Twoim problemem jest to, że powszechną NICOŚĆ mylisz z osobistą PUSTKĄ
1.Pojęcia. 2. Transmisja asynchroniczna i synchroniczna. 3.Rodzaje rozwidleń. 4. Procedura bitowa. 5.Procedura znakowa(Kermit).
1.Transmisja - jest terminem określającym funkcje linii (przewodu) transmisyjnej lub kanału teletransmisyjnego. Do parametrów technicznych systemu transmisji zaliczamy: metody synchronizacji i regeneracji informacji, pasmo częstotliwości przesyłanych danych, liczbę kanałów transmisyjnych, odległość transmisji oraz metody kodowania. Przewód transmisyjny - zwany ogólniej medium transmisyjnym, może być wykonany w formie: pary skręcanej (dwa skręcone ze sobą przewody miedziane), kabla koncentrycznego, światłowodu, łącza radiowego, kanału (łącza) satelitarnego. Każde medium transmisyjne charakteryzuje kilka parametrów, jak: pasmo częstotliwości transmitowanych sygnałów, oporność falowa, dopuszczalne długości przewodów transmisyjnych, zalecenia dla sposobu (techniki) transmisji danych, itp. Parametry medium transmisyjnego wpływają również na rozwiązania karty sprzęgającej komputer z linią transmisyjną. Na przykład, stosowane są dwa rodzaje kart sieciowych Ethernet: dla cienkiego kabla koncentrycznego RG-58A/U o oporności falowej 50 omów lub kabla grubego RG59/U o oporności falowej 75 omów. W Karty Arcnet dla sieci lokalnej zastosowano kabel koncentryczny typu RG-62/U o oporności 93 omów. W katalogach okablowania i osprzętu sieciowego podawane są również parametry elektryczne urządzeń teletransmisyjnych. Telekomunikacja - obejmuje zagadnienia zdalnego (na odległość) przesyłu wiadomości za pośrednictwem sygnałów elektromagnetycznych. Wiadomość jest przekazywana w formie: tekstu, obrazu lub dźwięku lub za pomocą wszystkich mediów informacyjnych jednocześnie. Sieć teletransmisyjna (telekomunikacyjna) - zawiera linie transmisyjne i urządzenia nadawczo-odbiorcze do zdalnego przesyłu danych. Przewodowy, zdalny przesył danych odbywa się za pomocą linii telefonicznych; komutowanych (wybieranych przez abonenta) lub dzierżawionych do wyłącznego użytku systemu transmisyjnego. Format danych - oznacza sposób reprezentacji każdego ze znaków w systemach komputerowych za pomocą ciągu binarnego. Wyróżniamy szeregowy i równoległy format transmitowanego znaku. Transmisja równoległa jest zwykle stosowana w systemach transmisji danych na niewielkie odległości: w obrębie procesora, lokalnych pamięci i lokalnych urządzeń peryferyjnych. Gdy dane transmitujemy poza obręb wymienionych urządzeń, stosujemy system transmisji szeregowej, na pojedynczej linii transmisyjnej. Transmisja szeregowa w trybie asynchronicznym lub w trybie synchronicznym. Terminator - jest rezystorem dopasowującym oporność falową kabla sieciowego do znormalizowanej wartości; na każdym wolnym (nieobciążonym) końcu. W sieciach Ethernet z cienkim kablem koncentrycznym RG-58A/U normatywna oporność falowa ma wartość 50 omów a w sieciach z kablem grubym RG59/U, 75 omów. Dla sieci Arcnet z kablem koncentrycznym grubym RG-62/U, jest to wartość 93 omów.
