciwy i strzałką dla łuku o rozpiętości 2 razy większej czyli:
2Δα, 4Δα, 6Δα, …, 2nΔα.
Do obliczenia współrzędnych X i Y kolejnych punktów mamy
Tyczenie od cięciwy jest jakby tyczeniem od stycznej w punkcie S, przesuniętej równolegle o strzałkę H. W takim przypadku odcięte x i y obliczamy następująco:
Wartości A i H obliczymy ze wzorów podanych już wcześniej przy tyczeniu od stycznej, x` i y` są odciętymi i rzędnymi względem stycznej w punkcie S. Rzędną y` obliczamy jak przy tyczeniu od stycznej stosując wzory:
jest to wartość przybliżona rzędnej.
Wartość ścisłą otrzymujemy ze wzoru:
.
TYCHENIE ŁUKU METODĄ SIECZNYCH (ANGIELSKĄ)
Jest to najmniej dokładna metoda, jednak możliwość jej stosowania w terenach zarośniętych o urozmaiconej rzeźbie sprawia, że jest często stosowana, zwłaszcza w kopalniach, gdzie nie można zastosować innej metody.
Tyczenie metodą siecznych polega na odkładaniu obliczonych rzędnych od przedłużonych cięciw.
Tyczenie można wykonywać za pomocą teodolitu (dokładniejsze wyniki) lub bez. Za pomocą teodolitu punkt pośredni 1 wytyczymy odkładając kąt j od stycznej na prawo i na wyznaczonym kierunku odmierzmy obliczoną wartość cięciwy c = 2rsinj. Następnie przedłużamy teodolitem cięciwę P-1 i odkładamy od punktu 1 odcinek otrzymując punkt 2`. Stojąc na punkcie 2` odmierzamy prostopadłą do prostej P-2` i odmierzamy na niej odcinek y, otrzymując położenie punktu pośredniego 2. Następnie przenosimy teodolit na punkt 2, odkładamy od cięciwy 2-1 kąt 180-2j i wyznaczamy punkty pośrednie 3 i 4. Rzędną i odciętą obliczamy ze wzorów:
Bez teodolitu punkt pierwszy tyczymy za pomocą obliczonej odciętej x1 i rzędnej y1 od stycznej w punkcie P:
Pozostałe punkty tyczymy jak poprzednio, przedłużając cięciwy, w tym przypadku bez teodolitu.
Przeszkody na punktach głównychPnk.S i Ksą niedostępne,kąta b na wierzchołku W nie zmierzymy.Kąt ten wyznaczymy pośrednio przez pomiar kątów 180°-g i 180°-d na stanowisku A i B, oraz odcinka AB.
AP=AW-R*(tga/2), PM=2*Rsinj.
Punkt M. Będzie leżał na łuku między przeszkodami kierunek stycznej w tym punkcie można wyznaczyć
odkładając od cięciwy MP kąt j (180-j )
Pierwszą część łuku tyczymy od stycznej w punkcie P lub na stycznej odmierzyć odcinek PW.Na punkcie W1,
można również odłożyć dwusieczną kąta PW,s i odmierzyć na niej odcinek , dzięki czemu otrzymamy
W1S1=R tg a/4 tg a/8 punkt S1połowięcy łuk PS
Otrzymane w ten sposób punkty na łuku umożliwiają wytyczenie dalszych punktów pośrednich i wyznaczenie
przebiegu łuku w terenie.
Tyczenie prostej przez przeszkody
a)pierwszy przypadek
-w terenie mierzymy :γ, d1, d2
-obliczamy: d3, α, β
-odkładamy w terenie : α i β
b)przypadek kiedy stanowisko jest niedostępne ( nie możemy ustawić na nim sprzętu)
-mierzymy: kąt ABC, kąt AC’B oraz d
-obliczamy: γ1, γ2, d1
c) Tyczenie przez przeszkody odbywa się w sposób pośredni. Jeżeli niezbyt odległe punkty P i K są wzajemnie niewidoczne i nie widać ich również z żadnego punktu pośredniego, to tuż obok przeszkody wyznaczamy w terenie linię pomocniczą PL i mierzymy odcinek KL oraz kąt a na stanowisku L. Następnie poczynając od punktu P, mierzymy odcinki P l', P2' P3'..., a na punktach l', 2' ,3'..., obieranych w terenie w najbardziej odpowiednich miejscach, odmierzamy na prostopadłych obliczone odcinki 11', 22' itd. Krótkie prostopadłe wystawiamy węgielnica a dłuższe teodolitem.
d).Jeżeli przeszkoda rozciąga się na dużej przestrzeni i celowanie z punktu P na K jest niemożliwe z powodu licznych wyniosłości lub zalesienia trasy, to kierunek prostej możemy w przybliżeniu wytyczyć przez wyznaczenie z mapy topograficznej azymutu magnetycznego odcinka PK i tyczenie go w terenie za pomocą busoli. Tyczenie to prowadzimy wówczas z dwóch stron na spotkanie, stosując krótkie odcinki (około 20m), a po stwierdzeniu odchyłki poprawiamy wyznaczone punkty o wielkości proporcjonalne do odległości. Sposób ten daje dobre rezultaty, jeżeli odcinek PK nie przekracza 1200m. Dokładne jednak wytyczenie trasy przez rozległe przeszkody można wykonać po założeniu specjalnej osnowy. Dla krótszego odcinka prostego może być osnowa poligonowa, a dla długich, wielokilometrowych odcinków lub też tyczonych ze specjalną wysoką dokładnością (tunele) zakłada się zwykle sieć triangulacyjną.