2.Transmisja asynchroniczna - oznacza szeregowy przesył danych znak po znaku, które są kodowany jako ciąg bitów oddzielanych specjalnymi znacznikami początku i końca znaku. Transmisja nie jest synchronizowana żadnymi znakami specjalnymi, czy ciągami synchronizującymi. Jej początek określają zmiany wartości początkowej z poziomu wysokiego na niski. Początek transmisji każdego ze znaków jest określany z chwila rozpoczęcia jego nadawania. Interpretacja
znaku w odbiorniku następuje po nadaniu kilku bitów danych, dlatego niewielkie różnice częstotliwości taktowania, po obu stronach linii (nadajnik/odbiornik), nie mają istotnego znaczenia. Dla detekcji błędów transmisji używa się jednobitowego znacznika parzystości. Dane są transmitowane znak-po-znaku na jednym przewodzie transmisyjnym. W układach transmisji danych każdy bit (lub znak) musi zostać rozpoznany w czasie określonym przez takt zegara synchronizującego. Ciąg bitów określających znak jest transmitowany w znormalizowanej formie zwanej ramką czasową,. Zmiana sygnału, na przewodzie transmisyjnym, z poziomu wysokiego na niski rozpoczyna przedział czasu określający bit startu (ST). Po bicie startu następuje od 5 do 8 bitów danych poczynając od najmłodszego - D0, do najstarszego - D7. Po bitach danych zapisany zostaje bit parzystości (P) określający liczbę jedynek w ciągu danych (parzysta lub nieparzysta). Jego zastosowanie jest najprostszym sposobem sprawdzenia pojedynczego błędu transmisji. Przed kolejnym bajtem danych (znakiem), rozpoczynanym bitem startu są umieszczane: 1, 1+1/2 lub 2 bity, końca znaku które nazwano bitami stopu (SP). Transmisja synchroniczna - jest systemem przesyłu danych w którym znaki i bloki binarne są przekazywane w sposób ciągły. Brak w tym systemie znaków startu i stopu (synchronizacji start - stopowej), przedzielających nadawane znaki, oznacza konieczność okresowej synchronizacji zegarów nadajnika i odbiornika. Co pewien czas przekazywana są dane synchronizujące (SYNC) o znanej wartości. Jest to zwykle ciąg początkowy bloku transmitowanych danych, który umożliwia uzgodnienie częstotliwości transmisji po obu stronach linii transmisyjnej. W systemie transmisji synchronicznej można operować ciągiem bitów, wtedy mówimy o transmisji bitowo-zorientowanej. Po stronie odbiornika analizowane są odebrane bity danych oraz sekwencja diagnostyczna, wyliczona z tego ciągu binarnego. Badanie jakości dobranego ciągu danych można uzupełnić analizą znaków (np. ASCII), które kolejne bity tworzą. Jest to przypadek transmisji znakowo-zorientowanej, w której ciąg binarny zostaje zapisany oraz czytany jako określona sekwencja znakowa. W transmisji asynchronicznej operujemy pojęciem ramek czasowych, zawierających określoną liczbę bitów. Jedynym elementem sprawdzenia poprawności transmisji asynchronicznej jest bit parzystości. W transmisji synchronicznej operujemy ciągiem bitów, zawierającym poza danymi zasadniczymi dodatkowe ciągi informacyjne. Sprawdzanie przesłanych znaków jest operacją znacznie bardziej złożoną od badanie bitu parzystości, ale daje znacznie większe możliwości w zakresie detekcji i korekcji błędów transmisji.
3.Gwiazda - jest przykładem topologii sieci komputerowej zawierającej centralny węzeł zarządzający (komputer główny) do którego zostają przyłączone pozostałe elementy składowe sieci, np. rozwiązanie z terminalami nieinteligentnymi podłączonymi do serwera. Klienci terminali realizują wtedy swoje zadania za pośrednictwem centralnego komputera. Inny przypadek to koncentracja linii transmisyjnych za pomocą rozdzielacza/koncentratora linii (zwanego Hubem). Na każdej z linii zainstalowano stację roboczą korzystającą ze wspólnego składu plików, zainstalowanego w serwerze. Zalety topologii gwiazdowej: łatwa konserwacja i lokalizacja uszkodzeń, prosta rekonfiguracja; centralne sterowanie i centralna diagnostyka sieci; proste i szybkie oprogramowanie użytkowe sieci. Wady topologii gwiazdowej: duża liczba kabli, co ma istotny wpływ na ceny instalacji sieci; ograniczona możliwość rozbudowy sieci, wynikająca z dopuszczalnej obciążalności elementów
1.Segmentacja. 2.Protokoły wewnętrzne.3. Stacja komunikacyjna.. 4 OSI-7. 5.Połączenie z modulacją.
1.Liczba połączonych ze sobą stacji wpływa w istotny sposób na szybkość realizacji połączeń między nimi. W celu zwiększenia szybkości realizacji połączeń w wielostanowiskowej sieci lokalnej zaproponowana została metoda przydziału poszczególnych stanowisk grupy roboczej wyodrębnionym segmentom tej samej sieci. Podział na segmenty jest realizowany na podstawie analizy zadań wykonywanych wspólnie w grupach, które mają być zakwalifikowane do tego samego segmentu. Połączenia między segmentami realizowane są za pomocą łączników segmentów. Gdy odległość grup wzrasta stosowane są łączniki specjalne, które traktują segmenty jak odrębne sieci lokalne, czy odrębne węzły informatyczne. Przekazywanie informacji do innych węzłów odbywa się według znormalizowanych zasad i protokołów. W specyfikacji systemu Ethernet określono dopuszczalną liczbę stacji sieci lokalnej, którą można ze sobą bezpośrednio połączyć, w jeden segment. Rozbudowa sieci lokalnych, ponad ten limit, jest możliwa po dokonaniu jej segmentacji, tj. podzieleniu na niezależne podgrupy sieci. Połączenia segmentów wykonywane są za pomocą łączników, ogólnie zwanych mostami (bridge) lub routerami. Most - (Bridge) ogranicza zakres bezpośredniej komunikacji stanowisk do obrębu segmentu, dokonując separacji podstawowego obiegu danych poza segment. Most ogranicza przepływ danych między segmentami rozpoznając w transmitowanym bloku adres stacji zlokalizowanych w innym segmencie. Jest on elementem łączącym segmenty tej samej sieci lub dwie sieci lokalne tego samego typu. Przejście poza ramy segmentu następuje z chwilą rozpoznania w moście adresu stacji zainstalowanych w innym segmencie. Most Translacyjny - jest urządzeniem pozwalającym łączyć stacje lub segmenty sieci różnego typu. Kojarzone są dwa różne standardy dostępu do medium, np. token passing z CSMA/CD. Wtedy blok danych z systemu Token passing zostaje rozpakowany z charakterystycznej dla niego „koperty” i powtórnie zapakowany do „koperty” odpowiadającej systemowi Ethernet - CSMA lub odwrotnie, przy transferze danych w drugą stronę. Przetwarzanie pakietów informacji z zapisu w standardzie jednym na drugi powoduje spowolnienie procesu transmisji danych. Stąd szybkość pracy mostów mierzona jest liczbą przepakowanych standardowych pakietów danych w jednostce czasu. Most pracuje zazwyczaj samodzielnie, choć spotyka się rozwiązania w których sieciowy system operacyjny realizuje funkcje mostowania. W drugim przypadku w serwerze zainstalowanych jest kilka kart sieciowych różnego typu. Zastosowanie mostu zwiększa wydajność sieci bowiem organizuje on ruch informacji w ramach pojedynczego segmentu. Most jest elementem składowym medium transmisyjnego, dokonującym analizy adresu segmentu przeznaczenia i kierowania bloku danych do właściwego odbiornika. Brama - (Gateway) jest układem sprzęgającym dwa systemy komputerowe. Brama dokonuje tłumaczenia bloków danych przesyłanych pomiędzy dwoma systemami komputerowymi o różnych sposobach kodowania i różnych protokołach transmisyjnych. Brama, podobnie jak most translacyjny, rozpakowuje dane z jednej strony i ponownie je pakuje po drugiej stronie bramy według nowego formatu. Regenerator - (Repeater) jest łącznikiem stosowanym w przypadku zbyt długich odcinków okablowania sieciowego. Odcinki sieci to również segmenty i łączone ze sobą za pomocą aktywnego łącznika zwanego wtórnikiem lub regeneratorem. Jest to wzmacniacz transmitowanych sygnałów, który nie dokonuje żadnych zmian w zakresie formatu pakietu danych, zasad ich kodowania, czy metod dostępu do medium transmisyjnego. Wolne końce przewodów transmisyjnych w tak wydzielonych segmentach (architektura magistralowa) zamykamy terminatorami, których zadaniem jest eliminacja zjawiska odbić sygnałów w liniach transmisyjnych poprzez dociążenie prądowe przewodu. Hub inteligentny/przełączający - jest łącznikiem aktywnym, który dodatkowa umożliwia zarządzanie przyłączonymi do niego segmentami sieci. Procesor huba inteligentnego wykorzystuje protokół SNMP (Simple Network Management Protocol) umożliwiający dołączanie segmentów z różnymi mediami transmisyjnymi (skrętka, koncentryk czy światłowód) i różnymi systemami dostępu do medium (CSMA, Token). Za pomocą hubów inteligentnych konstruowana jest wielosegmentowa sieć lokalna, departamentalna. Konwencjonalne huby posiadają wspólny punkt koncentracji linii w postaci szyny płyty głównej, łączącej wszystkie stacje. Oznacza to, że każda z dołączonych stacji otrzymuje częściowy przydział pasma zainstalowanej częstotliwości transmisji danych w kanale transmisyjnym. Na przykład dla standardu 10 Mb/s i drabinki hubów obsługujących 128 stacji i segmentów każdy abonent może przesyłać z szybkością 78 kb/s. Podział kanałów polega na multipleksowaniu czasowym oznaczającym przesłanie określonej liczby ramek danych oczekujących na transmisję, każdemu z kanałów w interwale przełącznia.