Wymagania dotyczące geometrycznego stanu torów podsuwnicowych
• Różnica poziomów główek szyn w jednym przekroju poprzecznym toru jezdnego nie powinna być większa niż10mm na podporach i 15mm w przęśle.
• Różnica poziomów główki szyny na słupach w osi podłużnej nie powinna przekraczać wartości b/1500 (gdzie b rozstaw słupów) i nie może przekraczać10mm.
• Odchyłka rozstawu szyn toru jezdnego w stosunku do projektu nie powinna być większa niż ±5mm.
• Odchyłka osi szyny od teoretycznej nie powinna przekraczać ±2.5mm.
• Wzajemne przesunięcie czoła szyn w styku, w poziomie lub pionie nie powinno być większe niż 1mm.
• Odchylenie osi górnego pasa belki podsuwnicowej w środku jej rozpiętości od płaszczyzny pionowej, przechodzącej przez środki podpór przy wysokości belki h, nie powinno być większe niż h/500.
• Lokalna odchyłka szyny od prostej na odcinku L=2 m.
- pozioma różnica może wynosić max. ±1 mm,
- pionowa różnica może wynosić max. ±2 mm,
• Różnica poziomów szyn na długości L miedzy podporami - L/1000
dla odległości 20 metrów może być jednak mniejsza od .10 mm
• Równoległość szyn, dla rozpiętości mniejszej od 15 m max. różnica może wynosić ± 5 mm,
• Różnica w poziomie szyn, dla rozpiętości poprzecznej 5000 mm wyniesie L/1000 = 5 mm (nie więcej niż 10 mm przy większych L).
• Mimośrodowość szyny względem środnika belki, (dopuszczalna wielkość przesunięcia) ±12 mm.
Na podstawie pomiarów wykonuje się wyrównanie kształtu toru jezdni.
Dla prawidłowej pracy torów i suwnic niezbędne jest aby szyny były:
• prostoliniowe i równoległe do siebie,
• oddalone od siebie w płaszczyźnie poziomej i pionowej w wielkości ustalone w projekcie,
• ułożone poziomo na wysokości podanej w projekcie.
Podstawowe parametry jezdni suwnicowych:
- rozstaw szyn R(rozpiętość), dla torow o rozstawie R≤10m dopuszczalna roznica (odchylka) między rzeczywistym a teoretycznym rozstawem nie może przekraczać wartości Δ=±3mm, dla torów o rozstawie R≥10m, warości Δ=±(3+1/4(R-10)) więc powinna być mniejsza niż Δ≤15mm
- odchylenie osi szyn od prostej w płaszczyźnie poziomej nie powinno przekraczać Δ=±10mm
- różnica poziomów główek szyn (przechyłka boczna) nie powinna przekraczać Δ=±10mm
- różnica wysokości przekrojów główek szyn w przekroju podłużnym (pochylenie wzdłużne) nie powinna przekraczać Δ=±10mm
- wzajemne przesunięcie w styku sąsiednich szyn nie powinno przekraczać wartości odchyłki w poziomej Δ≤2mm, a w pionie Δ≤1mm, końce łączących odcinków szyn nie powinny wykazywać szczeliny większej niż 2mm.
Główne wymagania geometryczne dla torów podsuwnicowych
- szyny toru stanowią elementy prostoliniowe,
- toki szyn są oddalone od siebie w płaszczyźnie poziomej i pionowej o wielkości ustalone w projekcie,
- szyny i belki ułożone są w odpowiednich odległościach od elementów konstrukcji nośnej hali lub estakady - oraz innych urządzeń szczególnie elektrycznych,
- część toczna szyny ma określony wymiar i ułożenie przestrzenne (nachylenie)
SUWNICA-urządzenie transportowe złożone z elementu nośnego przesuwanego po torze i wózka z podnośnikiem poruszającego się po tym elemencie prostopadle do toru.
RODZAJE: bramowe, pomostowe, półportalowe( na estakadach, w halach), wspornikowe.
Suwnica pomostowa składa się z:
1.dźwigar główny2.wciągarka
3.silniki napędowe4.kabina operatora
5.wyposażenie elekt.