2.Protokoły międzywarstwowe określają reguły transmisji wewnątrz procesów transportowych a stopień integracji tych reguł definiuje zakres komunikacji międzyprocesowej. Do grupy protokołów wewnętrznych zaliczamy między innymi formuły komunikacji między poziomami systemowego oprogramowania sieciowego. Rozstrzygają one czy bierząca komenda przynależy do systemu operacyjnego stacji roboczej, czy warstwy sieciowej systemu operacyjnego. Zadania, realizowane przy pomocy systemu nadzrzędnego, za pomocą oprogramowania serwera, przesyłane jest ze stacji roboczej za pośrednictwem odpowiednicz protokołów sieciowych jak: IPX, SPX, API. IPX (Internetwork Packed Exchange) – jest protokołem bezpołączeniowym odpowiadającym za komunikacje w modelu klient serwer oprogramowania operacyjnego NetWare. Protokół bezpołączeniowy oznacza przesył bloku danych bez sprawdzania obecności odbiornika i bez ustalania z odbiorcą warunków transmisji. Oznacza to, że protokół bezpołączeniowy korzysta z usług nawiązywania połączeń za pomocą innego protokołu (MAC). W celu wywołania protokołu komunikacyjnego IPX należy wywołać odpowiednie programy wspomagające, stanowiące część pakietu programów obsługi klienta w sieci (np. NetWare DOS Requster). SPX (Sequence Packed Exchange) – jest protokołem połączeniowym dla systemu NetWare. Korzysta on z protokołu IPX dla formowania pakietów i odpowiada za ich dostarczenie, we właściwej kolejności. API (Aplication Programing Interface) – jest specyfikacją funkcji usług systemu operacyjnego, platformy zarządzania zasobami sieci. API jest podstawą projektu interfejsu użytkownika dla produktów informatycznych pracujących w systemach sieciowych.
1.Pojęcia. 2. Transmisja asynchroniczna i synchroniczna. 3.Rodzaje rozwidleń. 4. Procedura bitowa. 5.Procedura znakowa(Kermit).
1.Transmisja - jest terminem określającym funkcje linii (przewodu) transmisyjnej lub kanału teletransmisyjnego. Do parametrów technicznych systemu transmisji zaliczamy: metody synchronizacji i regeneracji informacji, pasmo częstotliwości przesyłanych danych, liczbę kanałów transmisyjnych, odległość transmisji oraz metody kodowania. Przewód transmisyjny - zwany ogólniej medium transmisyjnym, może być wykonany w formie: pary skręcanej (dwa skręcone ze sobą przewody miedziane), kabla koncentrycznego, światłowodu, łącza radiowego, kanału (łącza) satelitarnego. Każde medium transmisyjne charakteryzuje kilka parametrów, jak: pasmo częstotliwości transmitowanych sygnałów, oporność falowa, dopuszczalne długości przewodów transmisyjnych, zalecenia dla sposobu (techniki) transmisji danych, itp. Parametry medium transmisyjnego wpływają również na rozwiązania karty sprzęgającej komputer z linią transmisyjną. Na przykład, stosowane są dwa rodzaje kart sieciowych Ethernet: dla cienkiego kabla koncentrycznego RG-58A/U o oporności falowej 50 omów lub kabla grubego RG59/U o oporności falowej 75 omów. W Karty Arcnet dla sieci lokalnej zastosowano kabel koncentryczny typu RG-62/U o oporności 93 omów. W katalogach okablowania i osprzętu sieciowego podawane są również parametry elektryczne urządzeń teletransmisyjnych. Telekomunikacja - obejmuje zagadnienia zdalnego (na odległość) przesyłu wiadomości za pośrednictwem sygnałów elektromagnetycznych. Wiadomość jest przekazywana w formie: tekstu, obrazu lub dźwięku lub za pomocą wszystkich mediów informacyjnych jednocześnie. Sieć teletransmisyjna (telekomunikacyjna) - zawiera linie transmisyjne i urządzenia nadawczo-odbiorcze do zdalnego przesyłu danych. Przewodowy, zdalny przesył danych odbywa się za pomocą linii telefonicznych; komutowanych (wybieranych przez abonenta) lub dzierżawionych do wyłącznego użytku systemu transmisyjnego. Format danych - oznacza sposób reprezentacji każdego ze znaków w systemach komputerowych za pomocą ciągu binarnego. Wyróżniamy szeregowy i równoległy format transmitowanego znaku. Transmisja równoległa jest zwykle stosowana w systemach transmisji danych na niewielkie odległości: w obrębie procesora, lokalnych pamięci i lokalnych urządzeń peryferyjnych. Gdy dane transmitujemy poza obręb wymienionych urządzeń, stosujemy system transmisji szeregowej, na pojedynczej linii transmisyjnej. Transmisja szeregowa w trybie asynchronicznym lub w trybie synchronicznym. Terminator - jest rezystorem dopasowującym oporność falową kabla sieciowego do znormalizowanej wartości; na każdym wolnym (nieobciążonym) końcu. W sieciach Ethernet z cienkim kablem koncentrycznym RG-58A/U normatywna oporność falowa ma wartość 50 omów a w sieciach z kablem grubym RG59/U, 75 omów. Dla sieci Arcnet z kablem koncentrycznym grubym RG-62/U, jest to wartość 93 omów.
2.Transmisja asynchroniczna - oznacza szeregowy przesył danych znak po znaku, które są kodowany jako ciąg bitów oddzielanych specjalnymi znacznikami początku i końca znaku. Transmisja nie jest synchronizowana żadnymi znakami specjalnymi, czy ciągami synchronizującymi. Jej początek określają zmiany wartości początkowej z poziomu wysokiego na niski. Początek transmisji każdego ze znaków jest określany z chwila rozpoczęcia jego nadawania. Interpretacja
znaku w odbiorniku następuje po nadaniu kilku bitów danych, dlatego niewielkie różnice częstotliwości taktowania, po obu stronach linii (nadajnik/odbiornik), nie mają istotnego znaczenia. Dla detekcji błędów transmisji używa się jednobitowego znacznika parzystości. Dane są transmitowane znak-po-znaku na jednym przewodzie transmisyjnym. W układach transmisji danych każdy bit (lub znak) musi zostać rozpoznany w czasie określonym przez takt zegara synchronizującego. Ciąg bitów określających znak jest transmitowany w znormalizowanej formie zwanej ramką czasową,. Zmiana sygnału, na przewodzie transmisyjnym, z poziomu wysokiego na niski rozpoczyna przedział czasu określający bit startu (ST). Po bicie startu następuje od 5 do 8 bitów danych poczynając od najmłodszego - D0, do najstarszego - D7. Po