Głównie składają się z dwóch elementów:
1.toru jezdnego
2.mostu suwniczego:
-słupy nośne
-belki podsuwnicowe
-szyna podsuwnicowa
Most składa się z:
-dźwigary
-koła napędzane
-koła pędne
-czołównice(w nich osadzone sa kola)
-kiężnia(zespół dwóch szyn na dźwigarach)
-wózek(znajduje się na bieżni)
-wciągarka
-zawieśnik
*w jezdni mierzymy odchylenie słupów w dwóch kierunkach-zgodnie i przeciwnie z ruchem mostu
*mierzymy oś belki.
Dopuszczalne odchyłki ustawienia i układu geometrycznego konstrukcji wartości dop.odchyłek odnoszą się do pomiarów konstrukcji obciążonych tylko ciężarem własnym.
RODZAJE ODCHYŁEK1.konstukcje pełnościenne kratowe
a)odchylenie osi słupa:
-w płaszczyźnie fundamentu (względem osi szeregu i rzedu słupów) – 5 mm
-od pionu,przy wierzchołku słupa o wysokości: h=<15m – 15mm h=>15m – 0,001h lecz nie więcej niż 35mm
b)strzałka wygięcia (sierpowatości)słupa h/750 lecz nie więcej niż 15mm
c) strzałka wygięcia wiązara,podciągu lub belki w płaszczyźnie pionowej i poziomej (i odstęp punktów w których pas ściskany zabezpieczony jest przed przesunięciem poprzecznym)-dop. Odchyłka i/750 lecz nie więcej niż 15mm
d)odchyłka strzałki montażowej dźwigara + - 0,2 strzałki projektowanej
e)odchylenie osi wieży lub komina od pionu ,na wysokość h – dop.odcyłka 0,003h
2.Jezdnie podsuwnicowe
a)odchyłka rzędnej powierzchni oparcia,(wspornika słupa) belki podsuwnicowej- +- 5mm
b)odchylenie górnego pasa belki podsuwnicowej względem płaszczyzny pionowej poprowadzonej przez środki podpór(w środku rozpiętości belki o wysokości h) –
- dop.odchyłka 0,02h
c)przesunięcie osi szyny względem osi belki podsuwnicowej – 15mm
d)odchylenie osi szyny od prostej (w płaszczyźnie poziomej) dla suwnic o prędkości jazdy mostem V<=80m/min –5mm, V>80m/min - 2,5mm
e)odchyłka prześwitu między szynami toru dla suwnic o prędkości jazdy mostem
V <= 80m/min +-10mm, V>80m/min +-5mm
f)różnica poziomów główek szyn w poprzecznym przekroju toru
-na podporach - 15mm
-poza podporami - 20mm
g)różnica poziomu główki szyny na sąsiednich podporach(w tej samej gałęzi toru) przy odstępie podpór l<= 10mm odchyłka 10mm, l>=10mm - 0,001 l
h)wzajemne przesunięcie (poprzeczne) w styku sąsiednich odcinków szyny :
-pionowe odchyłka 1mm
-poziome 2mm.
Zasady i sposoby rozmieszczenia punktów pomiarowych na jezdni:
1.sposób uporządkowany –punkty rozmieszczamy w przekrojach poprzecznych w ustalonych odstępach.Dla jezdni naziemnych odstęp <= ½ szerokości mostu.Dla jezdni wyniesionych odstęp <= ½ szerokości <= 10m .Mamy obserwacje nadliczbowe i można wykonać wstępną analizę dokładności
2.sposób nieuporządkowany – ujmujemy dodatkowo punkty charakterystyczne,reprezentatywne
Pomiary prostoliniowości szyn Związane są z obserwacjami w wybranych punktach kontrolowanych szyn odchylenia od prostej odniesienia, którą najczęściej stanowi bok osnowy pomiarowej. Najpowszechniej stosowaną metodą pomiaru jest metoda stałej prostej, w której mierzone są na łacie odcinki pomiędzy prostą odniesienia wyznaczoną przez pionową płaszczyznę celowej instrumentu, a krawędzią szyny. Łata jest przyłożona do szyny poziomo, a zarazem prostopadle. Dodatkowo mierzy się szerokość główki szyny ustalając przebieg osi szyny. Stała prosta może być również realizowana przez strunę oraz wiązkę laserową.
Błedy występujące przy pomiarach inwentaryzacyjnych metodą stałej prostej:
mci – błąd centrowania instrumentu oraz tarczy (celu) na punktach osnowy
mop – błąd zorientowania pionowej płaszczyzny odniesienia na tarczę (cel)
mod – błąd odczytu na podziałce łaty
moł – błąd pomiaru odchylenia od prostej na wskutek nieprostopadłego ustawienia podziału łaty do prostej odniesienia
mxp - błąd położenia punktu kontrolowanego na szynie (wyznaczenie punktu, miara bieżąca na torze).
Pomiary rozstawów szyn....