bitach danych zapisany zostaje bit parzystości (P) określający liczbę jedynek w ciągu danych (parzysta lub nieparzysta). Jego zastosowanie jest najprostszym sposobem sprawdzenia pojedynczego błędu transmisji. Przed kolejnym bajtem danych (znakiem), rozpoczynanym bitem startu są umieszczane: 1, 1+1/2 lub 2 bity, końca znaku które nazwano bitami stopu (SP). Transmisja synchroniczna - jest systemem przesyłu danych w którym znaki i bloki binarne są przekazywane w sposób ciągły. Brak w tym systemie znaków startu i stopu (synchronizacji start - stopowej), przedzielających nadawane znaki, oznacza konieczność okresowej synchronizacji zegarów nadajnika i odbiornika. Co pewien czas przekazywana są dane synchronizujące (SYNC) o znanej wartości. Jest to zwykle ciąg początkowy bloku transmitowanych danych, który umożliwia uzgodnienie częstotliwości transmisji po obu stronach linii transmisyjnej. W systemie transmisji synchronicznej można operować ciągiem bitów, wtedy mówimy o transmisji bitowo-zorientowanej. Po stronie odbiornika analizowane są odebrane bity danych oraz sekwencja diagnostyczna, wyliczona z tego ciągu binarnego. Badanie jakości dobranego ciągu danych można uzupełnić analizą znaków (np. ASCII), które kolejne bity tworzą. Jest to przypadek transmisji znakowo-zorientowanej, w której ciąg binarny zostaje zapisany oraz czytany jako określona sekwencja znakowa. W transmisji asynchronicznej operujemy pojęciem ramek czasowych, zawierających określoną liczbę bitów. Jedynym elementem sprawdzenia poprawności transmisji asynchronicznej jest bit parzystości. W transmisji synchronicznej operujemy ciągiem bitów, zawierającym poza danymi zasadniczymi dodatkowe ciągi informacyjne. Sprawdzanie przesłanych znaków jest operacją znacznie bardziej złożoną od badanie bitu parzystości, ale daje znacznie większe możliwości w zakresie detekcji i korekcji błędów transmisji.
3.Gwiazda - jest przykładem topologii sieci komputerowej zawierającej centralny węzeł zarządzający (komputer główny) do którego zostają przyłączone pozostałe elementy składowe sieci, np. rozwiązanie z terminalami nieinteligentnymi podłączonymi do serwera. Klienci terminali realizują wtedy swoje zadania za pośrednictwem centralnego komputera. Inny przypadek to koncentracja linii transmisyjnych za pomocą rozdzielacza/koncentratora linii (zwanego Hubem). Na każdej z linii zainstalowano stację roboczą korzystającą ze wspólnego składu plików, zainstalowanego w serwerze. Zalety topologii gwiazdowej: łatwa konserwacja i lokalizacja uszkodzeń, prosta rekonfiguracja; centralne sterowanie i centralna diagnostyka sieci; proste i szybkie oprogramowanie użytkowe sieci. Wady topologii gwiazdowej: duża liczba kabli, co ma istotny wpływ na ceny instalacji sieci; ograniczona możliwość rozbudowy sieci, wynikająca z dopuszczalnej obciążalności elementów
1.Segmentacja. 2.Protokoły wewnętrzne.3. Stacja komunikacyjna.. 4 OSI-7. 5.Połączenie z modulacją.
1.Liczba połączonych ze sobą stacji wpływa w istotny sposób na szybkość realizacji połączeń między nimi. W celu zwiększenia szybkości realizacji połączeń w wielostanowiskowej sieci lokalnej zaproponowana została metoda przydziału poszczególnych stanowisk grupy roboczej wyodrębnionym segmentom tej samej sieci. Podział na segmenty jest realizowany na podstawie analizy zadań wykonywanych wspólnie w grupach, które mają być zakwalifikowane do tego samego segmentu. Połączenia między segmentami realizowane są za pomocą łączników segmentów. Gdy odległość grup wzrasta stosowane są łączniki specjalne, które traktują segmenty jak odrębne sieci lokalne, czy odrębne węzły informatyczne. Przekazywanie informacji do innych węzłów odbywa się według znormalizowanych zasad i protokołów. W specyfikacji systemu Ethernet określono dopuszczalną liczbę stacji sieci lokalnej, którą można ze sobą bezpośrednio połączyć, w jeden segment. Rozbudowa sieci lokalnych, ponad ten limit, jest możliwa po dokonaniu jej segmentacji, tj. podzieleniu na niezależne podgrupy sieci. Połączenia segmentów wykonywane są za pomocą łączników, ogólnie zwanych mostami (bridge) lub routera...